Laura het klooster in...
Door: Laurenza64India
Blijf op de hoogte en volg Laura
09 Oktober 2011 | India, Raigarh
01 Oktober. Vroeg op, Duncan komt me ophalen. Om 08.00 uur bij Starbucks in de grote hal van Schiphol. Robert, Rosalie en de kinderen komen om 09.00 uur. Ze zijn nog net op tijd. Uitzwaaien en dan weg. We gaan iets te laat de lucht in en hebben een goede vlucht gehad. We zijn verwend door de stewardessen tot en met en eenmaal aangekomen op het vliegveld van New Delhi was het een flink eind lopen om uit te checken. We werden opgewacht door twee nonnen die ons meenamen in twee taxi’s en moesten een uur rijden voordat we bij onze eerste slaapplaats voor die nacht aankwamen. Het viel me reuze mee hoe groen alles was maar het was wel erg stoffig. Je werd wel knettergek van al het getoeter van de automobilisten en brommers. Niet alleen op het vliegveld maar ook onderweg naar het klooster. We zagen ook overal mensen op straat liggen slapen. We werden ontvangen in het klooster met soep en toen snel naar bed. De bedden zijn net houten planken (ik overdrijf niet) dus dat wordt nog wat. Ik verwachtte doodse stilte maar nee. Ik weet niet hoeveel honden hebben ons uren uit onze slaap gehouden met hun geblaf en ’s morgens vroeg waren het de vogels weer. Slecht geslapen dus maar vandaag moeten we toch verder. Eerst terug naar New Delhi en dan met het vliegtuig naar Raipur.
2 oktober.
Vanmorgen na het ontbijt zijn we met de taxi de stad in geweest en hebben bij een achterafzaakje geld omgewisseld. Je ziet goed onderhouden huizen maar ook krotjes.
Veel rommel op straat, de mensen gooien het afval gewoon waar ze lopen en wonen op straat. Ze wonen in tenten op de stoep en dat zijn geen tenten zoals wij die kennen maar grote stukken zeil en dat is dan je huis. Om twee uur warm gegeten met zuster Sophia. Het smaakte prima en toen zijn wij toch even gaan liggen. Nu zijn we dus weer terug op het vliegveld en straks vliegen we naar Raipur. We hadden weer vertraging maar dat mocht de pret niet drukken. Na twee uur kwamen we in Raipur aan en stond Sudhir met nog twee andere broeders ons op te wachten met voor ons allemaal een oranje-witte bloemenslinger. We werden met twee busjes naar een hotel gebracht. Sudhir was speciaal uit Rhambata (Raigarh) gekomen (met de trein) om ons te begeleiden en om van alles te regelen want dat gaat beter dan dat wij dat allemaal in het Engels moeten doen. Na nog even wat gedronken te hebben gingen we douchen en naar bed.
3 oktober.
Om 06.00 uur op even gauw ontbijten en dan op naar de trein want daar moesten wij om 7.30 zijn. De heilige koeien zie je hier volop. Ze liggen, soms in een groepje, midden op de weg en er wordt best hard gereden en getoeterd natuurlijk.
We hadden wat eten bij ons voor de bedelaars.
Tjonge jonge wat een arme mensen kom je tegen.
Ook in de trein. Kleine kinderen stappen gewoon in en proberen wat bij elkaar te bedelen. Een meisje van 6-7-8 jaar? Trommelde op een soort trommeltje en haar kleinere broertje moest dansen. Hij had een hoedje op met een touwtje en een balletje eraan en dat liet hij dan ronddraaien met zijn hoofd. Hij haalde een ijzeren hoepeltje door zijn lichaampje heen en op een heel aparte manier klakte hij met zijn mond. Natuurlijk willen ze geld maar eten en de ballonnen waren toch ook heel erg in trek.
