De 5e week en ook in retraite

De 5e week en ook in retraite
Zaterdag 29 oktober. S Om 5.45 moet de mis beginnen maar de deuren bleven dicht. Ik begreep er niks van, Paula kon niet mee want die moest de drie meiden op de bus zetten, maar er stonden nog meer mensen te wachten dus het zou wel goed zijn. Later toen de pater aan kwam lopen vertelde hij dat de mis aan de overkant van de straat bij het weeshuis plaats zou vinden. Het zat er toen natuurlijk wel erg vol want het is maar een kleine ruimte (een soort kamer) daar. De dag erna hoorde ik van Sudhir dat ze de sleutel van de kerk kwijt waren. De meiden gingen dus met de bus en die doet er 7 uur over. Wij hebben een chauffeur, Surender en Sudhir gaat ook mee. Voor ons duurt de rit ongeveer 5 uur. Tijdens de rit naar Jasphur genieten we van de mooie natuur van India. Veel rijst en al het andere wat ik al verteld heb maar hier kom je ook lijnzaadvelden tegen. Ik weet nu ook hoe pinda’s (apennootjes) groeien. Aan de wortel zit de pinda, leuk om te weten. De aarde is terra kleurig. Overal langs de weg zie je die rood-bruine kleur en dan die zon er op, prachtig! We kwamen tegelijkertijd aan. Jullie begrijpen natuurlijk wel dat het een zware, vermoeiende rit was met die wegen hier. Toen met de Riksja naar Sudhir’s huis. De moeder van Sudhir is 76 jaar en ze is zooo vergroeid dat ze bijna met haar neus op haar tenen loopt. Als ze zit zie je er bijna niets van maar ze is verschrikkelijk krom. De zuster van Sudhir heeft zes dagen geleden een baby gekregen, een wolk van een zoon en de dag na de geboorte ging ze gewoon weer aan het werk. Ze heeft ons ook bediend tijdens het eten. Onze voeten werden weer gewassen en we hebben heerlijk gegeten met rijst uit eigen tuin. De rijst die zo lekker ruikt Khee!!! De broer van Sudhir met zijn vrouw en kinderen wonen in dit huis met oma. De vader van Sudhir is overleden en ligt begraven achter het rijstveld. Daarna op naar het Holy prayre centrum, “Nirmala Nikatan”. Nirmala betekent “onschuldig” of “puur”. We werden ook hier weer heel vriendelijk ontvangen met koffie, thee en….. rijstepap. Bah, ik vond het niet lekker. De temperatuur is hier een stuk lager, vooral ’s nachts. Jeanine ligt zelfs met een paar dekens op bed. Voor ons is 1 deken genoeg. ’s Ochtends en ’s avonds heb je wel een shawl nodig. De mensen klagen over de kou maar voor ons is het gewoon zomer want al heel snel komt de zon en dan wordt het gewoon weer warm. We hebben hier gelukkig wel warm water. Er is 1 kraan met warm water (zonnecollector) en daar mag je een beetje van in een emmer doen. Iedereen was doodop dus gingen we vroeg naar bed, ik denk zelfs om 19.00 uur.
Zondag 30 oktober. Een mis met alleen jongens van 16 tot 20 jaar , schat ik. Ik val dus niet op tijdens het zingen. Mooi hoor zo’n jongenskoor. Zij leren voor pater en/of priester. Eerst ontbijten en dan het eerste gesprek en gebed met zuster Shanti. Gauw even foto’s genomen van het gebouw en de omgeving. Doodse stilte en als je zo door de paadjes loopt krijg je een gevoel of je in “De hof van Eden” loopt. Ik noem het dus maar “De hof van Nirmala”. Om 09.00 uur begint dus officieel de retraite en zuster Shanti leidt de gesprekken. We krijgen heel veel teksten op. Elke tekst wordt door 1 van ons gelezen en daarna besproken met uitleg door de zuster. Wat een kennis van de bijbel en wat spreken de nonnetjes goed Engels. Het is de bedoeling dat we de teksten nog een keer voor onszelf doornemen en eventueel later vertellen wat wij er bij voelen. Je zoekt allemaal voor jezelf een plekje in de tuin op om alles rustig te kunnen overdenken. Alles is in het Engels, knap ingewikkeld. Gelukkig heeft Duncan, samen met Kees, de bijbel op mijn I-pad gezet zodat ik de vertaling op kan zoeken. Het is een eenvoudige versie van de bijbel. Na het rusten hetzelfde ritueel. ’s Avonds werd er een T.V. gebracht door een klusjesman alhier en hebben “Het ontstaan van de aarde” gezien in het Hindi maar dat was natuurlijk heel begrijpelijk. Daarna een stukje van “Passion of the Christ”. Het was erg heftig om te zien en het werd voor ons te laat, wij waren zooo moe dus morgen misschien verder.
