De 7e week in India

De 7e week in India.
De meiden zijn er vandaag niet. Op Happy New Life kunnen jullie zien waar ze mee bezig zijn. Philips Nederland heeft een Chula ontworpen die een derde van het hout verbruikt vergeleken met de Chula’s die ze hier gebruiken. Een Chula is hier een soort kooktoestel dat van stenen gemaakt is en vlak bij de grond staat met 2 gaten waar je je pannen op kunt zetten. Veel arme mensen, maar toch ook nog wel mensen die iets meer te makken hebben, koken op een Chula. Paula wilde dat het hele proces hier in India gemaakt werd dus ze heeft hier iemand gevonden die de mal kon maken. Dat is natuurlijk een heel gedoe geweest want ten eerste malen de molens hier heel langzaam en er werden verschrikkelijk veel dingen fout gedaan. De meiden en Paula werden er op den duur tureluurs van. Er zijn inmiddels ook al een paar van de Chula’s klaar en o.a. Het Social Development Center kookt erop. Er zitten nog wat fouten in want als erop gekookt wordt komen er scheuren in het model dus het bakproces is niet helemaal goed gegaan. Dat moet nog verbeterd worden maar als hij helemaal perfect is dan heeft deze mijnheer hier een hele goede baan aan en wordt er veel minder hout gebruikt. Vandaag gaan de meiden in een andere plaats een presentatie geven en vertellen ze alle voordelen van deze nieuwe Chula. Ze hadden heel wat voorbereidend werk en dat hebben ze hier in India gedaan. Alles zat tegen, de mensen komen hun afspraken niet na, dingen gaan kapot, ze weten niet hoe ze een schoorsteen moeten maken en er wordt niet op tijd geleverd. Ze lopen tegen veel problemen op en dat werkt heel frustrerend. Ze wilden de folder in kleur geprint hebben en dat kennen ze hier ook niet.
Maandag 14 november. Ziek. Zondag ook al niet lekker. Ik goed me echt niet goed. Hoofdpijn, buikpijn, spierpijn, ik blijf vandaag maar een beetje in bed (mijn plank) en neem het er maar eens van. ’s Avonds toch nog aan een presentatie voor een school gewerkt. Deze school ligt naast het Bishop’s house en ze horen bij elkaar.
Dinsdag 15 november. We moeten om 08.00 uur op de school zijn en ik ben flink aan de race. De dames zijn heel druk geweest met het maken van een film over Nederland en andere zaken. Hij duurt een uur en is heel goed geworden. Als ze de film gezien hebben volgt er een quiz met groene en rode blaadjes (een soort bordjes). Goed of fout. De klassen 7 tot en met 11 mochten de film zien.
Wij hadden A4tjes bij ons van kinderen van groep 6 uit ’s Hertogenbosch en die hadden een verhaaltje in het Nederlands (en vertaald in het Engels) geschreven met een leuke tekening erbij voor de kinderen in India. Wij hadden ook de groepen 7 tot en met 11 en wij hebben iets over Nederland verteld. Leuk hoor om een dagje lerares in India te zijn. We hebben papier, pennen en kleurtjes rondgedeeld en gevraagd of zij voor de kinderen in Nederland hetzelfde wilden doen. Ook dat was een groot succes. We hadden een uur per klas maar op het laatst moesten we een paar klassen tegelijk doen want de school ging om 13.30 uit. Ze hebben tafeltjes en stoeltjes maar geen bergvak in het tafeltje. Er zijn geen kasten met voorraad en op de lerarentafel ligt ook niets. Zelfs geen krijtjes. Alles wat ze hebben zit in hun schooltas. Er stond een prullenbakje (heel klein) maar wel leeg, hoe is het mogelijk! Onvoorstelbaar, een klas met alleen tafeltjes (het blad bestaat uit 2 houten plankjes achter elkaar) en stoeltjes. Er zitten plus minus 45 kinderen in elke klas. Hoe hoger de klas wordt des te minder kinderen tref je aan. De school is heel duur voor de Indische mensen. Er zijn hier wijken (hofjes, sloppenwijken) waar de kinderen niet naar school gaan. Ze kunnen wel naar de Hindi school want die is gratis tot de 10e klas maar daar wordt heel slecht lesgegeven. De onderwijzers komen soms niet opdagen en ze hebben ook niet de opleiding gekregen om goed les te