Eenmaal aangekomen in Raigarh werden we weer verwelkomd met een mooie bos bloemen. Voor iedereen van ons een bos. Het was zooooo druk op het station dat ik echt blij was dat Sudhir bij ons was. We hadden onze eigen plaatsen in de trein maar daar heeft iedereen lak aan. Proppen en proppen totdat er niemand meer bij kan en dan heb je drie minuten de tijd om buiten te komen met al je bagage. Vannacht slapen we in het Social Development Center huis waar we weer verwelkomd werden als vorsten. Als eerste werden onze voeten gewassen als teken van broederschap. Heel apart, ik moest gelijk denken aan de tijd van Jezus. Daarna koffie en warm eten.. Heerlijk allemaal en nu mogen we even rusten. Met zijn allen even in een kleine buurtgemeenschap binnengelopen. De huisjes stellen allemaal niets voor maar later zal ik er achter komen dat het nog veel erger kan. Er kwamen gelijk een rits kindertjes op ons af en ook hier deden de ballonnen het weer goed. Paula kent natuurlijk veel mensen dus we werden overal uitgenodigd om iets te drinken en te eten. Iedereen is even vriendelijk en een paar grotere kinderen spreken ook al aardig Engels. Al de lessen die op school gegeven worden zijn ook in het Engels (voor de grotere kinderen dan he en als ze niet op de Hindi school zitten).De huisjes zijn heeeel klein en meestal slaapt het hele gezin in 1 bed. Hebben ze wel meerdere bedden dan zetten ze die bedden overdag rechtop tegen de muur zodat ze een beetje leefruimte hebben. Ik heb nog geen speelgoed gezien. De kinderen leven op straat en spelen met niks.
Vannacht slecht geslapen, een keihard dun matrasje en heeeeel warm. Er staat een grote ventilator aan en die helpt heel goed maar maakt een lawaai van jewelste.
Om 05.30 uur met Paula naar de mis gegaan. Ik versta er natuurlijk niks van maar dat geeft niet want dan ga je vanzelf een beetje mediteren. De mis duurt 45 minuten en toen de dienst afgelopen was moesten we veel handen schudden en buigingen maken.
Ik moet veel aan Khee denken want in Thailand moet je ook je handen tegen elkaar houden en dan een buiging maken. Daarna even naar het weeshuis gewandeld.
1 kindje is er volgens mij heel erg slecht aan toe. Er lopen ook jonge meisjes rond die zwanger zijn. Ze verstoppen zich zodra ze iemand van ons zien want wij mogen eigenlijk niet weten dat ze zwanger zijn. Als ze bevallen zijn vertrekken ze zonder baby weer naar huis. Straks krijgen we ontbijt en dat is altijd met warm eten erbij. Na het ontbijt zijn we het dorp ingegaan. We waren bij een andere buurtgemeenschap dan gisteren. Deze groep mensen is een paar weken geleden getroffen door een gigantische overstroming.
Tweehonderd huizen (bij ons zijn het krotten) zijn weggevaagd. Omdat de huisjes al niets voorstellen begrijpen jullie de ravage natuurlijk wel na al dat watergeweld. Het Social Development Center waar Anneke en ik twee dagen slapen is ook getroffen maar dat is een stevig gebouw. Je kunt aan de muren nog zien hoe hoog het water gestaan heeft maar dat komt wel weer goed. We mochten van de bewoners foto’s maken en Anneke en ik denken er aan om voor deze mensen ook iets te doen. Een huis maken kost 2.500 Euro en een betonnen vloer storten met een klein opstaande rand 500 Euro.
Dat geld hebben we natuurlijk niet maar een opvouwbaar matras voor tweehonderd huizen moet wel kunnen. De mensen vertrekken niet want dan wordt hun plek ingepikt door de buren. Weer even naar het weeshuis geweest want de andere vier waren daar nog niet geweest. Knuffels gegeven en natuurlijk de kindertjes geknuffeld.
Geluncht en even mijn ogen dichtgedaan want straks gaan we naar het leprahuis.
Dinsdag 4 oktober.
Het is ongeveer 17.00 uur als we bij de nonnen aankomen.
Heel vreemd want de 4 meiden zwaaien ons uit. We verkennen de boel een beetje en zien de verschrikkelijke gevolgen van Lepra.
We slapen bij de verstandelijk gehandicapten. Een eenvoudige kamer met 2 emmers warm water per dag om ons te wassen. We zijn er erg zuinig mee zodat we er ook onze kleren mee kunnen wassen die natuurlijk niet schoon worden maar goed wel weer even fris.
Het is zoooo heet zodat je vreselijk gaat transpireren maar ja we houden de kleding toch maar aan want we hebben niet veel bij ons.
Het war eten was niet zo lekker maar goed dat ik ook even wennen natuurlijk.
Vroeg naar bed want ik wil morgen vroeg op (05.30).
Woensdag 5 oktober.