Maandag 31 oktober. Vanmorgen na de mis en ontbijt begonnen we met mediteren. Er wordt dan gevraagd hoe het ging maar het ging niet zo goed. Je hoofd leegmaken valt nog niet mee. Verder hetzelfde als gisteren. Ik schrijf de teksten die wij op krijgen hier niet op maar ik bewaar ze wel. Vanmiddag werd ons gevraagd om (al) onze zonden op te schrijven op een blaadje. Ik heb jaren geleden tijdens een bijbelstudie geleerd dat “zonde” “je doel missen” betekent en daar kan ik meer mee. Tijdens een dienst in het kapelletje zijn al onze blaadjes ritueel verbrand.
Dinsdag 1 november. Aan dit klooster is een groot scholencomplex verbonden en de meisjes verblijven hier het hele jaar, een internaat dus. Ze mogen een paar keer per jaar naar huis tijdens de vakanties. Je ziet hier meisjes van 6 tot plus minus 17 jaar, denk ik. Ze hebben allemaal een schooluniform aan, meestal een India-suit. Ze hebben een paar kleuren en ik denk afhankelijk van in welke klas je zit. Er zijn ongeveer 530 meisjes. Ze kwamen allemaal net terug van vakantie en vanmorgen waren ze voor het eerst weer in de mis. Ook dat klinkt heel mooi zo’n groot meisjeskoor. Het is bijna acapella behalve twee trommels en wat belletjes. In het kapelletje gemediteerd, het lijkt wat op Yoga, teksten op gekregen en daarna een persoonlijk gesprek gehad met zuster Shanti. ’s Middags heb ik me twee uur afgezonderd van de groep en ben met een stoel in de zon bij de grote vijver gaan zitten om te mediteren of hoe je het noemen wilt. Morgen weer terug naar Raigar. Omdat Alexandra en Paula flink aan de “race” zijn en heel erg veel pijn en krampen in hun buik hebben gaan we niet met de bus (wat wel het plan was) maar met zijn allen in een taxi (Jeep).
Woensdag 2 November. Om 07.00 uur naar de mis. Fijn hoor, ietsje later. Het is vandaag buiten omdat het Allerzielen is. Ik had alleen niet begrepen dat de dienst op het Kerkhof gehouden zou worden. De graven zijn boven de grond, bij sommige zie je een bergje en bij andere een hoopje stenen, dus van eenvoudige tot iets mooiere. Ze worden ook allemaal geverfd want anders zie je alleen maar klei. Ik weet niet of ze geen kuil graven maar dat zal niet gemakkelijk gaan met deze harde klei en steen. Op elk graf werden door de familie zelf geplukte bloemetjes gelegd. Overal op de graven stonden kaarsjes en veel wierookstokjes. Alle graven met bloemen of bloemblaadjes en dan zo uit de natuur (of misschien gekweekt, maar dan wel veel veldbloemen). Zoooo mooi! Heel opvallend voor ons waren de vele kindergrafjes. Alle mensen dik ingepakt. Ik zag 1 kindje zelfs met 2 mutsjes over elkaar aan en wij maar zeggen dat dit bij ons zomer is. De dienst duurde voor ons dit keer echt te lang dus na anderhalf uur (en na de hostie) moesten wij echt weg. Gauw ontbijten want de taxi stond al te wachten. Twee zusters hadden nog gauw verse Ciapatti gemaakt en dat was erg lekker voor onderweg. Het is een soort pannenkoek en die verpakken ze gewoon in een krant. We kregen ook veel Guave vruchten mee uit eigen tuin. In het begin moest ik erg wennen aan de smaak maar nu vind ik ze erg lekker. We hebben hier een zuster en die noemen we “Vrouw Holle”. Als jullie de foto van haar zien zullen jullie het direct begrijpen. Ze heeft een hoofddoekje om en daar bovenop een andere doek (opgevouwen). Ze heeft bolle wangetjes en grappige oogjes. Zesenzestig jaar is ze. Ze had ons al twee keer om 04.00 uur ’s morgens wakker gemaakt. Dat was minder leuk dus we hebben uitdrukkelijk gezegd dat we echt niet gewekt hoefden te worden. Op naar Raipur. Met zijn zessen plus chauffeur in de Jeep. Met een beetje passen en meten paste het allemaal. We hadden natuurlijk ook allemaal voor 4 dagen kleding bij ons. Heerlijk naar buiten kijken en genieten