8e en laatste week in India

De 8e week en al een beetje afscheid nemen.
Maandag 21 november.. Vandaag gaan we naar Dharamjaigarh. Hier is de Urssuline English Medium School gevestigd. We moeten al om 06.00 uur weg om op tijd (08.00uur) aanwezig te zijn. Paula rijdt en Pater Benedict vindt dit niet echt leuk. Hij vindt het goed maar “wees a.u.b. voorzichtig, Paula”. In India zie je geen vrouw achter het stuur en al helemaal geen zes blanke vrouwen in een Jeep. We mogen niet zwaaien want dan denken ze hier dat we vrouwen van lichte zeden zijn dus luisteren we goed en doen wat Sudhir en Benedict zeggen. Het is wel begrijpelijk dat Benedict zooo bang is want ze rijden hier zooo gevaarlijk. Gelukkig is Paula een heeeel goede chauffeuse. We zijn precies op tijd en het onthaal (met bloemen) zijn we zo langzamerhand wel gewend. Schande he om dat zo te zeggen! We hadden voor het eerst foto’s op de laptop staan van typisch Nederlandse dingen. Dit hadden we eerder moeten doen want dit vinden de kinderen echt leuk. De kaart van Nederland, Koningin Beatrix, schaatsende kinderen, een kind dat een sneeuwpop maakt, het strand en de zee met spelende kinderen, de molens van Kinderdijk, onze wegen in de stad, de grote flats, een Nederlandse Kerk, klompen, een rijtje eengezinswoningen, ons geld en een gewone winkelstraat. De tekeningen die deze kindertjes maken laten de bergen, olifanten, apen, bananen-en kokosnootbomen, slangen, mango’s, sinaasappelen, de tempels en de India’se vlag zien. Er kwamen ook drie leerlingen langs die jarig waren en zij deelden een snoepje aan ons uit. Als je hier jarig bent mag je in je eigen kleding naar school. Op deze school zitten plus minus 400 leerlingen en dat is de kleinste tot nog toe. Ze hebben hier groep 1 tot en met 8. Bijna alle kinderen die in groep 1 zitten zijn ouder dan 4 dus het klopt niet met Nederland. Veel kinderen worden later naar school gestuurd en dan ben je ouder dan de rest. We hebben klassen gehad waar het verschil wel 3 of 4 jaar is per kind. Veel kinderen komen van ver en worden met bussen gehaald en gebracht. Wij zijn alleen op “rijke” scholen geweest. Hier zitten dus kinderen op waarvan de ouders genoeg geld hebben om het lesgeld te betalen. Zij kunnen de leraren dus veel meer betalen dan elders in het land. En dat schijnt nogal veel verschil uit te maken. Het zijn allemaal r.k. scholen en er wordt heel goed les gegeven. Plus minus 20 % van de kinderen is Christelijk en de rest heeft een ander geloof. Ook rijke Hindi mensen vinden het belangrijk dat hun kind goed onderwijs geniet dus dan maar een r.k. school. Het is voor ons onmogelijk om naar een Hindi school te gaan (wat ik graag gewild zou hebben) omdat wij ze helemaal niet kunnen verstaan, dus heeft een beetje lesgeven geen zin. Om 14.00 uur lunchen bij de Zusters. Wat kunnen die lekker koken, we zijn weer verwend. We waren laat thuis en hebben even op bed gelegen en lekker liggen lezen. Dat doe ik wel hoor, even mijn verstand op nul zetten. Duncan en Kees hebben heel goede boeken op mijn I-pad gezet.
