6e week vakantie in Jaipur
Door: Laurenza64India
Blijf op de hoogte en volg Laura
13 November 2011 | India, Raigarh
6e week en met vakantie hahahaha!!!!!
Zondag 6 november.
Een druk programma vandaag. We zijn met zuster Biba naar een soort apotheek geweest en hebben een leuke bestelling gedaan. Een operatietafel, twee trolleys een bloeddrukmeter, twee operatielampen en 4 grote kisten voor al het verband dat ze per dag gebruiken. De patiënten krijgen twee keer per dag schoon verband en wordt de wond behandeld. Dat doen mensen die zelf lepra hebben of hebben gehad, ze worden hiervoor door de zusters opgeleid. Morgen gaat Paula kijken of het wat is wat wij hebben uitgezocht want dan zijn de voorbeelden er. Over tien dagen is de bestelling dan binnen en zijn wij weer terug van onze reis naar Jaipur. We zijn blij dat we zo goed geslaagd zijn. Misschien kan er nog een brancard met tafel vanaf. Dat zien we nog wel. Vlug eten en dan naar het station. Eenmaal aangekomen hoorden we dat de trein 45 minuten vertraging had. Hij zou eerst om 14.30 uur vertrekken maar het werd nu 15.10 uur. We zeiden tegen Paula en pater Manoj dat ze gerust weg mochten gaan, wij zouden het wel vinden. Ze brachten ons nog snel naar het goede perron en gingen toen terug naar het S.D.C. Iedereen wilde met ons op de foto, het werd zo druk dat er een muur van mensen om ons heen stond. Ze maakten zelfs stiekem foto’s met hun telefoontje. Er kwam iemand van de Security aan met een grote dikke stok en die joeg ze allemaal weg. Om 15.10 uur zou de trein komen dus we stapten snel in toen hij er aan kwam. Het was een heeeele lange trein dus we moesten rennen om in de goede coupe te stappen want iedereen heeft een plaats gereserveerd. Dat valt niet mee met twee zware tassen. Eenmaal binnen gingen we op zoek naar onze nummers. Raar hoor, alles zat al vol. Na heel veel gevraag aan iedereen en tickets vergeleken te hebben kwamen we erachter dat we in de verkeerde trein zaten. Even paniek natuurlijk maar de dames, waarvan wij dachten dat ze op onze plaats zaten, waren heel lief. Wij mochten ook zitten, ze schoven wel wat op en toen de verkopers met koffie en thee kwamen boden ze ons zelfs iets aan. Dat sloegen we maar af, we hadden ze al zat overlast bezorgd. Na een uur gereden te hebben begrepen wij dat we er uit moesten en overstappen op de goede trein die erachter moest zitten. Op het station hoorden we dat de goede trein anderhalf uur vertraging had. Wachten dus maar en dat zit ik dus nu te doen. Leuk voor Mirjam om te horen is dat ik in de trein de tekst las van “To stop the train, pull the chain”. Mijn vorige verslag (5e week is nog niet weg want er was geen stroom in Raigarh. Misschien vanavond in het hotel, als daar internet is. Na een uur in de goede trein gezeten te hebben en we even stil stonden op een perron hoorden we een gegil van jewelste en probeerde iedereen naar buiten te komen, er brak paniek uit. Mensen renden naar de uitgang en wij schrokken ons rot. Wat was er nu weer. Het werd een beetje mistig (achteraf stof) bij de uitgang maar wij verstonden er natuurlijk niks van. Gauw onze spullen gepakt en in de rij gaan staan om naar buiten te komen. Brand, dachten wij. Jeanine gilde naar Alexandra, die een paar coupés verder zat, dat ze naar buiten moest. Achteraf bleek dat er een kind tussen de trein en het perron terecht was gekomen. Het is heel lastig in- en uitstappen. Niet zoals bij ons vroeger dat de stap eigenlijk te groot is om te nemen, maar heel onhandig met rare kleine smalle treetjes. Uiteindelijk is ze eruit gevist en was het eind goed al goed. We zaten nog wel even na te bibberen als een rietje hoor!!!!!!. Prima reis verder en we werden met een auto van het hotel opgehaald. We hadden hetzelfde hotel als de heenreis. Op de heenreis vonden wij het een gewoon, keurig hotel maar nu hadden wij zoiets van “Wat een luxe, wat een service”, we werden als prinsessen behandeld. India maakt ons wel dankbaarder en nederiger. De bedden ook, jongens, jongens wat een zaligheid. Een dik zacht comfortabel matras en een groot zacht kussen. Een warme douche met een handdoek waar je je ook echt mee af kan drogen. Jeanine kreeg in het hotel een telefoontje van Paula. Een hele goeie vriendin van Paula d’er ouders, die ook bij hen in huis woonde, was zojuist aan kanker overleden. Het zat er wel aan te komen maar zoooo snel……… Paul en Bregje komen morgen dus nu ook in Raipur aan om naar huis te gaan voor de begrafenis. We hebben ze nog ontmoet voordat wij weg moesten naar ons vliegveld. Jelle staat in Amsterdam om Paula en Bregje naar huis te brengen.
