de 4e week

Maandag 24 oktober. Na de mis ontbeten en toen lopend naar het weeshuis. De huisjes worden allemaal opgeknapt, blauw, rose, groen, alle kleuren van de regenboog krijgen ze. De binnenkant wordt ook uitgemest, geboend en geklopt want de Hindi’s hebben feest van de week. Ze vegen alles naar buiten en dan wordt het op een hoop gegooid. Het feest heet het Diwali-feest en dat betekent Lichtfeest. Al is er niet bij iedereen veel geld, vuurwerk moet er zijn en veel ook. De koeien eten hier van alles, ook plastic. Ook geiten en bokken komen we onderweg gewoon tegen en die zoeken tussen de rommel naar restjes eten.
Alle babytjes lagen lekker te slapen en de wat grotere liepen rond. Luiers verschoond, flesjes en bordjes pap gegeven en later hier en daar wat kindertjes getroost die begonnen te huilen. Niets, daar dan ook niets hebben zij om mee te spelen. De knuffels die ik gegeven heb aan alle babys zijn weg op twee na. Ik ga er morgen achteraan, die moeten terugkomen. We hadden om 10.30 uur met de zusters afgesproken om te gaan winkelen maar dat werd over elven. Eerst moesten we thee drinken en daarna moesten we weer wachten omdat een bank in de auto kapot was, geduld is een schone zaak. De meiden wilden kleding kopen voor de kinderen in het weeshuis. Vierentwintig stuks in totaal. Dat werd een drama met de zusters (nonnen). Zij zochten, in onze ogen, afgrijselijke dingen uit en wij kregen de indruk dat zij dachten dat de meiden geld zat hadden. We moesten ze dus afremmen maar uiteindelijk is het wel gelukt. Anneke en ik zouden ook gelijk wat dingen gaan kopen in de stad maar daar kwam niks meer van. We waren al te laat voor de lunch dus gauw weer terug.
’s Middags zijn we weer gegaan, je moet met de auto want lopen is veel te ver. Alles gaat hier langzaam. We hebben er twee uur over gedaan om een paar armbanden te kopen die maar een paar Euro kosten dus wat verdiend die man dan! En druk dat het was. Het verkeer stond stil. Auto’s, brommers, motors, fietsen, koeien, honden en mensen te voet, alles loopt en rijdt door elkaar heen. Een gekkenhuis en dan dat getoeter. Verschrikkelijk. We zijn redelijk geslaagd, ik heb nog slippers gekocht want ik liep op een paar van Anneke of Alexandra en ze kosten hier maar een paar Euro. Ik moet nog wel een memory-stick kopen want daar moet ik foto’s opzetten anders kan ik geen foto’s meer maken.
Dinsdag 25 oktober. Eerst de mis, daarna eventjes naar het weeshuis met de babytjes kroelen, ontbijten in het S.D.C. en dan samen met Anneke weer terug naar het weeshuis. Je bent voornamelijk bezig met flesjes of bordjes pap geven en luiers verschonen. Ik speel natuurlijk met alle babytjes, zo van: “Klap op de markt, koop een koe stukje toe, kielekielekielekielekiele” en dat vinden ze allemaal erg leuk. Ook dat van een “Damespaard enz. enz.” en “Klap eens in je handjes”. Dat kan niet met het babytje wat er zo slecht aan toe is maar daar praat ik dan tegen zo van “Ughe ughe” je weet het wel. Ze lacht dan zooo aandoenlijk. Ze kan haar hoofdje helemaal niet rechtop houden. Het slingert alle kanten op. Ze volgt me dus met haar ogen en dat kan ze heel goed. Er is ook een blind meisje van plus minus 1 of anderhalf jaar. Ze zat bij me op schoot en ik gaf haar een heel klein stalen bekertje. Ze pakte het niet dus ik dacht: “Er is nog veel meer met je aan de hand”. Elk kind knijpt in dingen. Toen heb ik een heel klein flesje gepakt (een soort monsterflesje van iets) en heb het haar helemaal laten bevoelen. Ik moest dat doen want zij trekt gelijk haar handje terug als ze de kans krijgt. Dat werkte wel en ze hield het even vast. Deze kinderen krijgen totaal geen uitdaging. Bijna geen speelgoed, wat ooit gegeven is hangt als een slinger in de lucht. Ze eten, slapen en huilen, ook de kinderen van een jaar. Je ziet aan de wat oudere babytjes dat ze zich verschrikkelijk vervelen. Hoegenaamd geen daglicht en volgens ons komen ze nooit buiten. Om twaalf uur weer terug voor de lunch en daarna even op bed liggen lezen en wel een uur geslapen. Ja en wat zag ik toen in de gang!!!!! Paula op internet? Hoe kon dat nou? Ik gauw mijn I-pad gepakt en mij mail binnengehaald. Eindelijk een mail van Hans. Heel erg lang en ik vond het ook heel fijn om iets van hem te horen natuurlijk. Hans is niet zo’n schrijver en dan zo’n lange mail, hoe is het mogelijk. Anne heeft me geholpen met facebook en daar staan nu een paar foto’s op van India. We hebben thee gedronken bij een familie die hier om de hoek woont en die vinden het geweldig als je even langskomt. Tot zover.