van de natuur. India heeft heel veel verschillende soorten groen. Je ziet hier ook heeeel veel bomen en ook wel hoge bergen. Hier en daar zie je een ven of vennetje met rustende mensen of mensen die zichzelf staan te wassen. Alles gaat hier heel relaxed. Je ziet vrouwen lopen met van alles op hun hoofd, tot grote stapels hout toe. Regelmatig zie je een waterput langs de weg met zo’n pomp eraan. In heel veel huisjes is geen stromend water. Het was nu 5 en een half uur rijden voor 230 km. dus dat gaat erg langzaam hier. Je ziet mensen met hun koeien en geiten lopen. Die hebben ze voor de melk en ze zoeken een stukje land voor ze om te eten. Ook kom je onderweg kippen met hun kuikentjes tegen. Mannen en vrouwen waren aan het werk om de weg te verbreden en om de gaten op te vullen die in de weg zaten. Bij het bouwen van huizen zie je ook mannen en vrouwen het werk doen. Er gaat 1 grote weg van Raipur naar Jasphur maar hij ziet er op sommige plekken meer uit als een onverharde weg met veel stenen en kuilen. De chauffeurs rijden het liefst in het midden van de weg en als er een tegenligger komt wijken ze gauw naar links uit. Ja, in India rijden ze links. Komt vast door de Engelsen. Deze weg wordt ook gebruikt door de voetgangers, fietsers en al het andere verkeer. Hier en daar zie je wat huisjes (vaak bouwvalletjes) staan. Een soort mini dorpje. De mensen kunnen echt alles gebruiken. Grote blikken waar voedingsmiddelen, olie of wat anders in gezeten heeft worden gebruikt als prullenbak of waterbak. Planten worden in plastic bakken gezet waar de bovenkant vanaf gesneden is. Het is niet op te noemen wat er allemaal hergebruikt wordt. Bamboe kunnen ze ook overal voor gebruiken. De bomen groeien als kool dus ze hebben snel weer nieuwe. Weer thuis in Raipur wat eten en naar bed. Allemaal he, ook de meiden om 08.00 uur naar bed.
Donderdag 3 november. Het gaat niet zo goed met Alexandra dus Paula gaat met haar even naar het ziekenhuis. Pater Benedict brengt ze even. Het moet een goed ziekenhuis zijn dat ondersteund wordt door Rome. Misschien laat Paula zich ook nog even onderzoeken??? want die is ook nog niet in orde. Het leek van de week wat beter te gaan met Alexandra, want zij begon met de diarree, maar ze is weer op af. Haar moeder en de zus van Paula met Tini (is een man) arriveren zo dadelijk en dit is natuurlijk geen leuk bericht voor haar moeder, maar ja, het is niet anders. Jeanine en Anne komen net terug uit het weeshuis en vertelden ons dat er drie baby’tjes geadopteerd zijn door rijke mensen van hier (India). Een mooi bericht he!!!!! De moeder van Alexandra (Bernadette) en de zus van Paula (Bregje) zijn gearriveerd. Gelukkig kwamen Paula en Alexandra er na een kwartier ook aan en de artsen beloofden dat het allemaal goed zou komen met Alexandra. Ze heeft via een infuus een zoutoplossing gekregen en nu moet het lichaam verder de tijd krijgen om beter te worden. Afwachten dus maar. Wij (Alexandra, Bernadette, Jeanine, Anneke en ik) gaan a.s. zondag een paar dagen op vakantie. Ha, ha, ha, ha. We gaan eerst weer 4 uur met de trein naar Raipur en slapen daar in een hotel. De dag daarna vliegen we naar Jaipur. Dan moet je niet beroerd zijn natuurlijk. We gaan straks even een paar daagjes naar Shanti-Dan want het is hier nu echt te druk en wij willen onze vriendinnetjes ook wel weer even zien. Vanmiddag kwam Sudhir met de brief van Ma. Hij heeft er veertien dagen over gedaan en hij was onderweg ergens opengemaakt door iemand. Bedankt hoor Ma, heel lief. Om 21.30 weer in Shanti-Dan en we werden als vorsten verwelkomd. Ze lagen al op bed maar een paar patiënten kwamen er uit. Ze wilden zelfs onze voeten kussen en dat is wel raar hoor. Iedereen even geknuffeld en wij ook snel naar bed.