Maandag 7 november. Heerlijk ontbijt gehad en we kwamen erachter dat er ook een zwembad was. Geen gebruik van gemaakt. Je kon je ook laten masseren met alles er op en er aan en daar heeft alleen Bernadette (de moeder van Alexandra) gebruik van gemaakt. Paula en Bregje kwamen om 11.00 uur en wij moesten om 12.00 uur naar het vliegveld. We zitten nu op het vliegveld en vertrekken om 14.00 uur met het eerste vliegtuig. Vanuit het vliegtuig mijn verhaal. Na 1 uur vliegen zijn we in Hyderabad. We zijn zojuist geland en mogen blijven zitten voor de vlucht naar Mumbay, vroeger Bombay. Ze komen langs om je kaartje af te scheuren, er komen werkmensen binnen, die voor zover mogelijk, het vliegtuig een beetje opruimen. Nou, we hadden nog niet genoeg meegemaakt, er kon nog wel wat bij. Anneke zat tussen Jeanine en mij in en wij zaten een beetje te dommelen. We hoorden bijna tegelijkertijd iemand zwaar ademhalen en keken vlug op. Anneke haalde heel diep adem en had haar ogen dicht. Achteraf had ze hyperventilatie. Het begon met een been dat trilde, vertelde ze later en dat trok door naar haar bil en het ging niet over. Toen raakte in paniek. Dit werd direct door omstanders opgemerkt en er werd gelijk omgeroepen of er een dokter aanwezig was. Wat een hulp zeg, ook toen we eenmaal geland waren, perfect. Water, appelsap, suiker, grandioos. Complimenten voor de vliegtuigmaatschappij van India. Het leed was gauw geleden, Anneke knapte heel snel weer op. Mumbay is een mooi vliegveld en doet ook al wat Europees aan. Je ziet ook hier een daar een blanke maar nog niet veel hoor. Hier deden we dus 2 uur over. Om 18.35 zouden we weer de lucht in gaan maar om 18.25 waren Alexandra en Jeanine nog niet bij de boarding. Ze werden 4 keer omgeroepen maar dat hadden ze niet gehoord, vertelden ze achteraf. Ze kwamen nog wel op tijd maar het was wel te laat natuurlijk. Even een Lonely Planet kopen wat niet gelukt is. Om 18.50 gaan we taxieen, iets later dus. We hebben hele moderne vliegtuigen, dat is allemaal goed geregeld, heel wat anders dan de turkse. We doen er anderhalf uur over naar Jaipur en dat ligt in de provincie Rajasthan. Het taxieen duurde heel lang en om 19.10 uur eindelijk de lucht in. Het wordt routine. In Jaipur onze koffers opgewacht en de taxi stond al klaar om ons naar het hotel te brengen. We konden onze ogen niet geloven. We kwamen in een sprookje terecht. Alleen Aladin op zijn kleedje moest nog even langskomen. Leuk, leuk, leuk, ik kan niet anders zeggen. Een heel oud maar romantisch gebouwd hotel. Gauw nog wat gegeten en dan naar bed.
Dinsdag 8 november. Na het ontbijt met de tuktuk naar de binnenstad, de oude stad oftewel the pink city. Via 8 grote poorten kan je de stad binnenkomen. We hebben er een paar uur geslenterd en wat dingetjes gekocht. Je mag hier niet met 5 personen in 1 tuktuk dus dan maar twee gehuurd. Terug zat ik samen met Bernadette, de moeder van Alexandra, in een tuktuk en de chauffeur reed achter de andere tuktuk aan waar Jeanine, Anneke en Alexandra in zaten. En ja hoor, in die drukte raakte onze chauffeur de andere tuktuk kwijt. Dat werd een probleem want wij wisten de naam van het hotel niet en hadden geen van tweeen een mobiel. De chauffeur had het adres moeten weten want die had met de andere chauffeur staan overleggen hoe ze zouden rijden. Maar bij ons moet alles fout gaan dus ook dit ritje naar het hotel ging fout. De chauffeur vroeg na 20 minuten gereden te hebben hoe de naam van het hotel ook weer was. Ja, dat wisten wij niet. Anneke had een foto van de naam van het hotel gemaakt maar ja die zat in de andere tuktuk en Jeanine en Alexandra hadden dit hotel via Internet geboekt maar die zaten ook niet bij ons. Bernadette wilde op een gegeven moment dat de chauffeur ons maar naar de politie moest brengen maar toen kwam ik op een lumineus idee. Ik had allemaal foto’s van het hotel gemaakt en heb die aan de chauffeur laten zien. Hij moest wel met de camera naar buiten om navraag te gaan doen bij andere mensen waar of dat hotel zich bevond maar uiteindelijk kwamen we op onze plaats van bestemming. Het moet nu wel ophouden want ik vind het echt niet leuk meer. ’s Middags zijn we niet meer weg geweest, de dames moesten naar de juwelier.