Dinsdag 22 november. Vandaag in Raigarh naar een school. We moeten toch nog wel een half uur rijden dus Raigarh is best wel groot. De Shalini Convent School heeft 850 leerlingen en ook hier komen veel kinderen met een schoolbus. Het komt hier bij het Social Development Center zo langzamerhand wel vol met bloemen te staan want weer kregen we allemaal een bos. We kregen weer hetzelfde onthaal en ik kan alleen aan de hand van foto’s laten zien hoe dat gaat. In eerste instantie (bij de eerste school) schrok ik. Het kwam op ons een beetje Hitlerachtig over maar nu ik begrijp wat de kinderen zeggen, en in mijn achterhoofd het idee dat ze hier zeker 70 jaar achter lopen, is het toch wel erg mooi om te zien. Dat ze trots op hun land zijn is logisch. In 1947 kregen ze hun zelfbestuur pas weer terug. Het schijnt dat India heeeel vroeger een heel rijk land is geweest. Wat een stof, wat een stof hebben ze hier. Ik dacht dat het niet erger kon maar jawel hoor, hier kan dat wel. Ik heb een foto van een paar stoffige schoenen gemaakt. Overal liggen lakens overheen. Wij zijn hier wel gewend dat overal een deksel op zit, ook op je glaasje water wat je krijgt. Als je je neus snuit is hij vies en je hebt constant de neiging om je handen te wassen, zo stoffig is alles. Bij de mensen thuis ligt overal krantenpapier op en ik denk dus niet dat er veel stof afgenomen wordt. Als wij de kinderen uitleggen dat wij het hier nu warm vinden kijken ze ons ongelovig aan. Het is nu zo’n 25 tot 30 graden en vanmiddag voelde het zelfs iets warmer aan maar de kinderen zitten hier met vesten en lange broeken aan in de klas. De meisjes hebben onder hun rok ook een lange broek of een soort legging aan. Een paar kinderen hebben zelfs een muts, shawl of oorwarmers op in de klas. De kou, zoals wij die hebben, kennen zij niet en ze kijken dan ook heel verbaasd en verwonderd als wij erover vertellen. Dat het voor ons hier nu zomer is, is heel ongeloofwaardig voor hen. De meiden hebben een beamer en vertonen een heel leuke film aan de hogere klassen op elke school. Ja en wat kan er dan gebeuren in India!!!, de stroom valt uit……. Dat gebeurt hier heeeel vaak en dat moet je dan gewoon accepteren maar sneu is het wel voor de kinderen op deze school. Het was gelukkig het laatste uur en de meiden moesten dus iets anders verzinnen. De kinderen van hier weten niet beter dus deden ze helemaal niet moeilijk. Ze bleven rustig zitten en hebben toen liedjes voorgedragen. Vooral de jongens durven hier gerust voor uit te komen dat ze zingen leuk vinden en staan heel ontspannen voor de klas. Tussendoor krijgen we koffie en/of thee met heel veel suiker. Brrrr., maar ja hier vinden ze het heerlijk. De zusters van hier hadden ook weer lekkere dingen voor bij de koffie gemaakt. Hier wordt ontzettend veel zelf gemaakt, ook de chips e.a. zoutjes. Deze zusters hadden om 14.00 uur ook weer een heerlijke maaltijd voor ons en daarna weer terug naar S.D.C. Straks gaan we met Sudhir de bedden bekijken die Anneke en ik gesponsord hebben. (wij dus allemaal eigenlijk he!). Dat hebben we Sudhir en de Zusters verteld hoor dat we in Nederland met de pet rond zijn gegaan. We zullen er foto’s van maken.
Woensdag 23 november. We hadden een misverstand. Sudhir heeft gewacht op ons telefoontje en wij op Sudhir. Zonde van de middag, want we krijgen het nog heel druk de laatste dagen, maar er is niets aan te doen. Om 08.10 gaan we op weg naar Gharghada en het is plus minus 45 minuten rijden. De school heet Jyoti Primary School en heeft 800 leerlingen. Er staat een nieuw (bijna klaar) en oud gebouw. We hebben foto’s van de bedden gemaakt. Jullie zouden er voor je verdriet nog niet op willen slapen maar hier zijn ze er blij mee. (Het probleem met de slangen he, jullie weten het wel). Ze moeten nog geschuurd, in de primer en in de verf gezet worden maar dat gebeurt ter plekke. Ze zetten twee bedden naast elkaar en dan moeten daar 5 kinderen op slapen. Hier moeten dus nog meer bedden komen. We hebben ook het oude gedeelte bekeken en daar lag 1 jongen ziek op “bed”. Het “bed” was dus de grond met een flinterdun matras erop. Gelukkig had Anneke panadol bij zich en kon ze dat achter laten voor deze jongen. Dan de klassen. Ja, Anouk en Manon, als ik thuis kom zal ik de foto’s laten zien. De kinderen zitten hier op de grond. Ze hebben geen schoolkleding en /of schoolspullen. Deze ouders kunnen amper 30 Eurocent per maand betalen om de kinderen naar school te laten gaan. De leraren verdienen hier 18 Euro per maand en dat is een heel groot verschil met de rijke scholen. Sudhir vertelde dat die in ieder geval 120 Euro per maand verdienen. De zusters en paters daargelaten want die verdienen vaak helemaal niets maar er zijn ook leraren/leraressen van buitenaf in dienst op alle scholen. Als we thuiskomen willen we proberen om in ieder geval deze school te helpen. Hoe we dit geld gaan inzamelen weten we nog niet maar dat komt vanzelf wel. Er zijn heel veel van deze arme scholen en het is dus te begrijpen dat deze kinderen nooit het onderwijs kunnen krijgen wat nodig is om later een betere toekomst te hebben. Aangezien we niet iedereen kunnen helpen willen we niet te veel op onze nek nemen en beperken we ons op deze school en een paar kindertjes bij ons hier om de hoek. Vanmiddag werd het Teacher’s Quarter ingezegend door de Bisschop. Er waren een paar paters en andere genodigden aanwezig. Paula knipte het lint door want zij heeft het Teacher’s House bekostigd. Anneke en ik (onze families dus) betalen een deel van de muur die er omheen komt. Hier komen alleen leraressen te wonen. De verdienste als lerares is niet zoveel en dan wonen ze in ieder geval voor niets (of weinig, dat weet ik niet precies). Eenmaal terug hebben we nog een paar zeilen bij de mensen gebracht en morgen moeten we ook nog even.