Sudhir leidde de ochtendmis en Paula was ook meegekomen.
We zitten een kwartier rijden van elkaar vandaan.
Er zijn geen verharde wegen dus het is een vreselijk gehobbel.
Daarna ontbijten met Sudhir, Paula en nog een pater wat even gezellig was.
De nonnen eten apart, wij mogen ook niet in de ruimtes komen waar de nonnen wonen.
Paula , Sudhir en de andere pater gaan weer terug naar het Development Center en wij gaan de bedden opmaken en als ze in bed geplast hebben verschonen. Dan krijgen we het dagelijkse was ritueel.
Dit heeft verschrikkelijk veel indruk op me gemaakt.
Om de beurten, in je blootje, tanden poetsen, het maakt niet uit met welke en dan word je gewassen. Vandaag door Anneke. Ik droogde ze af en een meisje dat hier woont kleedde ze aan.
Daarna wordt de kleding (het beddengoed) dat die dag gedragen is gewassen.
Ze slapen in de kleding die ze die dag aanhadden. Een grote teil met koud water en een beetje sop en wrijven maar. Niet te lang hoor, het wordt dus niet schoon maar wel fris.
In drie emmers gespoeld en dan wordt het opgehangen. ’s Middags is het weer droog al hang je nog zo nat op. Even een kopje thee met veel melk en snel even mijn was gedaan.
Daarna spelen met de patiënten (verstandelijk gehandicapten, dove, stomme en blinde mensen).
We hadden een paar softballetjes bij ons en ze vonden het reuze leuk. Ze vinden het heerlijk dat wij hier zijn.
Deze mensen hebben ook werkelijk niets van zichzelf.
Ze liggen op een slaapzaal, hutje bij mutje, je kunt net tussen de bedden lopen.
Kleding zit in 1 kast en die is niet eens helemaal gevuld.
12.30 etenstijd voor de patiënten. Je wilt niet weten hoeveel rijst er door deze mensen gegeten wordt.
We winnen al een beetje vertrouwen van de mensen, ze komen op je aflopen als we aankomen lopen en slaan hun armen om ons heen.
Na het eten hebben we even gerust. Anneke heeft lekker geslapen, ik heeel even en ben toen lekker gaan lezen.
Je moet wel even naar bed want je bent al om 05.30 op en ’s middags is het zooo warm dat het wel even lekker is.
’s Middags weer met de ballen gespeeld, geknuffeld en gelachen.
Hoe simpel is het om op het gezicht van deze mensen een glimlach te toveren.
De nonnen hebben geen tijd om aandacht aan deze mensen te besteden.
Ze worden lichamelijk een beetje verzorgd en daar moeten ze het mee doen.
De foto’s zullen voor zich spreken.
We kregen een halve emmer warm water om ons te wassen en dat is een luxe want niemand anders krijgt dit. De nonnen niet, de geestelijk gehandicapten niet en de lepra patiënten ook niet.
Donderdag 6 oktober.
Vandaag hetzelfde als gisteren alleen heb ik de mensen nu gewassen.
Een paar patiënten lijken normaal maar zijn alleen doof of stom.
Er zijn twee patiënten die verbitterd uit hun ogen kijken. Ze zonderen zich af van de rest van de groep en staan de hele dag zomaar voor zich uit te staren. Van 1 zie je al dat ze iets losser wordt, ze glimlacht af en toe en je mag ze aanraken.
De andere wil echt niets. Vanmorgen keek ze me aan en toen brak ik.
De blik in haar ogen zal ik nooit vergeten.
Ik zat naast haar en heb haar been aangeraakt. In India zitten veel mensen met 1 of 2 benen opgetrokken. Ik heb haar alleen maar gestreeld. Ze liet het toe maar de pijn in haar ogen was vreselijk (geestelijke pijn). De kleding waar ze overdag in gelopen hebben, hebben ze ook ’s nachts aan. De vrouwen hebben een touwtje om hun middel
En als onderbroek een lap tussen je benen die je omvouwt rond het touwtje.
Er zijn er die wel een onderbroek hebben maar er is niet genoeg voor iedereen.
De onderbroeken zijn trouwens lorren, helemaal kapot en soms ook een mannenonderbroek.
Vanmorgen vroeg een oudere vrouw om een onderbroek maar ze waren op.
Dan maar niks onder je jurk.
De kleding is niet schoon want er zijn mensen die over de grond kruipen en ook vaak kapot.