Vrijdag 4 november. Na het badderen en kleding wassen zagen wij schilders (mannetjes in lompen) met verf en kwasten in de weer. Wij wilden ook wel even helpen dus wij kregen een blik verf en een grote kwast in onze handen geduwd. Alles moet geel en rood-bruin worden. Ze hadden de gele verf zoooo erg aangelengd dat het wel water leek. Dat dekt natuurlijk voor geen meter maar goed, dan doen we het wel 2 of 3 keer. Het is ook moeilijker verven want je knoeit verschrikkelijk. O ja, ik vergeet te vertellen dat het om de buitenboel gaat. Alles knapt er in ieder geval wel wat van op dus we zijn maar niet te kritisch. Ik denk zelfs dat we te netjes zijn want ik zie niet dat die schilders het meer dan 1 keer doen. Pria, het dove meisje wilde vandaag weer eens niet naar school. Malti, het blinde meisje kwam dat vertellen aan ons en toen hebben wij ons er even mee bemoeid. Ze moest haar India-suit nog aandoen maar het lukte ons gelukkig wel. Ze hebben allebei een naamkaartje met een touwtje om hun nek waarop hun handicap staat, hun naam, waar ze wonen en leeftijd!!!!!!!!!!!!!! Ik wist niet wat ik zag!, Pria is al 28 jaar! Als je 14 zegt geloof je het ook. Malti is 20 en dat kan ermee door, 18 zou ik ook geloofd hebben. Ze worden met de schoolbus opgehaald en hoeven niet zo ver te lopen om opgehaald te worden. Heel aandoenlijk om te zien was dat de blinde Shanti in haar tas de spelden heeft die ze bij Pria vastspeldt aan haar Shawl zodat hij niet wegglijdt. Dat gaat allemaal op gevoel en dat doet ze perfect. Het lijken net zusjes dan. Rampiadri d’er haar is eraf. Van de mensen die op de grote zaal slapen heeft bijna iedereen kort haar (ongebruikelijk voor India), behalve een paar. Een vrouw die de hele dag bezig is de was op te vouwen die wij ’s morgens gewassen hebben, het meisje dat blind is en bij Rampiadri, zij kauwt op de bladeren , doet dan een beetje stoned en wil zichzelf niet wassen of gewassen worden. We kwamen terug en zagen het gelijk. Rampiadri d’er haar was eraf. Het staat echt leuk, ze hebben een mooi model geknipt en het is ook beter als je jezelf zo slecht verzorgt. Ze zorgt er ook altijd voor dat ze weg is als iedereen gewassen moet worden ’s morgens.
Zaterdag 5 november. Bregje en Paula kwamen met de auto naar Shanti-Dan voor de mis om 06.00 uur. We hebben met elkaar (ook de paters die de dienst die dag leiden ontbijten dan altijd mee) ontbeten en Paula wilde Bregje graag even het Leprahuis (aan de overkant) met alle bijgebouwen laten zien. Nu waren alle dieren buiten en was iedereen, die kan werken, druk bezig met de stallen uitmesten. Het was een heel ander gezicht dan de vorige keer, lekker schoon en fris, een groot verschil. Daarna met zijn vieren naar het Social Development Center. We gaan in overleg met de zusters van Shanti-Dan kijken wat we met de rest van het geld kunnen doen. Als de zusters moeten opereren, wat veel voorkomt, om ledematen te amputeren enz. enz. hebben ze een grote lamp nodig om alles goed te kunnen zien. Die ze hadden is kapot dus nu worden ze bijgeschenen met een zaklantaarn. Ze willen graag nog een r.v.s. trolley voor verband, medicijnen en/of operatiemateriaal. Morgen gaan we met de zuster kijken wat we nog kunnen kopen van het overgebleven geld. Als we de prijzen weten horen jullie nog wel wat het geworden is. Paula en Bregje d’er ouders hebben ook geld gegeven en dat mag bij de rest van ons budget dus we kunnen nog wel wat doen.
Nog wat anders. Het is leuk om te zien hoe de jongens hier met elkaar om gaan. Ze lopen hand in hand en slaan hun armen om elkaar heen. We zagen vanmorgen (toen de ene jongen de andere tegenkwam) hoe hij zijn vriend een vriendschappelijk klap op zijn kont gaf en het zijn geen homo’s. O ja, we zagen gisteren het sombere meisje dat nooit lacht, zitten vlooien bij Pria, dat dove meisje. Het waren net apen. O jee, we schrokken wel hoor!! Ze heeft neten dus. Gelukkig heeft Anneke speciale shampoo bij zich voor als wij er ook aan moeten geloven. Vanmiddag nog even gewinkeld met Paula en Bregje en we hebben wel wat leuke dingetjes gescoord. Heen en terug met de tuktuk en dat kost dan tezamen 90 rupee en dat is 85 cent voor ons vieren. Een t.v. is heel duur hier en de diesel voor de auto ook maar arbeidsloon en zo is spotgoedkoop. Paula en Bregje brachten ons weer terug naar Shanti-Dan en ze hebben gelijk met ons meegegeten. Morgen gaan we met zuster Biba, ze praat als een waterval, kijken bij het bedrijf waar ze al de medische spullen verkopen. Ik ben benieuwd. Tot zover weer voor van de week.
Liefs, Laura