Donderdag 24 november. Vandaag is het onze laatste donderdag in India. Ik ben al een beetje aan het afscheid nemen van Raigarh. Over een week zie ik geen stof meer en heb ik (na uren weken in de soda) misschien weer schone voeten. Geen muggen meer, waar je af en toe knettergek van wordt. Geen varkens en koeien meer op de weg. Geen hobbelige wegen en (in onze ogen) armoedige winkeltjes. Geen poepende en plassende kindertjes (ook wel een volwassene gezien) meer langs de weg in de goot. Wat zal ik dit allemaal gaan missen. Vooral de mensen die zo vriendelijk zijn en overal de tijd voor nemen. De eenvoudige huisjes, ze zijn met weinig tevreden. De overgang van warm, zonnig en licht India naar het koude Kikkerlandje zal ook wel groot zijn. De kleurige kleding, het maakt het leven vrolijk en vriendelijk en als vrouw voel je je ook echt een vrouw. Aan de andere kant zie ik mijn man, kinderen, kleinkinderen en familie weer en dat is ook een groot goed. Vandaag de stad in geweest om te shoppen en daarna is het nieuwe huis van de kok van het Bishop’s House ingezegend door Sudhir. Dit huis is betaald door de Pater Vos Stichting in Schaijk en kostte plus minus 3.200,-- Euro. De kok en zijn vrouw zijn stikgelukkig want ze woonden in een lemen hutje wat op instorten stond. Vanavond laten Anneke en ik weer Mandi zetten op onze handen zodat jullie dit thuis ook nog even kunnen zien.
Vrijdag 25 november. Vandaag weer een drukke maar leuke dag. We blijven in Raigarh en gaan naar de Carmel Convent School. Deze school waarvan wij afgelopen zaterdag ook een groot optreden hebben gezien (we hebben zelfs met verschillende foto’s in de krant gestaan) telt 5000 leerlingen. Ik had eerst 2000 maar dat was maar een kleine gedeelte van de school. Het is natuurlijk onmogelijk om naar alle klassen te gaan maar 5 hebben we wel kunnen doen. Het was weer heel leuk en hebben weer lekker gegeten bij de zusters. Anne is gisterenochtend met de trein (4 uur dus) vertrokken naar Raipur om haar moeder en zus daar op te halen. Vanavond komen ze bij ons aan en ze blijven twee nachten. Aankomende zondag vertrekken Anne, d’er moeder en zus, Alexandra en Jeanine alvast uit Raigarh. Anne d’er moeder en zus blijven tot 4 december in India. Wij zien Alex en Jeanine in Raipur weer. Om 17.00 kwam er een taxi aan in het S.D.C. Het waren Anne, d’er moeder en zus en zij waren met de taxi! Wat was het verhaal! De trein had 10 uur vertraging en dan moesten ze ’s nachts reizen en dat wilde Anne d’er moeder liever niet dus hadden ze maar een taxi genomen. De moeder van Anne gaat ook bedden sponseren voor de Jyoti Primary School. Wij vinden dit natuurlijk heel fijn. Hoeven ze niet met zoveel mensen in 1 bed te slapen.