Woensdag 9 november. We hebben voor vandaag de hele dag een taxi gehuurd en die brengt ons overal naar toe. We zijn naar de wit marmeren tempel geweest “Birla Temple”. We zijn naar de Albert Hall geweest, het is nu een stadhuis. We hebben het Jaipur museum gezien. We hebben het “City Palace” gezien waar de Koninklijke familie nog woont. Het “Win” Palace en Palace “Hawa Mahal”. De Shiv Temple en het Ambert Fort (16-18e eeuw). Het Owin Palace, dat ligt midden in het water. Allemaal ontzettend mooi. De wegen zijn hier goed geasfalteerd dus veel minder stof. Het groen is hier ook groen. Hier zie je veel varkens met of zonder biggetjes door de straatjes lopen op zoek naar eten. Hier is veel toerisme dus nu komen we wel wat blanke mensen tegen. Je ziet apen die op daken lopen en op je brommer gaan zitten, olifanten die gewoon op de grote weg lopen. Ze zijn geen van allen bang voor het vele verkeer. En niet te vergeten de kamelen. Zelfs een kameel met een kar achter zich aan. En dan al die koopmannetjes die opdringerig achter je aan lopen. Ze accepteren geen nee. Je moet heel resoluut zijn en stug doorlopen dan kom je uiteindelijk wel van ze af. De temperatuur is nog steeds boven de 30 graden dus dat is best warm. Aan het eind van de dag moesten we nog even naar de juwelier en daar waren wij nu wel bij. Al met al een geslaagde dag vandaag. Jaipur heeft 1,4 miljoen inwoners dus je begrijpt dat het een wirwar van mensen is. Het eten is hier heerlijk alleen de ober die ons bedient is tergend langzaam. Je krijgt je soep als toetje. We eten niet tegelijkertijd. Als je een gerecht met rijst kiest krijg je de rijst veel te laat. Wij noemen hem “one of me” omdat hij dat zelf zo vertelde.
Donderdag 10 november. Jeanine wil uitslapen en Anneke heeft hoofdpijn. Wij zitten buiten in de zon en misschien gaan we vanmiddag dan nog even weg. Om 16.30 uur zijn Anneke en ik maar even gaan wandelen want er gebeurt niets vandaag. Gewoon de buurt een beetje verkend en een paar kleine winkeltjes bezocht, die zijn op 1 hand te tellen hoor! Er is hier in de buurt niets te doen. Opvallend is wel dat hier totaal geen muggen zijn. De dames zijn weer naar de juwelier geweest.
Vrijdag 11 november. Bernadette en Jeanine hebben juwelen gekocht en zijn elke dag wel even bij de juwelier langs geweest. Bernadette doet zaken voor een juwelier in Nederland en Jeanine heeft hele mooie halssieraden en een ring gekocht. Deze juwelier heeft foto’s hangen van Charles en Diane van Alexander en Maxima van Beatrix en vele andere hotemetoten. Vanmorgen hadden we apen bij het ontbijt. We hebben ze brood en bananen gevoerd, wat misschien niet zo verstandig is want dan komen ze natuurlijk iedere keer terug. Erg leuk maar het personeel is er als de dood voor. Om 11.30 uur met zijn drieën (Alexandra ging met ons mee)gauw nog even rondgekeken bij J.K.K. (Ik weet niet meer wat dat voluit betekent) maar daar ligt allerlei textiel, sieraden creaties van hout enz. Er was ons verteld in het hotel dat we daar de mensen bezig moesten zien met het maken van al deze dingen maar wij hebben daar niets van gezien. Er zat een klas op de grond met tekenpapier. Zij hadden een bouwwerk als voorbeeld en dat moesten ze natekenen. De dames moesten nog even naar de juwelier om alle juwelen op te halen. Nog even lunchen en dan naar het vliegveld. De dames wilden nog even naar een boekwinkel en dus liepen wij mee want ik ben als de dood dat ik iemand kwijtraak. Hoe lang we daar gestaan hebben weet ik niet maar toen we gingen boarden kwam er al een securityman aan en die vertelde ons dat ze op ons stonden te wachten, weer te laat dus. Er kwam een bus speciaal voor ons alleen om ons naar het vliegtuig te brengen. We gaan eerst naar Indorre. Het is nu 19.00 uur en we zijn geland in Indorre. Het is een klein vliegtuig wat Jeanine helemaal niks vindt. Volgens mij is ze echt bang. Als we uit ons raampje kijken zie je de propellers draaien. We blijven weer in het vliegtuig zitten en gaan nu door naar Raipur en dat is nog plus minus 2 uur vliegen. Weer in het Celebration hotel geslapen en ’s morgens vroeg om 08.00 uur weer 4 uur met de trein. Dat ging gelukkig nu wel goed. Natuurlijk lopen er weer de nodige bedelaars in de trein en dat blijf ik moeilijk vinden. Pater Benedict kwam ons ophalen. Tiny en Anne waren heeel blij om ons weer te zien want die waren maar met zijn tweetjes van de week omdat Paula en Bregje zo plotseling naar huis moesten. Verder geen bijzonderheden meer voor vandaag. Tot volgende week maar weer.