geven. Ze krijgen ook regelmatig zomaar vrij. De Engelse R.K. scholen zijn heel erg goed. Zij worden geleid door de paters en nonnen. Wij hebben het met onze eigen ogen kunnen zien. Wij denken dan ook dat ze met veel dingen verder zijn dan in Nederland, de leraren stampen het er gewoon in en het werkt. Alleen verbaal lopen ze wel achter, ze durven of kunnen soms geen antwoord geven als je ze wat vraagt. Ze spreken heel goed Engels, ook omdat de lessen in het Engels worden gegeven. Zo hoopt iedereen dat ze later een betere toekomst krijgen dan hun ouders. Het kaste systeem is wel afgeschaft maar arm blijft hier meestal toch meestal wel arm. De plaats Schaijk in Brabant doneert al jaren veel geld naar een heleboel plaatsen in Raigarh en omstreken om o.a. zoveel mogelijk van deze kinderen te helpen die niet bij machte zijn om het bedrag op te hoesten dat nodig is om alles te kunnen bekostigen. Een mooi streven maar er is niet genoeg voor iedereen. De regering “vergeet” de arme mensen en is alleen maar met de rijke mensen bezig. Natuurlijk zien Anneke en ik ook erge dingen in Nederland (via de Voedselbank) maar dat is niets vergeleken met hier. Zoveel bedelaars, zoveel sloppenwijken, zoveel mensen die verstoten zijn. Goederen opsturen heeft geen zin want het komt hier gewoon niet aan. Sudhir zorgt ervoor dat het geld goed besteed wordt en stuurt rekeningen naar Nederland om verantwoording af te leggen. Het was een leuke maar vermoeiende dag met tussendoor toiletbezoek (statoilet) voor de diarree.
Woensdag 15 november. Vandaag worden eindelijk de zeilen uitgedeeld. Het is al een paar keer eerder beloofd en niet doorgegaan maar vandaag gaat het eindelijk gebeuren. Alles kon niet in 1 keer maar vandaag hadden we zo’n 50 zeilen bij ons. Jammer dat Anneke er niet bij was. Ze was gaan wandelen en Benedict was heel druk en wilde echt op pad. Gelukkig was Alexandra bereid om mee te gaan. Dan kom je daar weer aanrijden met de Jeep en de triestheid overvalt me direct. Ik was er niet meer geweest en je schrikt weer enorm. Er is niets veranderd in die tussentijd. De bende, de blote kindertjes, de vieze kleding, waarom is hier niets aan te doen! Hun hutjes hangen met tig lappen en plastic aan elkaar vast. De grond is niet egaal maar bestaat uit bergen en dalen (dat zal wel door het water komen). Je ziet hier ook geen dikke of stevige mensen. Ze zijn eerder mager. Ze waren erg dankbaar en blij dat wij er waren en als er mensen zijn die de zeilen toch doorverkopen kan ik er niet meer mee zitten. We hebben het plastic, waar alle zeilen individueel ook nog mee verpakt zitten verwijderd en meer kunnen we niet doen. Benedict controleerde, via een schrift, wie er allemaal in aanmerking kwamen voor een zeil. Er zaten aardig wat mensen bij die niet kunnen lezen of schrijven en zij konden dus geen handtekening voor ontvangst geven. Zij moesten met inkt hun vingerafdruk (van de duim) geven. Het was al donker toen Benedict aan een vrouwtje vroeg om haar duimafdruk. Ze gaf haar wijsvinger. Benedict raakte, na een paar keer vragen, een beetje geirriteerd omdat ze haar wijsvinger steeds naar voren bracht en de rest van haar hand als een vuist ineen had. Toen liet ze haar handen zien (met de zaklantaarn bijgeschenen want daar is het echt aardedonker). Helemaal verminkt, behalve haar wijsvinger, die kon er nog een beetje mee door. Alexandra heeft de foto’s gemaakt. We zijn zeker tot anderhalf uur na zonsondergang doorgegaan met het uitdelen en het ging allemaal zooooooo langzaam, dat zou in Nederland zeker niet zo gebeuren. Het is wel moeilijk zien met een zaklantaarn, maar toch….. De mensen hebben wel een lichtje in hun hutje en dat pakken ze van een straatlantaarn. Misschien dat dit gebied 5 straatlantaarns rijk is. Ik zal ze eens tellen als we er morgen weer naartoe gaan We zagen in deze wijk ook een jongetje spelen met een dode rat aan een touwtje.