Woensdag 26 oktober. Vandaag is er een nieuw babytje gebracht op de zaaltje. De moeder (meisje) heeft iemand heel vluchtig op het dak zien lopen en toen nog met een hele dikke buik. Zij gaat dus binnenkort naar huis, zonder baby. Het is een meisje. Wij worden ook hier “Anty” genoemd. Dat doen de dames bij Shanti-Dan ook. Vandaag zag de hoofdstraat er al heel gezellig uit. Bijna alle huizen opnieuw in de verf. Ze hebben allemaal een mooie tekening op de grond voor de deur en die maken ze met een soort van heeeel fijn zand in allerlei kleuren. Eerst maken ze een tekening van krijt en dan kleuren ze hem in met dat soort zand. De huizen zijn ook allemaal verlicht met gekleurde lichtjes, hoe meer hoe mooier. Behalve natuurlijk de mensen die geen cent te makken hebben. Vanavond waren we uitgenodigd bij de mensen die een eigen zaak hebben met chips e.d. Het was aardedonker toen we er naar toe liepen en alles was verlicht en je zag de mooie gekleurde tekeningen voor iedere deur. Voor een heleboel huizen staan ook een heleboel kleine bakjes met olie en een lontje, op de grond. Je krijgt een heel warm gevoel van binnen als je dat allemaal ziet. Iedereen wil je een hand geven, vooral de kinderen zijn hier goed in en dan zeg je maar steeds “Happy Diwali”. We moesten nog even bij andere mensen naar binnen (dat kan je gewoon niet weigeren). Deze mensen hebben het ook goed. Vier broers hebben samen een transportbedrijf en ze hebben 35 vrachtwagens rijden. Deze man had ontzettend veel vuurwerk en dat werd ontstoken toen wij er waren. Hij had ook mooi siervuurwerk maar van al dat geknal daar moesten wij niets van hebben. Toen op naar de Chips familie. De zoon en dochter spreken goed engels maar de zoon kan alles goed uitleggen en vertellen. We mochten bij een tempeldienst zijn die gewoon thuis plaatsvond. Ze hebben in huis een soort tempeltje staan met 1 van hun goden erin. Vooral de vader maar ook de moeder leidde de dienst. Er ligt rijst, fruit, bloemen, geld en weet ik wat al niet voor het altaartje. Ze vragen daar een zegen voor. Dat gaat echt allemaal heel respectvol. Er werd ook gezongen, de zoon floot keihard op een soort fluit en een buurjongen maakte heel veel herrie op een koperen gong. Daarna moesten we met zijn allen door de straatjes (slopjes) wandelen om naar de lichtjes te kijken en de tekeningen te bewonderen. Eenmaal weer terug werden we naar een achterkamer gebracht waar een tweepersoonsbed stond. (Luxe hoor, de meeste mensen hebben maar 1 kamertje waarin alles gebeurt). Daar moesten wij met zijn allen op gaan zitten in kleermakerszit. Ik kan dat dus niet meer. (Als ik thuiskom ga ik maar eens oefenen want dit is te gek). Het eten wordt in het midden gezet. Allemaal echt lekker eten. Het hoort met je handen maar wij kregen een lepeltje. Dit was ook iets om nooit te vergeten. Gauw naar bed want morgen moeten we weer vroeg op. Het is gebruikelijk dat, als je jarig bent, je wat meeneemt naar de kerk. Ik heb dus rijst,appels,bananen,koekjes,wierook,kaarsen en marsepeinsnoep bij me morgen.