Liefs, Laura
Zondag 6 november.
Een druk programma vandaag. We zijn met zuster Biba naar een soort apotheek geweest en hebben een leuke bestelling gedaan. Een operatietafel, twee trolleys een bloeddrukmeter, twee operatielampen en 4 grote kisten voor al het verband dat ze per dag gebruiken. De patiënten krijgen twee keer per dag schoon verband en wordt de wond behandeld. Dat doen mensen die zelf lepra hebben of hebben gehad, ze worden hiervoor door de zusters opgeleid. Morgen gaat Paula kijken of het wat is wat wij hebben uitgezocht want dan zijn de voorbeelden er. Over tien dagen is de bestelling dan binnen en zijn wij weer terug van onze reis naar Jaipur. We zijn blij dat we zo goed geslaagd zijn. Misschien kan er nog een brancard met tafel vanaf. Dat zien we nog wel. Vlug eten en dan naar het station. Eenmaal aangekomen hoorden we dat de trein 45 minuten vertraging had. Hij zou eerst om 14.30 uur vertrekken maar het werd nu 15.10 uur. We zeiden tegen Paula en pater Manoj dat ze gerust weg mochten gaan, wij zouden het wel vinden. Ze brachten ons nog snel naar het goede perron en gingen toen terug naar het S.D.C. Iedereen wilde met ons op de foto, het werd zo druk dat er een muur van mensen om ons heen stond. Ze maakten zelfs stiekem foto’s met hun telefoontje. Er kwam iemand van de Security aan met een grote dikke stok en die joeg ze allemaal weg. Om 15.10 uur zou de trein komen dus we stapten snel in toen hij er aan kwam. Het was een heeeele lange trein dus we moesten rennen om in de goede coupe te stappen want iedereen heeft een plaats gereserveerd. Dat valt niet mee met twee zware tassen. Eenmaal binnen gingen we op zoek naar onze nummers. Raar hoor, alles zat al vol. Na heel veel gevraag aan iedereen en tickets vergeleken te hebben kwamen we erachter dat we in de verkeerde trein zaten. Even paniek natuurlijk maar de dames, waarvan wij dachten dat ze op onze plaats zaten, waren heel lief. Wij mochten ook zitten, ze schoven wel wat op en toen de verkopers met koffie en thee kwamen boden ze ons zelfs iets aan. Dat sloegen we maar af, we hadden ze al zat overlast bezorgd. Na een uur gereden te hebben begrepen wij dat we er uit moesten en overstappen op de goede trein die erachter moest zitten. Op het station hoorden we dat de goede trein anderhalf uur vertraging had. Wachten dus maar en dat zit ik dus nu te doen. Leuk voor Mirjam om te horen is dat ik in de trein de tekst las van “To stop the train, pull the chain”. Mijn vorige verslag (5e week is nog niet weg want er was geen stroom in Raigarh. Misschien vanavond in het hotel, als daar internet is. Na een uur in de goede trein gezeten te hebben en we even stil stonden op een perron hoorden we een gegil van jewelste en probeerde iedereen naar buiten te komen, er brak paniek uit. Mensen renden naar de uitgang en wij schrokken ons rot. Wat was er nu weer. Het werd een beetje mistig (achteraf stof) bij de uitgang maar wij verstonden er natuurlijk niks van. Gauw onze spullen gepakt en in de rij gaan staan om naar buiten te komen. Brand, dachten wij. Jeanine gilde naar Alexandra, die een paar coupés verder zat, dat ze naar buiten moest. Achteraf bleek dat er een kind tussen de trein en het perron terecht was gekomen. Het is heel lastig in- en uitstappen. Niet zoals bij ons vroeger dat de stap eigenlijk te groot is om te nemen, maar heel onhandig met rare kleine smalle treetjes. Uiteindelijk is ze eruit gevist en was het eind goed al goed. We zaten nog wel even na te bibberen als een rietje hoor!!!!!!. Prima reis verder en we werden met een auto van het hotel opgehaald. We hadden hetzelfde hotel als de heenreis. Op de heenreis vonden wij het een gewoon, keurig hotel maar nu hadden wij zoiets van “Wat een luxe, wat een service”, we werden als prinsessen behandeld. India maakt ons wel dankbaarder en nederiger. De bedden ook, jongens, jongens wat een zaligheid. Een dik zacht comfortabel matras en een groot zacht kussen. Een warme douche met een handdoek waar je je ook echt mee af kan drogen. Jeanine kreeg in het hotel een telefoontje van Paula. Een hele goeie vriendin van Paula d’er ouders, die ook bij hen in huis woonde, was zojuist aan kanker overleden. Het zat er wel aan te komen maar zoooo snel……… Paul en Bregje komen morgen dus nu ook in Raipur aan om naar huis te gaan voor de begrafenis. We hebben ze nog ontmoet voordat wij weg moesten naar ons vliegveld. Jelle staat in Amsterdam om Paula en Bregje naar huis te brengen.
Maandag 7 november. Heerlijk ontbijt gehad en we kwamen erachter dat er ook een zwembad was. Geen gebruik van gemaakt. Je kon je ook laten masseren met alles er op en er aan en daar heeft alleen Bernadette (de moeder van Alexandra) gebruik van gemaakt. Paula en Bregje kwamen om 11.00 uur en wij moesten om 12.00 uur naar het vliegveld. We zitten nu op het vliegveld en vertrekken om 14.00 uur met het eerste vliegtuig. Vanuit het vliegtuig mijn verhaal. Na 1 uur vliegen zijn we in Hyderabad. We zijn zojuist geland en mogen blijven zitten voor de vlucht naar Mumbay, vroeger Bombay. Ze komen langs om je kaartje af te scheuren, er komen werkmensen binnen, die voor zover mogelijk, het vliegtuig een beetje opruimen. Nou, we hadden nog niet genoeg meegemaakt, er kon nog wel wat bij. Anneke zat tussen Jeanine en mij in en wij zaten een beetje te dommelen. We hoorden bijna tegelijkertijd iemand zwaar ademhalen en keken vlug op. Anneke haalde heel diep adem en had haar ogen dicht. Achteraf had ze hyperventilatie. Het begon met een been dat trilde, vertelde ze later en dat trok door naar haar bil en het ging niet over. Toen raakte in paniek. Dit werd direct door omstanders opgemerkt en er werd gelijk omgeroepen of er een dokter aanwezig was. Wat een hulp zeg, ook toen we eenmaal geland waren, perfect. Water, appelsap, suiker, grandioos. Complimenten voor de vliegtuigmaatschappij van India. Het leed was gauw geleden, Anneke knapte heel snel weer op. Mumbay is een mooi vliegveld en doet ook al wat Europees aan. Je ziet ook hier een daar een blanke maar nog niet veel hoor. Hier deden we dus 2 uur over. Om 18.35 zouden we weer de lucht in gaan maar om 18.25 waren Alexandra en Jeanine nog niet bij de boarding. Ze werden 4 keer omgeroepen maar dat hadden ze niet gehoord, vertelden ze achteraf. Ze kwamen nog wel op tijd maar het was wel te laat natuurlijk. Even een Lonely Planet kopen wat niet gelukt is. Om 18.50 gaan we taxieen, iets later dus. We hebben hele moderne vliegtuigen, dat is allemaal goed geregeld, heel wat anders dan de turkse. We doen er anderhalf uur over naar Jaipur en dat ligt in de provincie Rajasthan. Het taxieen duurde heel lang en om 19.10 uur eindelijk de lucht in. Het wordt routine. In Jaipur onze koffers opgewacht en de taxi stond al klaar om ons naar het hotel te brengen. We konden onze ogen niet geloven. We kwamen in een sprookje terecht. Alleen Aladin op zijn kleedje moest nog even langskomen. Leuk, leuk, leuk, ik kan niet anders zeggen. Een heel oud maar romantisch gebouwd hotel. Gauw nog wat gegeten en dan naar bed.