Donderdag 16 november. Vandaag al een heel eind aan mijn verslag getypt en we kregen een s.m.s. dat Paula toch komt. Ik ga hier niet vertellen hoe het haar gelukt is maar knap is het wel. Vanmiddag weer zeilen uitgedeeld met Benedict in heel andere wijken dan gisteren. O,o wat schrijnend is het toch om dit allemaal te zien. Dit went echt niet. Er is 1 grote straat waar wij elke dag doorlopen. Links en rechts zijn wat huizen en winkeltjes en voor India’se begrippen keurig.Af en toe zie je dan een zijstraatje en daar beginnen dan de sloppen met af en toe een “keurig’ huis. We waren daar nog nooit geweest maar nu kwamen we er dus wel. Een grote puinhoop, bijna alles kapot. Huilende en boze mensen omdat ze geen zeil kregen. Ze hadden zich volgens Benedict op moeten geven voor het een en ander en dat hadden deze mensen niet gedaan. Wij zijn bij 1 gezin “binnen” geweest. (achter de lappen). De Chula (een paar stenen op elkaar) stond aan. De rook ging gewoon het hutje in want er was geen schoorsteen. Er lag een bos hout en een bed (vier poten met een gevlochten plastic mat) wat potten en pannen en op het bed een hoopje kleding voor vier personen. De potten en pannen hadden ze al van het Social Development Center ontvangen. Wij hadden maar 150 zeilen gekocht aan de hand van de lijst die er was. Het doet heel erg veel pijn als je zoveel mensen af moet wijzen maar het is niet anders want de rest van het geld hebben we ook al besteed. De operatietafel e.d. wordt het ook niet want de hoofdzuster vond dit niet nodig en had liever dekens en onderlakens. (De nonnen van Shanti-Dan leven heeeeel eenvoudig) Zij is de baas. Jammer voor haar want dan doen wij iets heel anders. Ze krijgen nog wel 300 euro kostgeld en ze hebben natuurlijk al de stalen kisten en de bloeddrukmeter gekregen. Sudhir heeft bedden nodig voor een school waar kinderen intern zijn (hostel) . Ze mogen eigenlijk niet op de grond slapen want een jaar geleden zijn vier mensen ’s nachts door een slang gebeten en daar zijn drie personen aan overleden. Dus geven wij 17 bedden en geld om een muur te laten plaatsen. Muren en/of afrasteringen zijn hier hard nodig want de koeien vreten alles op. Je eventuele groentetuin is in no-time verdwenen. Ons geld is dus op. We zagen vandaag jongens die met een stok tegen een oude buitenband van een fiets sloegen zodat hij vooruit rolde. Ook dat is het speelgoed van hier. Aan de andere kant zie je gezinnen waar de kinderen een fietsje hebben.
Vrijdag 17 november. Vandaag gaan we met zijn allen naar een school in Kharsia. Dat is plus minus 1 uur rijden en Anneke en ik mogen weer voor onderwijzeres spelen. Om 07.00 uur vertrekken we. Dit is echt een groot project van Sudhir. Vroeger was zijn verblijfplaats Kharsia en daar heeft hij nog een warme band mee. Dertien jaar geleden is hij begonnen met 54 kinderen en hij had geen geld. De juffrouw’s sliepen op de gang in de school. Nu staat er een gigantisch grote school met 1138 leerlingen. De kwaliteit van de school laat voor Nederlandse begrippen wel iets te wensen over maar ja, het is hier India. De kerk staat naast de school en is in 2005 geopend en de Stichting Pater Vos heeft hem betaald. Tiny mocht de opening verrichten en het hele ontwerp is van Sudhir afkomstig. De school heet St. John’s Medium school en staat dus in Kharsia. We werden verwelkomd met een ovatie. We moesten op een podium plaatsnemen en 1100 kinderen stonden voor ons in het gelid, klapten enthousiast en zongen allemaal tegelijk. Speeches van de kinderen, speeches van de leraren en er werden wel vijf dansen uitgevoerd door de leerlingen en allemaal in kleurrijke kleding. En natuurlijk kregen we ook allemaal weer een mooi boeket bloemen. De kinderen moesten naar hun klas en dat gaat keurig in rijen van twee en met de handen op de rug. Ook hier is het rustig en geordend in de klas. De kinderen staan onmiddellijk op als er iemand binnenkomt en ze groeten je dan klassikaal. Hier hebben ze nog echt respect voor ouderen en ze zijn heus wel ondeugend en tijdens onze les mochten ze ook echt wel praten en dat gaat dan zachtjes en beheerst. Er zitten in elke klas zeker 50 kinderen. Ze hebben hier oude banken en tafeltjes en ze zitten met drie naast elkaar. De grote kinderen niet hoor maar tot groep zes zeker wel. Ik zal wat tekeningen meenemen zodat jullie kunnen zien hoe goed die