Zaterdag 26 november. We gaan alvast maar wat afscheid nemen. Gelukkig beseffen de baby’tjes het nog niet. We doen het vlug want we moeten nog naar de Tailor. De sari’s zijn niet klaar en om 12.30 uur moeten we terug komen. Om 12.30 uur zijn ze nog niet klaar en we hebben om 14.30 uur een afscheidsfeestje. Even wachten dan maar. Er komt een vrouw op een brommer aan en het is een juffrouw van de Carmelschool. Ze woont boven de kleermaker en wij mogen daar even wachten onder het genot van een glas water. Om 13.30 uur zijn de sari’s eindelijk klaar. Als we thuiskomen is iedereen ontevreden over de hesjes van de Sari’s maar ja, we moeten ze toch aan want we hebben ze van de paters gekregen en die komen wel langs vanmiddag. Er waren plus minus 40 mensen. We hadden koffie,thee, water en wat hapjes. Op de t.v. draaiden er wat foto’s die wij de afgelopen twee maanden gemaakt hadden. Iedereen hoopt dat we volgend jaar weer komen. We zullen wel zien.
Zondag 27 november. Om 04.30 uur en zonder ontbijt (wel een banaan) op weg naar Bairdhi. We gaan in een gebouw naast de kerk een Chula plaatsen en Paula zal uitleg geven aan de kerkgangers hoe hij werkt. Eerst een rit van 3 uur en daarna een kerkdienst van 2 uur. We rijden weer door een gigantisch mooie omgeving met veel bergen en af en toe een huisje. De rijst is nu bijna allemaal van het land af. Paula had een foto bij zich van een jongen die een paar weken geleden door een ongeval overleden was. Ze zaten met 7 man op een flinke boot op de Maas. Drie bovendeks en 4 zaten benedendeks te kaarten. Ze voeren tegen een andere boot op en de 4 benedendeks zijn overleden. De jongen van de foto, Rens, is herdacht in de kerk in Bairdhi en de pastoor heeft voor hem gebeden. Zijn foto staat nu in het kapelletje. Het was leuk om een keer mee te maken hoe de uitleg van de Chula gaat. De mensen zijn erg geinteresseerd en het is natuurlijk fijn dat hij minder hout gebruikt en dat de rook via een schoorsteen naar buiten gaat. Iedereen staat vol bewondering te kijken. We kregen ook daar weer eten en dat werd dus een laat ontbijt. We zijn nog even naar mensen geweest die een nieuw huis gebouwd hadden. Het staat helemaal in de natuur en ze hebben geen elektriciteit. Donker is donker, dan ga je maar naar bed. De terugweg verliep niet vlekkeloos. We kregen een telefoontje van Sudhir toen we al een tijdje onderweg waren en die vertelde dat een gedeelte van de terugweg afgesloten was. We moesten dus omrijden. We gingen via een “bospad’ want meer was het niet en er kwam ons ook nog een grote autobus tegemoet. Paula genoot want het was net een Jeepsafari en we moesten zelfs een stuk door het water. Heel erg hobbeldebobbel en uiteindelijk kwamen we weer op de goede weg. We waren laat thuis en moesten nog vlug een beetje “pakken” en dan gauw naar Shanti-Dan. Ook daar weer afscheid nemen en dat was minder leuk. Zij zijn zooo blij als ze ons weer zien en dan moet je afscheid nemen. We hadden wat snoep en aanmaaklimonade en hebben na een paar uur afscheid genomen. We hebben daarna met zijn vieren (Paula, Tiny, Anneke en ik) bij de zusters gegeten en ook daar afscheid genomen. Gauw terug naar S.D.C. en daar is het een drukte van jewelste want er komen weer mensen langs om afscheid te nemen. Dat hebben ze al gedaan maar ze komen weer langs. We hebben geen internet op dit moment dus we zullen dit verslag wel ergens anders moeten versturen. Dat zal wel ergens in een hotel zijn, vermoed ik. Morgenochtend vertrekken we om 06.00 uur met de trein naar Raipur.
Raigarh, het is twee maanden mijn huis en haard geweest. Een stipje op Google Earth maar voor mij een stad om nooit te vergeten en ik hoop ook niet dat het de laatste keer is geweest dat ik hier heb mogen zijn.
Doei, ik kom donderdagochtend weer thuis maar misschien lees je nog 1 keer iets van me via Waarbenje.nu om het helemaal af te sluiten.
Liefs, Laura