Dinsdag 8 november. Na het ontbijt met de tuktuk naar de binnenstad, de oude stad oftewel the pink city. Via 8 grote poorten kan je de stad binnenkomen. We hebben er een paar uur geslenterd en wat dingetjes gekocht. Je mag hier niet met 5 personen in 1 tuktuk dus dan maar twee gehuurd. Terug zat ik samen met Bernadette, de moeder van Alexandra, in een tuktuk en de chauffeur reed achter de andere tuktuk aan waar Jeanine, Anneke en Alexandra in zaten. En ja hoor, in die drukte raakte onze chauffeur de andere tuktuk kwijt. Dat werd een probleem want wij wisten de naam van het hotel niet en hadden geen van tweeen een mobiel. De chauffeur had het adres moeten weten want die had met de andere chauffeur staan overleggen hoe ze zouden rijden. Maar bij ons moet alles fout gaan dus ook dit ritje naar het hotel ging fout. De chauffeur vroeg na 20 minuten gereden te hebben hoe de naam van het hotel ook weer was. Ja, dat wisten wij niet. Anneke had een foto van de naam van het hotel gemaakt maar ja die zat in de andere tuktuk en Jeanine en Alexandra hadden dit hotel via Internet geboekt maar die zaten ook niet bij ons. Bernadette wilde op een gegeven moment dat de chauffeur ons maar naar de politie moest brengen maar toen kwam ik op een lumineus idee. Ik had allemaal foto’s van het hotel gemaakt en heb die aan de chauffeur laten zien. Hij moest wel met de camera naar buiten om navraag te gaan doen bij andere mensen waar of dat hotel zich bevond maar uiteindelijk kwamen we op onze plaats van bestemming. Het moet nu wel ophouden want ik vind het echt niet leuk meer. ’s Middags zijn we niet meer weg geweest, de dames moesten naar de juwelier.
Woensdag 9 november. We hebben voor vandaag de hele dag een taxi gehuurd en die brengt ons overal naar toe. We zijn naar de wit marmeren tempel geweest “Birla Temple”. We zijn naar de Albert Hall geweest, het is nu een stadhuis. We hebben het Jaipur museum gezien. We hebben het “City Palace” gezien waar de Koninklijke familie nog woont. Het “Win” Palace en Palace “Hawa Mahal”. De Shiv Temple en het Ambert Fort (16-18e eeuw). Het Owin Palace, dat ligt midden in het water. Allemaal ontzettend mooi. De wegen zijn hier goed geasfalteerd dus veel minder stof. Het groen is hier ook groen. Hier zie je veel varkens met of zonder biggetjes door de straatjes lopen op zoek naar eten. Hier is veel toerisme dus nu komen we wel wat blanke mensen tegen. Je ziet apen die op daken lopen en op je brommer gaan zitten, olifanten die gewoon op de grote weg lopen. Ze zijn geen van allen bang voor het vele verkeer. En niet te vergeten de kamelen. Zelfs een kameel met een kar achter zich aan. En dan al die koopmannetjes die opdringerig achter je aan lopen. Ze accepteren geen nee. Je moet heel resoluut zijn en stug doorlopen dan kom je uiteindelijk wel van ze af. De temperatuur is nog steeds boven de 30 graden dus dat is best warm. Aan het eind van de dag moesten we nog even naar de juwelier en daar waren wij nu wel bij. Al met al een geslaagde dag vandaag. Jaipur heeft 1,4 miljoen inwoners dus je begrijpt dat het een wirwar van mensen is. Het eten is hier heerlijk alleen de ober die ons bedient is tergend langzaam. Je krijgt je soep als toetje. We eten niet tegelijkertijd. Als je een gerecht met rijst kiest krijg je de rijst veel te laat. Wij noemen hem “one of me” omdat hij dat zelf zo vertelde.
Donderdag 10 november. Jeanine wil uitslapen en Anneke heeft hoofdpijn. Wij zitten buiten in de zon en misschien gaan we vanmiddag dan nog even weg. Om 16.30 uur zijn Anneke en ik maar even gaan wandelen want er gebeurt niets vandaag. Gewoon de buurt een beetje verkend en een paar kleine winkeltjes bezocht, die zijn op 1 hand te tellen hoor! Er is hier in de buurt niets te doen. Opvallend is wel dat hier totaal geen muggen zijn. De dames zijn weer naar de juwelier geweest.