Donderdag 27 oktober. Wat een leuk begin zo ’s morgens vroeg. De eetzaal helemaal versierd met slingers aan mijn stoel en ballonnen aan het plafond. We hadden gekozen om naar de kerk te gaan bij de nonnen in het weeshuis. Dat is wat intiemer. Paula las de eerste schriftlezing uit de bijbel voor. Romeinen 8:vers 31b-39. De pater heeft speciaal voor mij gebeden. Hij wilde weten waar hij voor moest bidden en ik heb om gezondheid gevraagd voor mij en mijn dierbaren natuurlijk en voor alle mensen die overleden zijn die mij dierbaar zijn, rust en vrede. Na de dienst werd ik door iedereen gefeliciteerd en zij hadden allemaal een bloemetje voor me. Er werd voor me gezongen en er stond een taart die ik aan moest snijden. Een ander moet dan dat stukje in mijn mond stoppen en dat was Paula in dit geval. Wij werden ook hier weer uitgenodigd om te ontbijten. Snel weer terug naar het S.D.C. center voor een kopje koffie en toen weer naar het weeshuis terug. Onderweg heb ik een grote pot met toffee’s gekocht om uit te delen aan iedereen. Ik had ook nog wat knuffels uit mijn koffer gehaald want de andere zijn bijna allemaal zoek. Vooral het blinde meisje was erg blij met de bal met nijntje erop die geluid geeft. Om twaalf uur weer terug en daar hoorde ik dat we gelijk weg moesten omdat we uitgenodigd waren om bij iemand te lunchen. We werden door hem opgehaald in een grote (oude) auto. Paula had deze meneer al een paar keer gesproken dus dat zat wel goed. In de auto vertelde hij ons dat we eerst een paar tempels gingen bekijken. OKE zeiden wij. De eerste tempel was heel indrukwekkend. We zagen een rij mensen staan met 3 of 4 bakjes die in elkaar pasten en die met een beugel en handvat meegenomen kunnen worden. Ze stonden te wachten op eten. De voedselbank van India zeiden wij lachend. In het ene bakje ging de rijst, in de andere de gele saus, de volgende wat groente en dan een soort broodje. Dit doen ze elk jaar de dag na Diwali. Iedereen die in de buurt woont mag komen. Verbaasd en blij waren wij toen wij hoorden dat 21 rijke Hindi mensen hulp bieden aan weeskinderen want bij deze tempel was een groot weeshuis met heel veel weeskinderen. Jongens en meisjes natuurlijk apart maar ze hebben het wel beter dan in Shanti-Dan. De bedden stonden wel net zo dicht op elkaar als in Shanti-Dan maar er stonden wel ouderwetse schoolbankjes zoals wij ze heel vroeger hadden met zo’n klep van boven maar dan voor 1 persoon en op sommige kamers hadden ze televisie. Het was er wel veeeel vuiler maar de kinderen keken blij uit hun ogen. Ik zag geen geestelijk gehandicapten. De meisjes en jongens hebben hun eigen leeftijdgenootjes op hun slaapzaal wat natuurlijk veel beter is dan bij Shanti-Dan. Fijn dat ook Hindimensen iets voor de bevolking doen. Daarna moesten we naar een andere tempel. Weer een rij mensen die wachtten op eten. Heel veel handen schudden natuurlijk en auto in en auto uit. Het was weer zo druk in de winkelstraten dat we stapvoets moesten rijden. We werden een beetje melig en we kregen de indruk dat hij fotograven had ingehuurd voor een t.v. programma of zo iets. Er werden constant foto’s van ons gemaakt. Overal moesten we poseren met een of andere belangrijke Hindoe tussen ons in. We kregen er wel een beetje genoeg van. Hij had toch gezegd dat we bij hem thuis zouden eten? Bij de derde tempel zeiden we dat we toch echt zo terug moesten omdat we visite zouden krijgen voor mijn verjaardag. “Nog een kwartier” vertelde hij steeds. Bij deze tempel kregen we uiteindelijk te eten. We zaten op de grond met een heleboel mensen voor en naast ons (weer kleermakerszit en ik dus op mijn knieeen) en wij kregen echt lekker eten. We moesten wel met onze handen eten en we hadden zoveel handen geschud, maar ja. Hoe is het mogelijk dat als je voor honderden mensen eten moet maken het toch zooo lekker kan zijn. Het water hebben we laten staan want dat kwam uit kannen en daar worden wij waarschijnlijk ziek van. Daarna nog even naar de Elektriciteitswinkel van die mijnheer. Hij verkoopt alles waar maar een elektriciteitsdraadje aan zit. Daar kregen we thee en water uit een fles. Na veel aandringen van onze kant werden we uiteindelijk naar huis gebracht. Om plus minus 16.00 uur kwamen de dochters en zoons met een paar buurtkinderen van de families waar ik al over verteld heb, naar ons huis om mij te feliciteren. Zij hebben met zijn allen voor mij gezongen en ik kreeg een grote doos chocola, een hele mooie lap stof voor een India-suit (roze) en groene armbanden. Ik werd er verlegen van. We hadden, koffie,thee, zoutjes, cola en seven up en ik was echt jarig. Ik was vergeten hoe het voelt om jarig te zijn (zoals vroeger dan he) maar dit was vandaag wel het geval. Vijf minuten geleden is er eten gebracht in een grote warmhoudpan met daarin de bakjes waar ik al over vertelde. Deze mevrouw (van de vrachtwagens) had er ook ook nog van die heerlijke broodjes bij gedaan. Om 19.30 aan tafel. Een hele lange tafel vol, de paters uit het Bishops’s House waren ook gekomen. De meisjes uit de keuken kwamen er ook even bij en er werd Happy Birthday door iedereen gezongen, het was een hele mooie versie. Daarna de felicitatie en de cadeaus. Weer een Indi-Suit (zacht-groen) heel mooi, een grote bos bloemen, een memory-stick omdat ik anders geen foto’s meer kan maken en het dierbaarste van allemaal en dagboek waar al een paar mensen iets liefs in hebben geschreven. Heel leuk allemaal. De felicitaties op mijn I-pad zijn ook geweldig en alles bij elkaar een geweldige verjaardag.
Vrijdag 28 oktober. Vandaag de twee india-suits naar de kleermaker gebracht. Ik hoop dat ze volgende week klaar zijn want dan gaan we een paar dagen naar Jaipur. Vandaag gaat de brief de deur uit want morgen gaan we op Retraite.
Liefs, Laura