kleintjes al Engels schrijven. Misschien kunnen we ze ook wel uitdelen aan “De Dijk” en het “Spectrum” en dan zou het leuk zijn als zij weer iets terugschrijven en tekenen. Natuurlijk was het weer heel leuk. We geven de kinderen een beetje uitleg hoe het in Nederland toegaat. De kou, geen apen en olifanten, ander fruit, hoe wij met ons vuil omgaan enz. enz. Als laatste hebben wij ze een lied geleerd. Dit alles doen we op alle scholen. Ze hebben hele leuke tekeningen gemaakt en ze gebruiken een dop van een fles als ze een bol willen tekenen b.v. De meeste kinderen hebben geen kleurtjes maar gelukkig hadden wij er een hele berg bij ons. Alle kinderen hebben schoolkleding maar o,o wat zien die schoenen eruit. Het heeft niet zoveel zin om ze te poetsen met al dat stof. We hebben ook ik weet niet hoeveel handtekeningen uitgedeeld. Dat is een hele rare gewaarwording als ze je als een bijzonder iemand zien. Maar ja, weigeren is niet aardig dus hebben we het toch maar gedaan. Niet te tellen zoveel. Een leuke story, we liepen naar een andere klas en toen hoorden we de kinderen keihard en enthousiast het lied nog een keer zingen. ’s Middags na 14.00 uur een heerlijke lunch gehad op school en daarna wilde Sudhir ons een grote vijver laten zien waar heilige vissen in zaten. Sommige met goud in hun lip. Ik kon mijn oren niet geloven en dacht dat het een grapje was. Maar nee, het was serieus. Nou we zijn er even geweest maar we hebben geen vis gezien. Pech gehad. Op de terugweg kwamen we langs een groot park waar heel veel gepicknickt wordt en daar zitten heel veel apen. Sudhir had kaakjes gekocht en vanaf de weg zag je de apen al zitten. Hele andere dan in Jaipur. Veel kleiner en met een kortere staart. Ze hebben een beetje gemeen gezichtje en ze hebben heel veel babytjes. Anneke heeft foto’s gemaakt want mijn camera was weer eens leeg. Dat is wel een drama met dit ding hoor! Je kan nog geen dag overslaan met opladen of hij is al weer leeg terwijl er dan helemaal niet veel foto’s zijn gemaakt. Eenmaal thuis even met Sudhir, Tiny en Anneke naar de stad met de Jeep. Tiny en Anneke wilden een bloeddrukmeter en hadden een bestelling lopen bij de apotheek. Deze “apotheek” heeft van alles maar bij ons zou veel niet meer verkocht mogen worden omdat alles onder de grijze stof zit. De bloeddrukmeters gelukkig niet want die waren net binnen. Verder hebben ze nog wat leuke hebbedingetjes gekocht en we hebben twee warmhoudpannen besteld. Vanavond vroeg naar bed want afgelopen nacht gingen we ten eerste al berenlaat naar bed (24.00) en ik kon niet in slaap vallen. Uiteindelijk maar drie uur geslapen dus nu ben ik papop.
Zaterdag 18 november. Een paar zeilen uitgedeeld en nog even naar de kleermaker voor nieuwe Sari’s. We zijn ruim op tijd terug want Paula komt eraan………….. En daar is ze dan weer. Sudhir en Tiny hebben haar van de trein opgehaald. We zijn weer compleet en dat geeft een goed gevoel. ’s Middags naar een feest van de Carmel School. Weer andere zusters hebben hier de leiding. Ze zijn in het wit, wit-zwart en zalm-roze gekleed. Weer een gigantisch grote school met 2000 leerlingen die ook van buiten Raigarh komen. Hier zitten ook veel Hindi kinderen op school. We kunnen de jongens herkennen aan de zwarte muts met ronde dop. Daar zit hun haar in. Hindi jongens mogen hun haar niet afknippen. We waren weer eregasten en liepen direct achter de Bisschop met zijn gevolg. De optredens van de kinderen waren weer enorm leuk, knap gedaan en ze hadden verrassend gekleurde kleding aan. Elke klas had een optreden, zang, dans en toneelstukjes. Vooral die kleuren, zo mooi! De optredens gingen soms zelfs over het milieu en gezond eten. Het duurde tot 18.30 uur dus best wel een lange zit maar we hebben enorm genoten en ons geen moment verveeld. We werden ook weer uitgenodigd om te eten bij deze zusters.
Zondag 19 november. Vandaag is er weer feest, het houdt hier niet op. Het feest heet “Christ is King”. Vanaf 08.00 uur lopen de mensen en paters met versierde wagens door de straten. Ze zongen allemaal christelijke liederen in het Hindi. Ze waren om 11.30 uur bij het Bishop’s house en daar was een kerkdienst in de open lucht met een paar duizend mensen. Nou dit was het weer voor van de week. Heel veel gezeur want de computer was vastgelopen en er moesten dus dingen over, Balen. Tot volgende week.
Liefs, Laura