Vrijdag 11 november. Bernadette en Jeanine hebben juwelen gekocht en zijn elke dag wel even bij de juwelier langs geweest. Bernadette doet zaken voor een juwelier in Nederland en Jeanine heeft hele mooie halssieraden en een ring gekocht. Deze juwelier heeft foto’s hangen van Charles en Diane van Alexander en Maxima van Beatrix en vele andere hotemetoten. Vanmorgen hadden we apen bij het ontbijt. We hebben ze brood en bananen gevoerd, wat misschien niet zo verstandig is want dan komen ze natuurlijk iedere keer terug. Erg leuk maar het personeel is er als de dood voor. Om 11.30 uur met zijn drieën (Alexandra ging met ons mee)gauw nog even rondgekeken bij J.K.K. (Ik weet niet meer wat dat voluit betekent) maar daar ligt allerlei textiel, sieraden creaties van hout enz. Er was ons verteld in het hotel dat we daar de mensen bezig moesten zien met het maken van al deze dingen maar wij hebben daar niets van gezien. Er zat een klas op de grond met tekenpapier. Zij hadden een bouwwerk als voorbeeld en dat moesten ze natekenen. De dames moesten nog even naar de juwelier om alle juwelen op te halen. Nog even lunchen en dan naar het vliegveld. De dames wilden nog even naar een boekwinkel en dus liepen wij mee want ik ben als de dood dat ik iemand kwijtraak. Hoe lang we daar gestaan hebben weet ik niet maar toen we gingen boarden kwam er al een securityman aan en die vertelde ons dat ze op ons stonden te wachten, weer te laat dus. Er kwam een bus speciaal voor ons alleen om ons naar het vliegtuig te brengen. We gaan eerst naar Indorre. Het is nu 19.00 uur en we zijn geland in Indorre. Het is een klein vliegtuig wat Jeanine helemaal niks vindt. Volgens mij is ze echt bang. Als we uit ons raampje kijken zie je de propellers draaien. We blijven weer in het vliegtuig zitten en gaan nu door naar Raipur en dat is nog plus minus 2 uur vliegen. Weer in het Celebration hotel geslapen en ’s morgens vroeg om 08.00 uur weer 4 uur met de trein. Dat ging gelukkig nu wel goed. Natuurlijk lopen er weer de nodige bedelaars in de trein en dat blijf ik moeilijk vinden. Pater Benedict kwam ons ophalen. Tiny en Anne waren heeel blij om ons weer te zien want die waren maar met zijn tweetjes van de week omdat Paula en Bregje zo plotseling naar huis moesten. Verder geen bijzonderheden meer voor vandaag. Tot volgende week maar weer.
Liefs, Laura
-
13 November 2011 - 10:31
Duncan:
Weer een Mooi verhaal heb echt genoten -
13 November 2011 - 12:41
Anne Marie:
wat een pracht verhaal. Geniet maar met volle teugen. Ben jaloers. Kus Anne Marie -
13 November 2011 - 13:14
Bafra:
Het is maar goed dat je van die uitgebreide verslagen maakt, want wat jullie allemaal meemaken is na thuiskomst niet meer zo na te vertellen.
Zoals velen al eerder schreven "we zijn toch wel een beetje jaloers op jullie" ondanks alle ellende die jullie zien. Prachtig om met zo weinig zoveel te kunnen doen/betekenen voor deze mensen.
Aan de hand van de passie waarmee je schrijft, denken we dat deze reis voor jou w.s. niet de laatste zal zijn.
Een lieve groet voor allen daar en een dikke kus.
-
13 November 2011 - 14:44
Roos:
Wat een geweldige ervaring! Ik kan door jou verhaal mijn fantasie laten gaan en me inbeelden hoe het er daar uit moet zien. wel erg spannend als er iets tijdens het vervoer mis gaat, zou ook niks voor mij zijn! Ik zag je mail en zal de meisjes wat leten typen aan je. Hier gaat alles prima, al kijken we stiekem wel uit naar 1december;-) Liefs Roos -
13 November 2011 - 14:56
Kees:
geweldig... -
13 November 2011 - 16:28
Irma:
Lieve Laura, Even een korte vakantie zo noem je het zelf. Toch een hele andere als voor de meeste van ons. Je ziet zo wel uitersten de pracht en praal in de hotels en dat tegenover je bedje bij het kindertehuis. Wat een paniek momenten hebben jullie moeten doorstaan. Ben blij dat het elke keer toch weer goed is afgelopen. Bij ons is Sinterklaas net weer in Nederland aangekomen. De kinderen liepen er niet meer warm voor. Ze hoefden niet naar de intocht in het dorp en ook de tv uitzending vergaten ze te kijken. Ik had zelf een high tea met collega's erg gezellig en lekker. En toen ik thuis kwam hebben we toch nog samen de intocht op de tv gekeken bij uitzending gemist. Met een kopje thee die ik daar had gekocht en pepernoten. Marieke haar theater voorstelling was een opera het heeft erg veel indruk op haar gemaakt. Ze verstond niet goed wat ze zongen maar de tekst was boven het podium te lezen dus wist ze wat er allemaal gebeurde in het stuk. Het was een hele ervaring, deze donderdag mag ze alweer naar een theaterstuk toe. Bofferd ! Gisteren heeft Bennie een prachtig horloge voor zijn verjaardag geld gekocht en is Bart naar een thuiswedstrijd wezen kijken van zijn Basketbal team. Het weer begint wat af te koelen maar het is nog steeds droog. Dit was weer een stukje Nederlands leven, ik hoop dat je dat leuk vind. Ik vind het in ieder geval altijd leuk om te weten hoe het weer is thuis, vandaar.
Veel liefs van ons allemaal.
Irma -
13 November 2011 - 18:35
Ida Van Den Berg:
Wat een mooi verhaal weer! Wat een indrukken doen jullie op. Fantastisch! -
13 November 2011 - 21:30
Robert:
Ik heb er weer van genoten en wat gaat de tijd toch snel. Over 18 dagen ben je gewoon al weer thuis.... pfff -
14 November 2011 - 14:42
Jacqueline:
Helemaal geweldig hé dat India. John en ik zijn er ook geweest niet zo lang als jij en niet bij Lepra-zieken, maar wel op een olifant in zo'n vierkantbakje gezeten ontvangen in een prachtig gebouw van de Marahadja een vrouw( ik niet het vrouwlijke woord ervoor) ook in zo'n vreselijk stinkende trein had toen een migraine aanval en kotste heel de boel onder maar dat maakte voor niemand wat uit alleen ik vond het vreselijk. De mensen bezitten daar echt helemaal niets, ja alleen een stoeptegel op een paar schoenen en wat privé dingetjes erop. Je moest natuurlijk oppassen dat niet op allerlei spullen van de mensen trapte. Later nog nog de heuvels in gegaan (heel Koud) ook bij een Marahaja gegeten wat het was weet ik niet meer maar heel de groep had buikloop,.. ik gelukkig niet alleen brood gegeten en rijst zag er niet zo lekker uit. Heb je het nog gehoord dat Tweederde van Thailand onder gelopen is, bij Charan gelukkig niet alleen Bangkok dus het toerisme is erg terug gelopen, Ducan zit er nu ook hé? Hij heeft nog gevraagd waar C. woont dus misschien gaat hij hem wel bezoeken zou erg leuk zijn ook voor de Thaise meisjesvan C. en D. Heb je nog geen heimwee???? Mis je Hans niet hahaha? Ja toch zeker!!!! Ik wil hem van de week bellen hij wil best wel even komen eten, en babbelen, ahum!!!! (niet te lang) Als je dit leest Hans ben je bij deze uitgenodigt ik bel je wel!!!
Nou, Lau hoop dat je nog lekker geniet van de dingen die gebeuren en die op je pad komen, en reizen is nu geen punt meer. Ik wil nog graag naar China ga je mee, John wil niet!!!!!
Dikke kussen van ons!! Jacqui en Johnnyxxx -
15 November 2011 - 11:05
Bep En Arij V.d.most:
liieve laura,
met heel veel interesse hebben wij jouw reis verslagen gelezen.
wat een geweldige reis ben jij aan het maken en wat een voorrecht om de mensen daar te helpen. een hele ervaring
maar we worden wel met onze neus op de feiten gedrukt dat er nog veel mis is in de wereld..wij mogen daarom erg dankbaar zijn dat wij in nederland wonen en het zo goed hebben.
wij wensen je nog een goede tijd toe daar in india en zien uit naar je volgende reisverslag
groeten en liefs
bep en arij. -
18 November 2011 - 14:57
Uit Ouddorp:
Zo, dat was wat in de tuktuk! Je krijgt gelijk aardig wat oefening in loslaten en niet in paniek raken! Hopelijk geeft deze reis je ook het vertrouwen dat 80 procent van de problemen zich vanzelf oplost. Hoorde vandaag van ma dat
je toch ook diarree hebt opgelopen. Geen ontkomen aan natuurlijk. Ik hoop dat het al beter met je gaat. Je moet de hartelijke groeten van ma hebben en ook van Greetje Meijer. Vanaf maandag gaan wij het ook wat hogerop zoeken, qua temperatuur dan, zo'n 20 à 24 graden lijkt mij hoog genoeg. Ik kijk uit naar je mail van deze week en wens je gezondheid,een goed verblijf en veel plezier de laatste twee weken . XH
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
