Donderdag 21 januari
Blijf op de hoogte en volg Laura
21 Januari 2016 | India, Raigarh
We beginnen de dag met een trip naar Lailunda.
Daar staat St. Michael's English Medium School.
De Pater Vos Stichting heeft " afgevaardigden" gestuurd omdat de school nodig uitgebreid moet worden maar de financieen ontbreken.
Aldi en Coby zitten in de adviescommissie en Tiny Vos zit in het bestuur.
Coby vraagt van alles aan de paters en Alda maakt foto's.
Zo kunnen ze thuis bekijken of het verantwoord is dat deze school financieel gesteund moet worden.
De tekeningen van dit project zijn er al.
De kleintjes zitten met 55 in een klas.
De leraar deed het gesprek in het Engels en de kinderen konden dat verstaan.
Geweldig gewoon.
Zingen, dansen, alles erop en eraan.
Ik zal dit niet meer uitgebreid vermelden.
Hier moet je bij zijn om het te ervaren, proeven en voelen.
Deze emotie is niet op papier te zetten en overal worden we op deze manier begroet.
En dan moeten we weer verder.
De temperatuur in Raigarh is heerlijk.
Onderweg zien we ook hier mensen ( ook mannen) kleding wassen in een beekje.
In elk dorp staat over het algemeen 1 pomp waar ze water kunnen halen maar je ziet ook dat ze zichzelf daar wassen.
Nu gaan we op weg naar Bairdih.
De pater Vos Stichting, twee meisjes uit Schaijk en De Wilde Ganzen hebben hier een school neer laten zetten.
De Pater Vos Stichting vindt het heel belangrijk dat er aparte jongens- en meisjestoiletten zijn.
Op weg ernaar toe komen we door de Jungle.
Wat een stoffige omgeving is dit toch.
Alles wat groen hoort te zijn is zwart of grijs.
Veel zal wel door de industrie komen.
We zijn ook verschillende keren Nomadenstammen tegengekomen.
De tenten zien er degelijk uit en ze verblijven ongeveer een maand op dezelfde plaats.
Ze verkopen kruiden die ze ter plaatse zoeken.
Ik vermoed dat ze toch meer moeten verkopen om in hun onderhoud te voorzien maar pater Herman wist er verder niets over te vertellen.
Ja en als de rit zooooo lang duurt moet er onderweg wel geplast worden.
Mannen zie je het overal langs de weg wel doen maar twee dames moesten ook hoog nodig.
Er was een afrastering van prikkeldraad ( ik denk voor de wilde dieren) dus ze konden de jungle niet in.
Dan maar voor de auto.
De chauffeur was heel discreet en keek opzij maaaar
De dames richtten zich op en hij dacht echt dat ze klaar waren maar nee
Hij geeft toch de witte billen van 1 van ons gezien haha.
O ja, bijna vergeten.
Er moest getankt worden en dat duurde en duurde
Belachelijk gewoon zoooo lang
Het ging ook wel erg naar diesel ruiken.
We hoorden het gewoon kletteren.
" Ze zijn de auto met benzine aan het wassen" want alles kan toch in India toch!
We maken nogal wat mee.
Grapje natuurlijk want achter ons stond een vrachtwagen en die was zijn auto aan het wassen.
Aan water hebben ze hier geen gebrek in deze omgeving.
Dat komt waarschijnlijk door de dam die hier ligt.
Gelukkig maar.
Ze hebben natuurlijk ook niet zoveel nodig voor huishoudelijk gebruik.
Plassen en poepen doen ze vaak in het bos.
1 pomp voor het hele dorp.
Maar goed, maakt niet uit.
Als ze maar grond hebben om hun eten te verbouwen en een ( voor deze omgeving)
stevig huis dan zijn ze dik tevreden.
We komen ook grote bomen tegen onderweg en Herman vertelde ons dat ze daar alcohol van maken en er zitten bloemen aan die ze kunnen eten.
De Jeep waar we in rijden heeft De Stichting ook geschonken.
Om iets te kunnen betekenen voor deze mensen kan je niet zonder Jeep.
Een gewone auto kan niet.
Die kan deze wegen echt niet aan vooral omdat ze nogal eens de bushbush in moeten om mensen te kunnen bereiken.
Uiteindelijk komen we in Bairdih aan.
Jullie hebben al gelezen hoe deze school tot stand is gekomen en "het Hearty Welcome" krijgen we ook hier weer.
Ook deze streek heeft niets te makken.
Ze hebben wel schoolleiding maar het is vaak kapot, te klein of te groot.
De toiletten die geschonken zijn, zijn erg schoon.
Je ruikt niets.
We hebben het anders meegemaakt.
Je moet vaak staan.
Soms is er wel een toilet maar dan moet je je behoefte wel doorspoelen met een kannetje.
Er staan emmers in het " toilet" met een klein kannetje ernaast en zo spoel je door.
Daar heb ik niet zo'n moeite mee maar geen toiletpapier is een ander verhaal.
Nou ja, het is niet anders, toch!
De kinderen zitten ook hier op de grond maar door de giften zie je de vooruitgang.
Daar worden we blij van.
Het geld is goed besteed en daar doen we het voor.
Niets blijft aan de strijkstok hangen.
Wij betalen de reis zelf, geven kostgeld daar waar we verblijven, dus al de giften komen echt op de goede plaats.
Ja en dan moeten we drie uur in het bijna donker en daarna in het donker naar huis rijden.
Sudhir belooft ons dat we het vanaf morgen rustiger krijgen.
Ik ben benieuwd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley