3e week
Door: Laurenza64India
Blijf op de hoogte en volg Laura
23 Oktober 2011 | India, Raigarh
Maandag 17 oktober,
Ik zal proberen uit te leggen hoe de ruimte eruit ziet waar de dames gewassen worden. Vanuit de slaapzaal kom je in die ruimte met daarachter twee toiletten zonder deuren. Er is 1 statoilet en 1 toilet die lijkt op onze toiletpot maar dan moet je de onderkant (dus de helft) wegdenken. Je zit dus bijna op de grond. Allemaal betonnen muren en betonnen vloeren. Je kunt dus een eind weg kledderen, het maakt allemaal niets uit. In allebei de toiletten staat een emmer water met een bakje en daar maak je je mee schoon. Daar zijn ze ook echt schoon, het gaat beter dan met toiletpapier hoewel Anneke en ik toch liever toiletpapier gebruiken. Gisteren de India suit ontvangen. Deze heb ik van Paula gekregen. Het is een wijde broek met een bandje wat je aantrekt om je middel, een lange hes met korte mouwtjes tot net boven de knie en een grote sjaal die je verkeerd om aandoet. Ga je naar de mis dan doe je de sjaal om je hoofd. Ik heb zelf gisteren nog een India suit gekocht en die ligt nu bij de kleermaker. Voor 2,25 Euro maken ze van een lap een Suit. De lap was ongeveer 6 Euro. We hebben ook krijt gekocht. Straks zal ik vragen aan de hoofdzuster of de patiënten op het plaatsje mogen tekenen. Nou lieve allemaal we zijn eruit wat we met geld gaan doen. We hopen dat we genoeg geld hebben maar de Hoofdzuster en Sudhir gaan informeren wat alles kost en de nonnen krijgen vaak de meeste korting. Het worden voor 150 gezinnen Bamboe stokken en een grote lap heel stevig zeil. Zo hebben ze in ieder geval een dak boven hun hoofd. Er wonen ook gezinnen illegaal op dat stukje grond wat helemaal overstroomd is. Zij zullen dan ook niets van de overheid krijgen om een vloertje te storten met een opstaand randje. Voor degene die daar niet illegaal wonen duurt het nog zooo lang voordat er geld loskomt, als er überhaupt iets komt. De dames zijn hier natuurlijk ook bezig met sponsors maar dit gaat allemaal te lang duren. Wij hopen dus ook volgende week of de week daarna te kunnen beginnen met de huisjes (palen met een dak er op) te bouwen. Voor zijwanden hebben we geen geld meer maar pater Sudhir verzekerde ons dat ze hier ook al erg blij mee zullen zijn. Mocht het zo zijn dat de overheid wel over de brug komt dan is er nog geen man over boord want zeil en bamboestokken kunnen ze altijd gebruiken. Ik heb ook gezien bij andere “huizen” dat ze boven op het zeil takken met bladeren leggen. De zon zorgt er natuurlijk voor dat het zeil snel slijt en het zal de hitte misschien ook een beetje tegenhouden. Als de mensen die er illegaal verblijven, weggestuurd worden, pakken ze gewoon hun boeltje op en gaan ergens anders wonen. Heel veel mensen trekken naar de stad in de hoop daar werk te kunnen vinden of om te bedelen. Pater Benedict is bezig om deze mensen te leren dat het elders ook goed is om te wonen. Hij legt ze uit hoe je 4 keer zoveel rijst kunt kweken op een simpele manier en als je ziet hoe mooi de natuur is als je even buiten de stad woont dan moet er toch een manier te vinden zijn om deze mensen te helpen om zichzelf te kunnen bedruipen. Je ziet niet veel grond braak liggen, overal groeit rijst, rijst en nog eens rijst. Het valt me trouwens mee hoeveel meertjes, beekjes en riviertjes je hier ziet. Er staan veel riviertjes droog maar in de meertjes staat nog wel genoeg water. Daar kunnen dus mensen wonen als ze maar een stukje grond krijgen om iets op te verbouwen. De mensen bij Paula in de buurt wassen zichzelf en hun kleding in een vies watertje (riviertje?). Ze willen dan niet dat we een foto van hun maken. Ze hebben een kraan in de straat en daar poetsen ze hun tanden en sommigen wassen zich daar een beetje.
Voor Anouk en Manon. Als de mensen ’s morgens vroeg gewassen worden staat er een grote plastic teil met koud water in de wasruimte. Eerst krijgen de mensen die nog tanden hebben een tandenborstel met een heel klein beetje tandpasta. Ze hebben geen eigen tandenborstel, je krijgt er gewoon een in je hand gedrukt. Oma moet ze dan met een bakje overgieten met koud water en dan ga ik ze wassen. Washandjes kennen ze hier niet. Je hebt hier een lap en een stuk zeep en daar worden 17 mensen mee gewassen. Het haar wordt ook met zeep gewassen. Afspoelen dus weer met koud water (en dat is koud hoor, Oma kan ervan meepraten). Dan worden ze afgedroogd met een paar handdoeken. Sommigen doen het zelf en vanmorgen moesten we het met vijf handdoeken doen voor 17 personen. Dat is wat anders dan bij ons he! Ja, en iedereen wil graag een droge handdoek maar ja, die zijn er dus niet. Wij, Anneke en ik, hebben er ook maar 1 en die moeten we dan overdag wassen zodat hij ’s avonds weer droog is. We hebben hier ook een meisje dat net kan lopen en zit dus op de grond met haar knietjes tegen elkaar en haar onderbenen naar buiten gericht. Hoe zij op de w.c. komt weten we niet maar ze doet het zelf. Wij denken dat als ze zich naar de wasruimte gesleept heeft, ze het gewoon laat lopen maar als ze moet drukken weten we niet hoe zij dat doet. ’s Middags gaat iedereen even rusten en wij hebben nu al een paar keer gezien dat zij dan niet in haar bed ligt maar gewoon op de grond zit. Van de week huilde zij, wij wisten niet waarom maar hebben haar maar in haar bed gelegd. Ze is toch vrolijk en ze lacht veel, vooral als ik met de rolstoel kom want dan weet ze dat we gaan wandelen. We kunnen niet ver wandelen, nog niet eens de straat waar jullie wonen op en neer en dat doe ik dan een paar keer, maar ze geniet hier erg van.
Vandaag is pater Benedict jarig. Vaak weten de mensen niet wanneer ze geboren zijn maar de dag dat je ingeschreven wordt op school is ook een verjaardag. We worden dus om 17.00 uur weer opgehaald en gaan dan naar het Social Development Center, waar de meiden wonen, en vieren dan zijn verjaardag. De meiden zouden de boel een beetje gaan versieren en dat is hij helemaal niet gewend. Als cadeau krijgt hij een horloge van ons allemaal. We wilden er iets in laten graveren maar dat kennen zij hier niet. Ik moet dit verslag waar ik de hele week mee bezig ben in 1 keer typen. Dat gebeurt op zondag. Dat is natuurlijk erg veel en om alles na te lezen kost te veel tijd. Sorry dus voor de typefouten, het kan niet anders. Wat ontzettend leuk om de reacties van jullie te lezen. Heerlijk al die lieve berichten. Leuk ook van Ma iets via Hanneke te lezen. Ik kan ze in het klooster op mijn gemak nog eens lezen op mijn I-pad hoewel hier geen internet is. De nieuwe berichten kan ik pas de volgende zondag lezen na mijn verslag getypt te hebben als ik in het Bishop’s house ben. Ze moeten eerst binnengehaald worden. Anneke kan niets lezen. Zij moet een internetverbinding hebben om oude berichten nog een keer te lezen. Waarom dat bij mij wel kan weet ik niet maar Duncan en Robert zouden het me wel kunnen vertellen, denk ik. Ik ben hier wel heeeel blij mee. Boeken lezen doe ik ook en dat is ’s middags en ’s avonds heel eventjes. Zo’n verslag schrijven neemt veel tijd in beslag. Elke keer probeer ik het korter te houden maar dat lukt niet erg goed. Ik laat al zoveel weg. Anneke probeerde foto’s mee te sturen maar dat lukt nog niet. Ik weet helemaal niet hoe dat moet. Het zou ons verslag wel iets completer maken. Misschien schrijf ik ook weleens iets dubbel en soms denk ik dat ik iets heb opgeschreven, wat dan niet zo is, dus andersom zal ook weleens voorkomen. De verjaardag van Benedict was gezellig. De stoel was versierd, ballonnen aan de muur en een grote strik om zijn nek. Wij hebben gezongen natuurlijk en er was bier, cola, seven-up, rum en zoutjes. Luxe hoor!!! We hebben er toch maar geslapen want het werd wat laat, 22.00 uur en dan is de poort bij ons al op slot. Zouden ze speciaal voor ons op moeten blijven.
Dinsdag 18 oktober. Om 05.45 uur met Paula naar de mis bij het Bishop’s house. Daar staat een grote kerk waar ook het Bruidspaar getrouwd is. Bij ons in Shanti-Dan is het een kleine ruimte, net genoeg voor de nonnen en de puber-meisjes (weeskinderen, die onze patienten verzorgen, eten helpen bereiden, op het land helpen enz.) Je moet op de grond zitten, voor de oudere nonnen is een plastic tuinstoel. Later even naar het weeshuis, dat staat t.o. het Bishop’s house. Het babytje dat er zo slecht aan toe is leeft nog wel maar ik vrees voor haar toch het ergste. Bij de geboorte is haar armpje gebroken en dat moet maar genezen zoals het is. Geen gips, niks. Voetjes staan verkeerd en het lijkt of ze spastisch is. Heeeel mager, de foto’s zullen het uitwijzen. Ik heb gezien dat de kinderen de fles kregen of rijstepap maar ik heb nog nooit gezien dat zij de fles kreeg.Nu heb ik erom gevraagd en ze drinkt wel maar dat gaat heel langzaam en ik moest terug naar het Social Development Center om te ontbijten. Dat doen we lopend en is plus minus 10 minuten lopen dus ik hoop dat een hulpje de rest geeft. Haar oogjes zijn nu ontstoken en ze rochelt als ze ademhaalt. Haar hoofdje gaat scheefgroeien doordat ze steeds op dezelfde kant ligt. Misschien is het beter als ze overlijdt. De meisjes leggen de fles vaak in hun bedje met een doek eronder zodat ze zelf kunnen drinken (als de fles niet wegvalt tenminste) Ze moeten natuurlijk veel babytjes de fles geven. Er zijn weer twee nieuwe babytjes bij. De zwangere meisjes zie je niet of heel vluchtig. Ze schieten gauw weg als ze ons zien. De schande he. Als we om 09.15 uur weer terugkomen, Paula heeft ons met de jeep gebracht wat heel stoer is hoor met dat verkeer hier, lijkt het of we een week weg zijn geweest. Ze lopen ons tegemoet en pakken ons stevig vast, ze kijken in onze tas, misschien denken ze dat we iets gekocht hebben, het is ontroerend gewoon. Als we met de auto onderweg zijn is het gewoon mistig op straat. Zo’n rood-bruine mist, je hebt niet veel zicht voor je. Dat is allemaal stof, stof en nog eens stof. Het is 5 km. rijden zegt Sudhir maar we doen er een half uur over.
Woensdag 19 oktober. Vandaag heb ik gezien hoe ze hier meel van rijst maken. Heel simpel eigenlijk. Ze gebruiken hier de rijst die over is en volgens mij drogen ze die een beetje wat hier heel snel gaat natuurlijk. Ze hebben een hele grote vijzel tussen hun benen en ze stampen de rijst tot poeder. Het is wel een hoop werk hoor om op deze manier een beetje meel te krijgen. De volgende dag krijgen wij daar dan de pannenkoekjes van. We hebben heel veel gezongen vandaag. Hele oude liedjes die Ma en Tante Bep ook heel goed kunnen. Anneke is hier ook goed in. Op haar werk, De Drie Maashave, zingt zij ze veel met de patienten. Ook hier wordt kleding gebracht. Nadat ze de kleding uitgezocht hadden legden ze de kleding op een hoop op het weggetje dat naar de uitgang (poort) leidt. Er zijn op dit moment mensen van buitenaf aan het werk op het land om de rijst te oogsten, ze vangen hier een paar centen voor. Ze zijn arm en konden de kleding (nog erger dan de lorren die ze hier soms aan hebben) dus goed gebruiken.
Donderdag 20 oktober.
Na het gewone ochtendritueel om 10.00 uur thee (en dat krijgen we met veel melk) gedronken en met zuster Alfonsa naar de overkant van de weg (waar de leprapatienten wonen) gegaan. Het heet het “Missionaries of Charity”. Ja, wat moet ik hier over vertellen. De foto’s zullen voor zich spreken. Er is een aparte mannen en vrouwen afdeling. Ik ben erg geschrokken want er loopt hier een meisje rond van plus minus 7 jaar die al lepra aan haar voetjes heeft en op het gezicht zie je lichte vlekken. Misschien kan ze nog wel genezen maar naar huis kan ze nooit meer want eenmaal een leprapatient blijft een leprapatient. Ze zit tussen al die oudere mensen in. Ik hoop dat als ze genezen is ze naar Shanti-Dan kan komen. Er is een grote keuken en daar wordt nog op hout gekookt. Overal zie je sombere donkere hokken. De slaapzalen zijn groot en de bedden staan drie rijen dik. Veel mensen liggen de hele dag op bed. De lepra begint met een lichte vlek die ongevoelig is. Lepra begint meestal bij de voeten en handen. Doordat ze niets meer voelen krijgen ze gauw wonden en zweren. Amputatie volgt dan vanzelf. Er is een schoenmakerij (zo noem ik het maar, want het is een hok met spullen)die speciaal voor die patient een sandaal maakt. Zacht van boven en hard aan de onderkant. De sandalen zijn heel simpel maar ze voldoen voor hier goed. Ze hebben koeien voor de melk, kippen, ganzen, duiven, eenden, geiten en varkens. Ook worden er allerlei soorten kruiden gekweekt en je ziet ook groente staan en fruitbomen. Heel apart fruit maar ook veel bananenbomen. Als je nog kan werken wordt er wel verwacht dat je ook iets doet. De mensen die van buitenaf komen krijgen 80 rupee’s per dag en dat is 1,30 Euro. De mensen die niet kunnen werken, zitten, hangen of liggen de hele dag. Er is totaal geen afleiding of iets om te hobbyen.De slaapzalen worden op hun manier redelijk schoon gehouden maar de rest vind ik verschrikkelijk smerig. Ook hier kampen ze natuurlijk met het stof maar o.o het ziet er allemaal zo vies en oud uit.
Nadat Engeland vertrokken was in 1947 en ze het zelfbestuur weer kregen is er, denk ik, niet veel meer opgeknapt terwijl ze voordat het een kolonie van Engeland was, een heeeel rijk land moet zijn geweest. Wat kunnen mensen toch beesten zijn he. Het draait allemaal om macht. Met welk recht pik je zo’n land zomaar in.
Wij hebben hier een patient die wij nog nooit gewassen hebben, zij heeft lang haar dus wij dachten dat zij redelijk goed was, maar wij vonden haar zooo stinken en haar lange haar leek net touw dat wij het toch gemeld hebben bij moeder-overste. De zuster was er vandaag bij, bij het wasritueel maar ze spartelde flink tegen. Rampiari heet ze. Ze had van alles over elkaar aan en onder alle kleding had zij een zakje met geld en 2 horloge’s. Er kwam een heel gesprek dus wij begrepen wel dat dit niet van haar was. Ze is altijd erg bozig en maakt ruzie met iedereen maar Anneke en ik hadden toch medelijden met haar. Ze wordt ook wel erg geplaagd door de hulpjes. Ze loopt regelmatig naar het land waar iedereen aan het werk is en ik dacht dat ze meehielp. Dat kan ze helemaal niet maar ze zoekt daar wel naar de blaadjes van een bepaalde plant. Daar kauwt ze de hele dag op en ze denkt dat het een tabaksplant is. Dat is niet zo maar zij vindt de bladeren lekker. ‘sMiddags loopt ze vaak te dansen en vanmiddag liep ze in haar blootje het dak op. Bovenop het dak hebben wij heel veel waslijnen en de was is dan zo droog. Stond ze daar rondjes te draaien en te dansen. Als je haar daar dan weghaalt en meeneemt naar de slaapzaal is ze woedend en dat gaat niet zomaar over. Ze is altijd alleen, niemand trekt met haar op, sneu hoor!! Soms accepteert ze de aandacht die wij haar graag willen geven wel, maar soms duwt ze ook ons weg.
Vrijdag 21 oktober. Mijn oudste zoon jarig. Duncan, van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren in gezondheid erbij he! Waar ik wel heel veel last van heb zijn de muggen. We nemen onze pillen trouw in hoor Ma, maar we worden lek gestoken. Lange mouwen heeft geen zin want ze prikken er zo doorheen en als het donker wordt sokken aan is ook geen optie, veel te warm. De klamboe gebruiken we altijd. Op de vier uiteinden van ons bed zijn stangen bevestigd en daar zet je je klamboe aan vast. De klamboe is dus langwerpig en de zijwanden stop je onder je matras. Ik vind het wel een beetje benauwend aanvoelen maar het moet maar. Anneke en ik zijn allebei heel dankbaar dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan. De vier seizoenen, NIET ZO ERG HEET, niet zoveel muggen en de welvaart (ook al maakt die niet gelukkig). Wij hebben veel om dankbaar voor te zijn.
Zaterdag 22 oktober. Vandaag gaan we weer naar het Social Development Center (de meiden) en zoals het plan nu is blijven we drie weken weg. Om 18.00 uur zouden we opgehaald worden en we hadden al onze spullen ingepakt dus koffer, tas en nog een tas. Ik dacht, ik zet de koffer alvast op het plaatsje dan begrijpen ze dat we weg gaan en wordt het misschien niet zo’n drama. We hadden de meisjes (die een beetje Engels spreken) gevraagd of zij wilden vertellen dat we drie weken weg zouden gaan maar daarna weer terug zouden komen. Dat is kennelijk toch niet goed overgekomen want ze waren erg verdrietig. Daarna zijn we gauw weggegaan om het niet al te dramatisch te maken.
Vanmorgen stonden de vrouwen (plus minus 25) die de hele week op het land gewerkt hadden te wachten op iets. Ze hebben allemaal hun kleine kinderen (als ze die hebben) bij zich en die moeten zich dan maar vermaken al die dagen. De hoofdzuster kwam en ging grote blikken melkpoeder, waar veel extra vitamines in zitten, uitdelen. Ze waren hermetisch gesloten maar de zuster haalde overal de deksel vanaf en sloot de bus dan met een plastic deksel. Dit is om te voorkomen dat de bussen verkocht worden. Het gebeurt nogal eens dat arme mensen hier alcoholist zijn. De kinderen zijn daar dan de dupe van. Er was 1 vrouw en die had maar 1 dag op het land gewerkt. Ze stond ook in de rij maar zij kreeg geen blik melkpoeder. Logisch natuurlijk want anders kom je altijd maar 1 dag in de week werken. Zij krijgt natuurlijk wel de 80 Rupee die iedereen per dag krijgt.
Zondag 23 oktober. Vanmorgen vroeg naar de mis bij het Bishop’s house geweest en de kerk zat stampendsvol. Er kunnen veel mensen in hoor als je op de grond moet zitten.
Voor Jaqueline van Marion. Jij ook bedankt voor het lieve berichtje, dat geldt voor iedereen, ik waardeer dit ontzettend. Het is zooo leuk om iets van het thuisfront te horen! Hoe is het met John? Schrok wel even van het bericht. Doe hem de hartelijke groeten, sterkte en dat hij toch gauw maar weer mag opknappen. Geef hem maar een dikke pakkerd van me.
Dit was het weer voor van de week.
Doei, doei, kusjes Laura
Ik zal proberen uit te leggen hoe de ruimte eruit ziet waar de dames gewassen worden. Vanuit de slaapzaal kom je in die ruimte met daarachter twee toiletten zonder deuren. Er is 1 statoilet en 1 toilet die lijkt op onze toiletpot maar dan moet je de onderkant (dus de helft) wegdenken. Je zit dus bijna op de grond. Allemaal betonnen muren en betonnen vloeren. Je kunt dus een eind weg kledderen, het maakt allemaal niets uit. In allebei de toiletten staat een emmer water met een bakje en daar maak je je mee schoon. Daar zijn ze ook echt schoon, het gaat beter dan met toiletpapier hoewel Anneke en ik toch liever toiletpapier gebruiken. Gisteren de India suit ontvangen. Deze heb ik van Paula gekregen. Het is een wijde broek met een bandje wat je aantrekt om je middel, een lange hes met korte mouwtjes tot net boven de knie en een grote sjaal die je verkeerd om aandoet. Ga je naar de mis dan doe je de sjaal om je hoofd. Ik heb zelf gisteren nog een India suit gekocht en die ligt nu bij de kleermaker. Voor 2,25 Euro maken ze van een lap een Suit. De lap was ongeveer 6 Euro. We hebben ook krijt gekocht. Straks zal ik vragen aan de hoofdzuster of de patiënten op het plaatsje mogen tekenen. Nou lieve allemaal we zijn eruit wat we met geld gaan doen. We hopen dat we genoeg geld hebben maar de Hoofdzuster en Sudhir gaan informeren wat alles kost en de nonnen krijgen vaak de meeste korting. Het worden voor 150 gezinnen Bamboe stokken en een grote lap heel stevig zeil. Zo hebben ze in ieder geval een dak boven hun hoofd. Er wonen ook gezinnen illegaal op dat stukje grond wat helemaal overstroomd is. Zij zullen dan ook niets van de overheid krijgen om een vloertje te storten met een opstaand randje. Voor degene die daar niet illegaal wonen duurt het nog zooo lang voordat er geld loskomt, als er überhaupt iets komt. De dames zijn hier natuurlijk ook bezig met sponsors maar dit gaat allemaal te lang duren. Wij hopen dus ook volgende week of de week daarna te kunnen beginnen met de huisjes (palen met een dak er op) te bouwen. Voor zijwanden hebben we geen geld meer maar pater Sudhir verzekerde ons dat ze hier ook al erg blij mee zullen zijn. Mocht het zo zijn dat de overheid wel over de brug komt dan is er nog geen man over boord want zeil en bamboestokken kunnen ze altijd gebruiken. Ik heb ook gezien bij andere “huizen” dat ze boven op het zeil takken met bladeren leggen. De zon zorgt er natuurlijk voor dat het zeil snel slijt en het zal de hitte misschien ook een beetje tegenhouden. Als de mensen die er illegaal verblijven, weggestuurd worden, pakken ze gewoon hun boeltje op en gaan ergens anders wonen. Heel veel mensen trekken naar de stad in de hoop daar werk te kunnen vinden of om te bedelen. Pater Benedict is bezig om deze mensen te leren dat het elders ook goed is om te wonen. Hij legt ze uit hoe je 4 keer zoveel rijst kunt kweken op een simpele manier en als je ziet hoe mooi de natuur is als je even buiten de stad woont dan moet er toch een manier te vinden zijn om deze mensen te helpen om zichzelf te kunnen bedruipen. Je ziet niet veel grond braak liggen, overal groeit rijst, rijst en nog eens rijst. Het valt me trouwens mee hoeveel meertjes, beekjes en riviertjes je hier ziet. Er staan veel riviertjes droog maar in de meertjes staat nog wel genoeg water. Daar kunnen dus mensen wonen als ze maar een stukje grond krijgen om iets op te verbouwen. De mensen bij Paula in de buurt wassen zichzelf en hun kleding in een vies watertje (riviertje?). Ze willen dan niet dat we een foto van hun maken. Ze hebben een kraan in de straat en daar poetsen ze hun tanden en sommigen wassen zich daar een beetje.
Voor Anouk en Manon. Als de mensen ’s morgens vroeg gewassen worden staat er een grote plastic teil met koud water in de wasruimte. Eerst krijgen de mensen die nog tanden hebben een tandenborstel met een heel klein beetje tandpasta. Ze hebben geen eigen tandenborstel, je krijgt er gewoon een in je hand gedrukt. Oma moet ze dan met een bakje overgieten met koud water en dan ga ik ze wassen. Washandjes kennen ze hier niet. Je hebt hier een lap en een stuk zeep en daar worden 17 mensen mee gewassen. Het haar wordt ook met zeep gewassen. Afspoelen dus weer met koud water (en dat is koud hoor, Oma kan ervan meepraten). Dan worden ze afgedroogd met een paar handdoeken. Sommigen doen het zelf en vanmorgen moesten we het met vijf handdoeken doen voor 17 personen. Dat is wat anders dan bij ons he! Ja, en iedereen wil graag een droge handdoek maar ja, die zijn er dus niet. Wij, Anneke en ik, hebben er ook maar 1 en die moeten we dan overdag wassen zodat hij ’s avonds weer droog is. We hebben hier ook een meisje dat net kan lopen en zit dus op de grond met haar knietjes tegen elkaar en haar onderbenen naar buiten gericht. Hoe zij op de w.c. komt weten we niet maar ze doet het zelf. Wij denken dat als ze zich naar de wasruimte gesleept heeft, ze het gewoon laat lopen maar als ze moet drukken weten we niet hoe zij dat doet. ’s Middags gaat iedereen even rusten en wij hebben nu al een paar keer gezien dat zij dan niet in haar bed ligt maar gewoon op de grond zit. Van de week huilde zij, wij wisten niet waarom maar hebben haar maar in haar bed gelegd. Ze is toch vrolijk en ze lacht veel, vooral als ik met de rolstoel kom want dan weet ze dat we gaan wandelen. We kunnen niet ver wandelen, nog niet eens de straat waar jullie wonen op en neer en dat doe ik dan een paar keer, maar ze geniet hier erg van.
Vandaag is pater Benedict jarig. Vaak weten de mensen niet wanneer ze geboren zijn maar de dag dat je ingeschreven wordt op school is ook een verjaardag. We worden dus om 17.00 uur weer opgehaald en gaan dan naar het Social Development Center, waar de meiden wonen, en vieren dan zijn verjaardag. De meiden zouden de boel een beetje gaan versieren en dat is hij helemaal niet gewend. Als cadeau krijgt hij een horloge van ons allemaal. We wilden er iets in laten graveren maar dat kennen zij hier niet. Ik moet dit verslag waar ik de hele week mee bezig ben in 1 keer typen. Dat gebeurt op zondag. Dat is natuurlijk erg veel en om alles na te lezen kost te veel tijd. Sorry dus voor de typefouten, het kan niet anders. Wat ontzettend leuk om de reacties van jullie te lezen. Heerlijk al die lieve berichten. Leuk ook van Ma iets via Hanneke te lezen. Ik kan ze in het klooster op mijn gemak nog eens lezen op mijn I-pad hoewel hier geen internet is. De nieuwe berichten kan ik pas de volgende zondag lezen na mijn verslag getypt te hebben als ik in het Bishop’s house ben. Ze moeten eerst binnengehaald worden. Anneke kan niets lezen. Zij moet een internetverbinding hebben om oude berichten nog een keer te lezen. Waarom dat bij mij wel kan weet ik niet maar Duncan en Robert zouden het me wel kunnen vertellen, denk ik. Ik ben hier wel heeeel blij mee. Boeken lezen doe ik ook en dat is ’s middags en ’s avonds heel eventjes. Zo’n verslag schrijven neemt veel tijd in beslag. Elke keer probeer ik het korter te houden maar dat lukt niet erg goed. Ik laat al zoveel weg. Anneke probeerde foto’s mee te sturen maar dat lukt nog niet. Ik weet helemaal niet hoe dat moet. Het zou ons verslag wel iets completer maken. Misschien schrijf ik ook weleens iets dubbel en soms denk ik dat ik iets heb opgeschreven, wat dan niet zo is, dus andersom zal ook weleens voorkomen. De verjaardag van Benedict was gezellig. De stoel was versierd, ballonnen aan de muur en een grote strik om zijn nek. Wij hebben gezongen natuurlijk en er was bier, cola, seven-up, rum en zoutjes. Luxe hoor!!! We hebben er toch maar geslapen want het werd wat laat, 22.00 uur en dan is de poort bij ons al op slot. Zouden ze speciaal voor ons op moeten blijven.
Dinsdag 18 oktober. Om 05.45 uur met Paula naar de mis bij het Bishop’s house. Daar staat een grote kerk waar ook het Bruidspaar getrouwd is. Bij ons in Shanti-Dan is het een kleine ruimte, net genoeg voor de nonnen en de puber-meisjes (weeskinderen, die onze patienten verzorgen, eten helpen bereiden, op het land helpen enz.) Je moet op de grond zitten, voor de oudere nonnen is een plastic tuinstoel. Later even naar het weeshuis, dat staat t.o. het Bishop’s house. Het babytje dat er zo slecht aan toe is leeft nog wel maar ik vrees voor haar toch het ergste. Bij de geboorte is haar armpje gebroken en dat moet maar genezen zoals het is. Geen gips, niks. Voetjes staan verkeerd en het lijkt of ze spastisch is. Heeeel mager, de foto’s zullen het uitwijzen. Ik heb gezien dat de kinderen de fles kregen of rijstepap maar ik heb nog nooit gezien dat zij de fles kreeg.Nu heb ik erom gevraagd en ze drinkt wel maar dat gaat heel langzaam en ik moest terug naar het Social Development Center om te ontbijten. Dat doen we lopend en is plus minus 10 minuten lopen dus ik hoop dat een hulpje de rest geeft. Haar oogjes zijn nu ontstoken en ze rochelt als ze ademhaalt. Haar hoofdje gaat scheefgroeien doordat ze steeds op dezelfde kant ligt. Misschien is het beter als ze overlijdt. De meisjes leggen de fles vaak in hun bedje met een doek eronder zodat ze zelf kunnen drinken (als de fles niet wegvalt tenminste) Ze moeten natuurlijk veel babytjes de fles geven. Er zijn weer twee nieuwe babytjes bij. De zwangere meisjes zie je niet of heel vluchtig. Ze schieten gauw weg als ze ons zien. De schande he. Als we om 09.15 uur weer terugkomen, Paula heeft ons met de jeep gebracht wat heel stoer is hoor met dat verkeer hier, lijkt het of we een week weg zijn geweest. Ze lopen ons tegemoet en pakken ons stevig vast, ze kijken in onze tas, misschien denken ze dat we iets gekocht hebben, het is ontroerend gewoon. Als we met de auto onderweg zijn is het gewoon mistig op straat. Zo’n rood-bruine mist, je hebt niet veel zicht voor je. Dat is allemaal stof, stof en nog eens stof. Het is 5 km. rijden zegt Sudhir maar we doen er een half uur over.
Woensdag 19 oktober. Vandaag heb ik gezien hoe ze hier meel van rijst maken. Heel simpel eigenlijk. Ze gebruiken hier de rijst die over is en volgens mij drogen ze die een beetje wat hier heel snel gaat natuurlijk. Ze hebben een hele grote vijzel tussen hun benen en ze stampen de rijst tot poeder. Het is wel een hoop werk hoor om op deze manier een beetje meel te krijgen. De volgende dag krijgen wij daar dan de pannenkoekjes van. We hebben heel veel gezongen vandaag. Hele oude liedjes die Ma en Tante Bep ook heel goed kunnen. Anneke is hier ook goed in. Op haar werk, De Drie Maashave, zingt zij ze veel met de patienten. Ook hier wordt kleding gebracht. Nadat ze de kleding uitgezocht hadden legden ze de kleding op een hoop op het weggetje dat naar de uitgang (poort) leidt. Er zijn op dit moment mensen van buitenaf aan het werk op het land om de rijst te oogsten, ze vangen hier een paar centen voor. Ze zijn arm en konden de kleding (nog erger dan de lorren die ze hier soms aan hebben) dus goed gebruiken.
Donderdag 20 oktober.
Na het gewone ochtendritueel om 10.00 uur thee (en dat krijgen we met veel melk) gedronken en met zuster Alfonsa naar de overkant van de weg (waar de leprapatienten wonen) gegaan. Het heet het “Missionaries of Charity”. Ja, wat moet ik hier over vertellen. De foto’s zullen voor zich spreken. Er is een aparte mannen en vrouwen afdeling. Ik ben erg geschrokken want er loopt hier een meisje rond van plus minus 7 jaar die al lepra aan haar voetjes heeft en op het gezicht zie je lichte vlekken. Misschien kan ze nog wel genezen maar naar huis kan ze nooit meer want eenmaal een leprapatient blijft een leprapatient. Ze zit tussen al die oudere mensen in. Ik hoop dat als ze genezen is ze naar Shanti-Dan kan komen. Er is een grote keuken en daar wordt nog op hout gekookt. Overal zie je sombere donkere hokken. De slaapzalen zijn groot en de bedden staan drie rijen dik. Veel mensen liggen de hele dag op bed. De lepra begint met een lichte vlek die ongevoelig is. Lepra begint meestal bij de voeten en handen. Doordat ze niets meer voelen krijgen ze gauw wonden en zweren. Amputatie volgt dan vanzelf. Er is een schoenmakerij (zo noem ik het maar, want het is een hok met spullen)die speciaal voor die patient een sandaal maakt. Zacht van boven en hard aan de onderkant. De sandalen zijn heel simpel maar ze voldoen voor hier goed. Ze hebben koeien voor de melk, kippen, ganzen, duiven, eenden, geiten en varkens. Ook worden er allerlei soorten kruiden gekweekt en je ziet ook groente staan en fruitbomen. Heel apart fruit maar ook veel bananenbomen. Als je nog kan werken wordt er wel verwacht dat je ook iets doet. De mensen die van buitenaf komen krijgen 80 rupee’s per dag en dat is 1,30 Euro. De mensen die niet kunnen werken, zitten, hangen of liggen de hele dag. Er is totaal geen afleiding of iets om te hobbyen.De slaapzalen worden op hun manier redelijk schoon gehouden maar de rest vind ik verschrikkelijk smerig. Ook hier kampen ze natuurlijk met het stof maar o.o het ziet er allemaal zo vies en oud uit.
Nadat Engeland vertrokken was in 1947 en ze het zelfbestuur weer kregen is er, denk ik, niet veel meer opgeknapt terwijl ze voordat het een kolonie van Engeland was, een heeeel rijk land moet zijn geweest. Wat kunnen mensen toch beesten zijn he. Het draait allemaal om macht. Met welk recht pik je zo’n land zomaar in.
Wij hebben hier een patient die wij nog nooit gewassen hebben, zij heeft lang haar dus wij dachten dat zij redelijk goed was, maar wij vonden haar zooo stinken en haar lange haar leek net touw dat wij het toch gemeld hebben bij moeder-overste. De zuster was er vandaag bij, bij het wasritueel maar ze spartelde flink tegen. Rampiari heet ze. Ze had van alles over elkaar aan en onder alle kleding had zij een zakje met geld en 2 horloge’s. Er kwam een heel gesprek dus wij begrepen wel dat dit niet van haar was. Ze is altijd erg bozig en maakt ruzie met iedereen maar Anneke en ik hadden toch medelijden met haar. Ze wordt ook wel erg geplaagd door de hulpjes. Ze loopt regelmatig naar het land waar iedereen aan het werk is en ik dacht dat ze meehielp. Dat kan ze helemaal niet maar ze zoekt daar wel naar de blaadjes van een bepaalde plant. Daar kauwt ze de hele dag op en ze denkt dat het een tabaksplant is. Dat is niet zo maar zij vindt de bladeren lekker. ‘sMiddags loopt ze vaak te dansen en vanmiddag liep ze in haar blootje het dak op. Bovenop het dak hebben wij heel veel waslijnen en de was is dan zo droog. Stond ze daar rondjes te draaien en te dansen. Als je haar daar dan weghaalt en meeneemt naar de slaapzaal is ze woedend en dat gaat niet zomaar over. Ze is altijd alleen, niemand trekt met haar op, sneu hoor!! Soms accepteert ze de aandacht die wij haar graag willen geven wel, maar soms duwt ze ook ons weg.
Vrijdag 21 oktober. Mijn oudste zoon jarig. Duncan, van harte gefeliciteerd met je verjaardag en nog vele jaren in gezondheid erbij he! Waar ik wel heel veel last van heb zijn de muggen. We nemen onze pillen trouw in hoor Ma, maar we worden lek gestoken. Lange mouwen heeft geen zin want ze prikken er zo doorheen en als het donker wordt sokken aan is ook geen optie, veel te warm. De klamboe gebruiken we altijd. Op de vier uiteinden van ons bed zijn stangen bevestigd en daar zet je je klamboe aan vast. De klamboe is dus langwerpig en de zijwanden stop je onder je matras. Ik vind het wel een beetje benauwend aanvoelen maar het moet maar. Anneke en ik zijn allebei heel dankbaar dat ons wiegje in Nederland heeft gestaan. De vier seizoenen, NIET ZO ERG HEET, niet zoveel muggen en de welvaart (ook al maakt die niet gelukkig). Wij hebben veel om dankbaar voor te zijn.
Zaterdag 22 oktober. Vandaag gaan we weer naar het Social Development Center (de meiden) en zoals het plan nu is blijven we drie weken weg. Om 18.00 uur zouden we opgehaald worden en we hadden al onze spullen ingepakt dus koffer, tas en nog een tas. Ik dacht, ik zet de koffer alvast op het plaatsje dan begrijpen ze dat we weg gaan en wordt het misschien niet zo’n drama. We hadden de meisjes (die een beetje Engels spreken) gevraagd of zij wilden vertellen dat we drie weken weg zouden gaan maar daarna weer terug zouden komen. Dat is kennelijk toch niet goed overgekomen want ze waren erg verdrietig. Daarna zijn we gauw weggegaan om het niet al te dramatisch te maken.
Vanmorgen stonden de vrouwen (plus minus 25) die de hele week op het land gewerkt hadden te wachten op iets. Ze hebben allemaal hun kleine kinderen (als ze die hebben) bij zich en die moeten zich dan maar vermaken al die dagen. De hoofdzuster kwam en ging grote blikken melkpoeder, waar veel extra vitamines in zitten, uitdelen. Ze waren hermetisch gesloten maar de zuster haalde overal de deksel vanaf en sloot de bus dan met een plastic deksel. Dit is om te voorkomen dat de bussen verkocht worden. Het gebeurt nogal eens dat arme mensen hier alcoholist zijn. De kinderen zijn daar dan de dupe van. Er was 1 vrouw en die had maar 1 dag op het land gewerkt. Ze stond ook in de rij maar zij kreeg geen blik melkpoeder. Logisch natuurlijk want anders kom je altijd maar 1 dag in de week werken. Zij krijgt natuurlijk wel de 80 Rupee die iedereen per dag krijgt.
Zondag 23 oktober. Vanmorgen vroeg naar de mis bij het Bishop’s house geweest en de kerk zat stampendsvol. Er kunnen veel mensen in hoor als je op de grond moet zitten.
Voor Jaqueline van Marion. Jij ook bedankt voor het lieve berichtje, dat geldt voor iedereen, ik waardeer dit ontzettend. Het is zooo leuk om iets van het thuisfront te horen! Hoe is het met John? Schrok wel even van het bericht. Doe hem de hartelijke groeten, sterkte en dat hij toch gauw maar weer mag opknappen. Geef hem maar een dikke pakkerd van me.
Dit was het weer voor van de week.
Doei, doei, kusjes Laura
-
23 Oktober 2011 - 13:50
Jan En Marjon:
Hoi Laura,
Leuk om je verslagen te lezen hoor. Zo te lezen maak je een hoop mee.
We willen je alvast feliciteren met je verjaardag.
We hopen dat je geniet van alles wat je meemaakt.
Liefs, Jan en Marjon -
23 Oktober 2011 - 13:55
Kees:
Weer geweldig weergegeven Laura, jeetje, wat zijn we trots op je.. wat moet het veel effect hebben op jou en zeker ook op de mensen bij jullie, hou vol met het schrijven van jullie ervaringen, het geeft aan hier, wat jullie kunnen doen en leven zo erg mee.. hopelijk heb je de 27ste een fijne dag en bij deze dan ook alvast gefeliciteerd, want je zal misschien pas later alles kunnen lezen wat hier wordt geschreven.. hopelijk kunnen jullie genieten van alles wat er wordt gedaan.. de ellende van anderen kunnen dat danig in de weg staan, maar toch moet je proberen het positieve ervan inzien zodat je het geheel kan volhouden.. maak er wat moois van en hopelijk een giganstisch fijne dag de 27ste..
love you... XXX en ook een dikke kus voor Paula waar we ook erg veel respect voor hebben ...
groet uit Maassluis van iedereen...
-
23 Oktober 2011 - 16:01
Jelle Lispet:
He Moeders, ik heb natuurijk redelijk veel contact met mijn Paula dus ik hoor een beetje wat je meemaakt. Deze zondag hebben we helaas geen contact gehad op Skype maar je verslag brengt me weer volledig op de hoogte. Ik vind dat je het allemaal erg goed doet. Het lijkt me erg zwaar om mee te maken maar ik ben blij dat je juist het positieve eruit haalt. Dit hoopte ik ook een beetje toen je ging. Niet alleen dat jij de mensen zou helpen maar dat de mensen in India jou ook zouden helpen. Ik denk echt dat je als een ander mens terugkomt. Dat je een hoop leert te relativeren en dat je inziet waar het echt om draait in het leven. Doe Paula heel veel liefs en misschien dat ik je volgende week weer even spreek.
X -
23 Oktober 2011 - 16:44
Duncan:
Weer genoten van je verhaal.
Heb alles voorgelezen aan Oma vanaf mijn telefoon, kan je zeggen was moeilijk ivm met veel text en kleine letters :-)
ik lees in je verhaal dat je ook ziet dat je niet de wereld problemen wil oplossen maar helpen waar je kan.
Dat vindt ik goed om te lezen als ik het goed heb hoor?
Alvast van Harte met je verjaardag en groeten aan de rest:-)
Knuf knuf
-
23 Oktober 2011 - 19:52
Rob:
Heel veel liefs en sterkte.
Denk aan je.
hartelijke groeten Rob -
24 Oktober 2011 - 00:11
Hans:
Lieve lau lees je G-Mail even ?? -
24 Oktober 2011 - 08:16
Karen:
Hallo Laura,
Ik vind het erg interessant om je wekelijkse verslagen te lezen, super leuk. Wat een wereld hè?!!
Ik ben benieuwd naar je foto's en hoop dat ik die nog eens mag zien op een verjaardag bij Roos en Robert thuis of zo.
Geniet van je bijzondere trip!
Groet, Karen. -
24 Oktober 2011 - 08:53
Petra Beekenkamp:
Op het schoolplein denken we veel aan jou. Een aantal kinderen heeft ook gevraagd waar je bent. Ze vinden het dan erg interressant als we vertellen dat je in India bent en wat je daar doet. Thuis hebben we het gelijk op de wereldbol opgezocht. Je bent al weer bijna op de helft. Wat gaat dat snel. Ik kan lezen dat je het erg druk hebt en dat de hulp heel erg welkom is. Ik kijk weer uit naar je volgende bericht.
Groetjes Petra Beekenkamp -
24 Oktober 2011 - 09:15
JacquelinevanMarion:
Hi Laura,
Meid meid wat een ellende bestaat er toch op de wereld, ook in Thailand overstromingen, en de arme worden weer getroffen. Gelukkig woont Charan op een heuvel en heeft er niet zo erg veel last van, alleen dat ze niet komen eten in z'n hamburger zaakje, dus mammie en pappie sponseren maar weer!!!!!!! Dat is ons projectje hihihi natuurlijk niet zo erg als bij jou daar!!! Wij zijn jaren geleden ook in India geweest New Dehli en nog een andere plaats daar ben ik mij ook rot geschrokken van alle ellende. Je zou zo alles willen geven maar dat is voor even. Het stysteem moet verandert worden maar dat lukt niet misschien over 100 jaar. Ja, Lau met met John gaat het nog niet zo goed ik moet ze sokken en onderbroek aan trekken want dat lukt niet en heeft heel erge pijn onder z,n voeten borst en liezen en de schouders, loopt als een mannetjes van 80 2 november terug naar de Neuroloog maar ik zag op Internet dat er 600 soorten spierziektes zijn dus dat wordt nog even uitzoeken, meisje maar we houden de moed en de humor erin, moet wel!!!!!!! Lieve Lau vreselijk die hitte ik ga nooit maar dan ook nooit in Thailand wonen, vreselijk die muggen ik krijg grote plekken ophet lijf overal
en die gaan ontsteken en vreselijk jeuken!!! en binnen 1 minuut ben je zeiknat vooral metie vapeurs van mij.
Je bent wel een gigantisch sterke meid zeg maar als al die ellende van de mensen wordt vanzelf wel weer tevreden en je mag weer t e r u g naar Nederland, en dat hou je zeker overeind, meisje. Ducan belde nog of in huis mag van ons, maar rijk heeft het verhuurt voor 3 jaar, helaas dat gaat niet door hij zou nog bellen voor het adres van Charan hij wilde hem opzoeken, Laura een hele aparte verjaardag heel veel gezondheid en toch een beetje plezier maken hoor!!!!
Hiepdepiep HOERA!!!!!!!! dikke kussen Jacqueline
-
24 Oktober 2011 - 18:02
Ilona :
Lief dapper mens,Naast het zorgen voor je mede mens in moeilijke omstandigheden,hoop ik dat je vrienden die ook zo geweldig zijn net als jij, even tijd hebben om op 26-10 uit volle borst te zingen, lang zal Laura leven,hiep hiep hoera!!!!!!
Veel kracht en sterkte, liefs Ilona -
25 Oktober 2011 - 07:57
Irma:
Lieve Laura ik heb geen taalfouten ontdekt. Ben daar ook niet naar opzoek. Je verhaal is veel te aangrijpend om daar op te letten. Fijn om te horen dat je toch af en toe probeert even een boek te lezen. Met alles wat je mee maakt is dit heel belangrijk denk ik. Heb je ook gezien of de lepra patiënten medicijnen krijgen voor hun ziekte? Wij zijn jaren geleden toen Marieke en Bart nog niet geboren waren naar Spingalonga het voormalig lepra eiland geweest en in de tijd dat dat zich afspeelde was er al een medicijn ontdekt om deze afschuwelijke ziekte te stoppen en verdere verminking tegen te gaan. Wat schijnend te horen dat aangetaste ledematen nog steeds moeten worden geamputeerd. Ik weet natuurlijk wel dat vooruitgang op welk gebied dan ook niet iedereen bereikt. Anders zou er ook geen honger meer zijn. Maar toch het verhaal van Spingalonga heeft me toen erg aangegrepen. En dat was alleen een verhaal en het eiland waar de mensen naar toe werden verbannen, jij ziet nu ook de mensen....... Laura ik hoop echt dat je alles wat er op je af komt een beetje kan verwerken. En hoop dat je hierbij de kracht mag ontvangen die je nodig hebt.
Jullie keuze om met het geld te zorgen dat mensen die helemaal niets meer hebben in ieder geval weer een "dak" boven hun hoofd hebben vind ik geweldig. Ik hoop dat het allemaal gaat lukken. En dat jullie het resultaat misschien zelfs nog mogen zien voor dat jullie weg gaan. Jullie zien ter plekke wat de mensen nodig hebben en kunnen zo direct de hulp bieden. Zover dat binnen jullie macht ligt, jullie mogen heel erg tevreden zijn met wat je kan betekenen al voelt dat vast als een druppel op een gloeiende plaat als de nood zo hoog ligt. Als jullie er niet waren geweest was die druppel nooit gevallen. Dat werd ook bevestigd door de kinderen toen jullie tijdelijk afscheid moesten nemen. We leven erg met jullie mee. Pas goed op elkaar en zorg goed voor je zelf want je kan ook thuis niet gemist worden.
We zullen hier een toost op je uitbrengen met je verjaardag. Van ons allemaal alvast van harte gefeliciteerd. En een goed en gezond nieuw levensjaar. Veel liefs Irma -
25 Oktober 2011 - 12:57
Jani En Arnold :
Hallo Laura,
Ik heb je verslag gelezen. Wat maken jullie bijzondere dingen mee. Van harte gefeliciteerd met je verjaardag. We wensen je een fijne dag, al is het ver weg van je thuis. Verder een goede tijd die komt.
Hartelijke groeten Jani en Arnold -
25 Oktober 2011 - 19:49
Sharon:
Lieve Laura,
Wat schrijf je ontzettend mooie verslagen van alles wat je meemaakt. Ook wij hebben erg veel respect voor wat jullie daar doen! Ga zo door! Bij deze ook alvast van harte gefeliciteerd! We hopen dat je een fijne verjaardag daar hebt.
Veel liefs,
Seth, Sharon en Noa -
26 Oktober 2011 - 09:56
Corry:
Hoi Laura,
Wat een verslag! Heerlijk om te lezen dat jullie zoveel plezier hebben in alles wat jullie meemaken. Het zal niet alle dagen zo eenvoudig zijn als het er in je verslag uit ziet. Ik wens je een gezegende verjaardag! Corry -
27 Oktober 2011 - 12:26
Rob En Hanneke:
Lang zal ze leven, lang zal ze leven in de gloria etc.etc. Van harte gefeliciteerd, wat een bijzondere dag zal dit zijn geweest. Je hebt in ieder geval ook al veel plezier van je IPad gehad en wij ook! Heel veel liefs, Hanneke -
27 Oktober 2011 - 13:30
Ellen Broere:
Hallo Laura, Gefeliciteerd met je verjaardag. Wat een andere omgeving om jarig te zijn. Ik heb respect voor jullie werkzaamheden, diep in mijn hart zou ik zoiets ook wel eens willen. Geniet verder van deze dag en de rest van de weken, dat je nog in India blijft. Ik vind het erg leuk om je verhalen te lezen ! Hartelijke groetjes, Ellen -
27 Oktober 2011 - 21:40
Lonny Van Brakel:
Vandaag 27 okt.kreeg ik via hyves het bericht dat je weer een jaartje ouder geworden was, gefeliciteerd!!!!! en dat niet alleen, je zat in India!!
Ik ben meteen gaan zoeken op waarbenjenu, dat viel mij nog niet mee want ik kreeg steeds dat laurenza in Duitsland bivakkeerde maar de aanhouder wint en nu heb ik ( het is zo'n 3 kwartier later) al je verslagen gelezen. Meid wat kan jij schrijven, was dat vroeger ook al iets waar je goed in was, ik denk dan aan een opstel?
Wat en verhalen, wat een andere wereld, wat een geweldige ervaring, wat goed dat je je zo aanpast aan de omstandigheden zo uit onze welvaart staat vandaan komend, het is toch wel een cultuurshock.
Ik ga je volgen meid, ik heb me aangemeld voor de automatische berichtgeving want ik wil niets missen van de belevenissen van mijn vroegere schoolvriendinnetje.
Dag liefie, ik heb veel respect voor wat je aan het doen bent, een kus en een knuffel van Lonny
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