Vandaag hebben we gezongen met ze.
“Jan Huygen in de ton” en van “Heb je wel gehoord van de zeven de zeven”, “Klap eens in je handjes”.
Ze vonden het geweldig.
Vrijdag 7 oktober.
Ik had al vanaf het begin dat ik hier kwam een rolstoel zien staan maar hij zag er vreselijk vies uit, banden leeg en ik begreep hieruit dat hij nooit gebruikt werd.
We hebben 1 patiënt die zwaar gehandicapt is. Ze sleept zich voort over de vloer en ze komt dus ook nooit buiten want dan zou ze twee treetjes af moeten.
Vandaag durfde ik zo brutaal te zijn om de rolstoel te pakken en buiten te zetten.
Ze glunderde van oor tot oor toen zij zag waar ik mee bezig was. We hebben een poosje heen en weer gelopen want ik denk niet dat we buiten de poort mogen komen.
Als zij iemand tegen kwam dan vertelde ze honderd uit en lachen dat ze deed!
Ik begreep eruit dat ze aan iedereen vertelde wat haar overkwam.
Vanavond om 20.15 kwamen we terug van het eten en een andere patiënt kwam direct naar me toe gelopen. Hun slaapzaal was al donker dus ze heeft echt zitten wachten. Ze is doof en klampte zich helemaal aan me vast. Ik heb haar een poosje stevig omarmd en toen naar haar bed gebracht.
Ik heb “Ik ga slapen, in ben moe” voor haar gezongen, dat heb ik heeeel dicht bij haar oor gedaan. Misschien hoort ze iets of voelt ze de trillingen, het was in ieder geval goed.
Afgelopen nacht heeft er ook een hele tijd iemand voor onze deur gezeten. Ze kermde
Af en toe en probeerde ze de deur open te maken wat niet lukte want wij hebben hem aan de binnenkant op een knip gedaan.
We zijn niet gaan kijken hoe moeilijk dit ook was.
Jullie kunnen op de site www.happynewlife.nl kijken. Daar worden foto’s en filmpjes opgezet door de studenten.
Zaterdag 8 oktober
We zijn weer bij de dames in het Social Development Center en hebben de Sari’s gekocht voor een trouwerij waar wij a.s. woensdag bij aanwezig mogen zijn.
We hebben ook India suit’s uitgezocht en gekocht en die zijn a.s. zaterdag klaar.
Gezellig om weer even allemaal bij elkaar te zijn.
Zondag 9 oktober
Met zijn allen naar de vroegmis en die begint vandaag om 06.30 dus een half uurtje later gelukkig. Daarna even naar het weeshuis, lekker de kindertjes geknuffeld (het speelgoed wat wij gegeven hadden is verdwenen maar dat zoeken wij later wel uit).
We hebben even gewinkeld dat gaat altijd met een auto en onder begeleiding van een pater en hebben 30 onderbroekjes gekocht voor onze patiënten in Shanti-Dan.
We hebben ook nog gekeken naar een cadeautje voor het bruidspaar maar hier zijn we nog niet in geslaagd.
Straks gaan we naar het Bishops huis waar we achter de computer kunnen.
Tot zover mijn verslag.
Dikke knuffel voor iedereen en vooral voor Anouk en Manon, dat snappen jullie wel he!
Liefs, Laura.
2 oktober.
Vanmorgen na het ontbijt zijn we met de taxi de stad in geweest en hebben bij een achterafzaakje geld omgewisseld. Je ziet goed onderhouden huizen maar ook krotjes.
Veel rommel op straat, de mensen gooien het afval gewoon waar ze lopen en wonen op straat. Ze wonen in tenten op de stoep en dat zijn geen tenten zoals wij die kennen maar grote stukken zeil en dat is dan je huis. Om twee uur warm gegeten met zuster Sophia. Het smaakte prima en toen zijn wij toch even gaan liggen. Nu zijn we dus weer terug op het vliegveld en straks vliegen we naar Raipur. We hadden weer vertraging maar dat mocht de pret niet drukken. Na twee uur kwamen we in Raipur aan en stond Sudhir met nog twee andere broeders ons op te wachten met voor ons allemaal een oranje-witte bloemenslinger. We werden met twee busjes naar een hotel gebracht. Sudhir was speciaal uit Rhambata (Raigarh) gekomen (met de trein) om ons te begeleiden en om van alles te regelen want dat gaat beter dan dat wij dat allemaal in het Engels moeten doen. Na nog even wat gedronken te hebben gingen we douchen en naar bed.
3 oktober.
Om 06.00 uur op even gauw ontbijten en dan op naar de trein want daar moesten wij om 7.30 zijn. De heilige koeien zie je hier volop. Ze liggen, soms in een groepje, midden op de weg en er wordt best hard gereden en getoeterd natuurlijk.
We hadden wat eten bij ons voor de bedelaars.
Tjonge jonge wat een arme mensen kom je tegen.
Ook in de trein. Kleine kinderen stappen gewoon in en proberen wat bij elkaar te bedelen. Een meisje van 6-7-8 jaar? Trommelde op een soort trommeltje en haar kleinere broertje moest dansen. Hij had een hoedje op met een touwtje en een balletje eraan en dat liet hij dan ronddraaien met zijn hoofd. Hij haalde een ijzeren hoepeltje door zijn lichaampje heen en op een heel aparte manier klakte hij met zijn mond. Natuurlijk willen ze geld maar eten en de ballonnen waren toch ook heel erg in trek.
Eenmaal aangekomen in Raigarh werden we weer verwelkomd met een mooie bos bloemen. Voor iedereen van ons een bos. Het was zooooo druk op het station dat ik echt blij was dat Sudhir bij ons was. We hadden onze eigen plaatsen in de trein maar daar heeft iedereen lak aan. Proppen en proppen totdat er niemand meer bij kan en dan heb je drie minuten de tijd om buiten te komen met al je bagage. Vannacht slapen we in het Social Development Center huis waar we weer verwelkomd werden als vorsten. Als eerste werden onze voeten gewassen als teken van broederschap. Heel apart, ik moest gelijk denken aan de tijd van Jezus. Daarna koffie en warm eten.. Heerlijk allemaal en nu mogen we even rusten. Met zijn allen even in een kleine buurtgemeenschap binnengelopen. De huisjes stellen allemaal niets voor maar later zal ik er achter komen dat het nog veel erger kan. Er kwamen gelijk een rits kindertjes op ons af en ook hier deden de ballonnen het weer goed. Paula kent natuurlijk veel mensen dus we werden overal uitgenodigd om iets te drinken en te eten. Iedereen is even vriendelijk en een paar grotere kinderen spreken ook al aardig Engels. Al de lessen die op school gegeven worden zijn ook in het Engels (voor de grotere kinderen dan he en als ze niet op de Hindi school zitten).De huisjes zijn heeeel klein en meestal slaapt het hele gezin in 1 bed. Hebben ze wel meerdere bedden dan zetten ze die bedden overdag rechtop tegen de muur zodat ze een beetje leefruimte hebben. Ik heb nog geen speelgoed gezien. De kinderen leven op straat en spelen met niks.
Vannacht slecht geslapen, een keihard dun matrasje en heeeeel warm. Er staat een grote ventilator aan en die helpt heel goed maar maakt een lawaai van jewelste.
Om 05.30 uur met Paula naar de mis gegaan. Ik versta er natuurlijk niks van maar dat geeft niet want dan ga je vanzelf een beetje mediteren. De mis duurt 45 minuten en toen de dienst afgelopen was moesten we veel handen schudden en buigingen maken.
Ik moet veel aan Khee denken want in Thailand moet je ook je handen tegen elkaar houden en dan een buiging maken. Daarna even naar het weeshuis gewandeld.
1 kindje is er volgens mij heel erg slecht aan toe. Er lopen ook jonge meisjes rond die zwanger zijn. Ze verstoppen zich zodra ze iemand van ons zien want wij mogen eigenlijk niet weten dat ze zwanger zijn. Als ze bevallen zijn vertrekken ze zonder baby weer naar huis. Straks krijgen we ontbijt en dat is altijd met warm eten erbij. Na het ontbijt zijn we het dorp ingegaan. We waren bij een andere buurtgemeenschap dan gisteren. Deze groep mensen is een paar weken geleden getroffen door een gigantische overstroming.
Tweehonderd huizen (bij ons zijn het krotten) zijn weggevaagd. Omdat de huisjes al niets voorstellen begrijpen jullie de ravage natuurlijk wel na al dat watergeweld. Het Social Development Center waar Anneke en ik twee dagen slapen is ook getroffen maar dat is een stevig gebouw. Je kunt aan de muren nog zien hoe hoog het water gestaan heeft maar dat komt wel weer goed. We mochten van de bewoners foto’s maken en Anneke en ik denken er aan om voor deze mensen ook iets te doen. Een huis maken kost 2.500 Euro en een betonnen vloer storten met een klein opstaande rand 500 Euro.
Dat geld hebben we natuurlijk niet maar een opvouwbaar matras voor tweehonderd huizen moet wel kunnen. De mensen vertrekken niet want dan wordt hun plek ingepikt door de buren. Weer even naar het weeshuis geweest want de andere vier waren daar nog niet geweest. Knuffels gegeven en natuurlijk de kindertjes geknuffeld.
Geluncht en even mijn ogen dichtgedaan want straks gaan we naar het leprahuis.
Dinsdag 4 oktober.
Het is ongeveer 17.00 uur als we bij de nonnen aankomen.
Heel vreemd want de 4 meiden zwaaien ons uit. We verkennen de boel een beetje en zien de verschrikkelijke gevolgen van Lepra.
We slapen bij de verstandelijk gehandicapten. Een eenvoudige kamer met 2 emmers warm water per dag om ons te wassen. We zijn er erg zuinig mee zodat we er ook onze kleren mee kunnen wassen die natuurlijk niet schoon worden maar goed wel weer even fris.
Het is zoooo heet zodat je vreselijk gaat transpireren maar ja we houden de kleding toch maar aan want we hebben niet veel bij ons.
Het war eten was niet zo lekker maar goed dat ik ook even wennen natuurlijk.
Vroeg naar bed want ik wil morgen vroeg op (05.30).
Woensdag 5 oktober.
Sudhir leidde de ochtendmis en Paula was ook meegekomen.
We zitten een kwartier rijden van elkaar vandaan.
Er zijn geen verharde wegen dus het is een vreselijk gehobbel.
Daarna ontbijten met Sudhir, Paula en nog een pater wat even gezellig was.
De nonnen eten apart, wij mogen ook niet in de ruimtes komen waar de nonnen wonen.
Paula , Sudhir en de andere pater gaan weer terug naar het Development Center en wij gaan de bedden opmaken en als ze in bed geplast hebben verschonen. Dan krijgen we het dagelijkse was ritueel.
Dit heeft verschrikkelijk veel indruk op me gemaakt.
Om de beurten, in je blootje, tanden poetsen, het maakt niet uit met welke en dan word je gewassen. Vandaag door Anneke. Ik droogde ze af en een meisje dat hier woont kleedde ze aan.
Daarna wordt de kleding (het beddengoed) dat die dag gedragen is gewassen.
Ze slapen in de kleding die ze die dag aanhadden. Een grote teil met koud water en een beetje sop en wrijven maar. Niet te lang hoor, het wordt dus niet schoon maar wel fris.
In drie emmers gespoeld en dan wordt het opgehangen. ’s Middags is het weer droog al hang je nog zo nat op. Even een kopje thee met veel melk en snel even mijn was gedaan.
Daarna spelen met de patiënten (verstandelijk gehandicapten, dove, stomme en blinde mensen).
We hadden een paar softballetjes bij ons en ze vonden het reuze leuk. Ze vinden het heerlijk dat wij hier zijn.
Deze mensen hebben ook werkelijk niets van zichzelf.
Ze liggen op een slaapzaal, hutje bij mutje, je kunt net tussen de bedden lopen.
Kleding zit in 1 kast en die is niet eens helemaal gevuld.
12.30 etenstijd voor de patiënten. Je wilt niet weten hoeveel rijst er door deze mensen gegeten wordt.
We winnen al een beetje vertrouwen van de mensen, ze komen op je aflopen als we aankomen lopen en slaan hun armen om ons heen.
Na het eten hebben we even gerust. Anneke heeft lekker geslapen, ik heeel even en ben toen lekker gaan lezen.
Je moet wel even naar bed want je bent al om 05.30 op en ’s middags is het zooo warm dat het wel even lekker is.
’s Middags weer met de ballen gespeeld, geknuffeld en gelachen.
Hoe simpel is het om op het gezicht van deze mensen een glimlach te toveren.
De nonnen hebben geen tijd om aandacht aan deze mensen te besteden.
Ze worden lichamelijk een beetje verzorgd en daar moeten ze het mee doen.
De foto’s zullen voor zich spreken.
We kregen een halve emmer warm water om ons te wassen en dat is een luxe want niemand anders krijgt dit. De nonnen niet, de geestelijk gehandicapten niet en de lepra patiënten ook niet.
Donderdag 6 oktober.
Vandaag hetzelfde als gisteren alleen heb ik de mensen nu gewassen.
Een paar patiënten lijken normaal maar zijn alleen doof of stom.
Er zijn twee patiënten die verbitterd uit hun ogen kijken. Ze zonderen zich af van de rest van de groep en staan de hele dag zomaar voor zich uit te staren. Van 1 zie je al dat ze iets losser wordt, ze glimlacht af en toe en je mag ze aanraken.
De andere wil echt niets. Vanmorgen keek ze me aan en toen brak ik.
De blik in haar ogen zal ik nooit vergeten.
Ik zat naast haar en heb haar been aangeraakt. In India zitten veel mensen met 1 of 2 benen opgetrokken. Ik heb haar alleen maar gestreeld. Ze liet het toe maar de pijn in haar ogen was vreselijk (geestelijke pijn). De kleding waar ze overdag in gelopen hebben, hebben ze ook ’s nachts aan. De vrouwen hebben een touwtje om hun middel
En als onderbroek een lap tussen je benen die je omvouwt rond het touwtje.
Er zijn er die wel een onderbroek hebben maar er is niet genoeg voor iedereen.
De onderbroeken zijn trouwens lorren, helemaal kapot en soms ook een mannenonderbroek.
Vanmorgen vroeg een oudere vrouw om een onderbroek maar ze waren op.
Dan maar niks onder je jurk.
De kleding is niet schoon want er zijn mensen die over de grond kruipen en ook vaak kapot.
Vandaag hebben we gezongen met ze.
“Jan Huygen in de ton” en van “Heb je wel gehoord van de zeven de zeven”, “Klap eens in je handjes”.
Ze vonden het geweldig.
Vrijdag 7 oktober.
Ik had al vanaf het begin dat ik hier kwam een rolstoel zien staan maar hij zag er vreselijk vies uit, banden leeg en ik begreep hieruit dat hij nooit gebruikt werd.
We hebben 1 patiënt die zwaar gehandicapt is. Ze sleept zich voort over de vloer en ze komt dus ook nooit buiten want dan zou ze twee treetjes af moeten.
Vandaag durfde ik zo brutaal te zijn om de rolstoel te pakken en buiten te zetten.
Ze glunderde van oor tot oor toen zij zag waar ik mee bezig was. We hebben een poosje heen en weer gelopen want ik denk niet dat we buiten de poort mogen komen.
Als zij iemand tegen kwam dan vertelde ze honderd uit en lachen dat ze deed!
Ik begreep eruit dat ze aan iedereen vertelde wat haar overkwam.
Vanavond om 20.15 kwamen we terug van het eten en een andere patiënt kwam direct naar me toe gelopen. Hun slaapzaal was al donker dus ze heeft echt zitten wachten. Ze is doof en klampte zich helemaal aan me vast. Ik heb haar een poosje stevig omarmd en toen naar haar bed gebracht.
Ik heb “Ik ga slapen, in ben moe” voor haar gezongen, dat heb ik heeeel dicht bij haar oor gedaan. Misschien hoort ze iets of voelt ze de trillingen, het was in ieder geval goed.
Afgelopen nacht heeft er ook een hele tijd iemand voor onze deur gezeten. Ze kermde
Af en toe en probeerde ze de deur open te maken wat niet lukte want wij hebben hem aan de binnenkant op een knip gedaan.
We zijn niet gaan kijken hoe moeilijk dit ook was.
Jullie kunnen op de site www.happynewlife.nl kijken. Daar worden foto’s en filmpjes opgezet door de studenten.
Zaterdag 8 oktober
We zijn weer bij de dames in het Social Development Center en hebben de Sari’s gekocht voor een trouwerij waar wij a.s. woensdag bij aanwezig mogen zijn.
We hebben ook India suit’s uitgezocht en gekocht en die zijn a.s. zaterdag klaar.
Gezellig om weer even allemaal bij elkaar te zijn.
Zondag 9 oktober
Met zijn allen naar de vroegmis en die begint vandaag om 06.30 dus een half uurtje later gelukkig. Daarna even naar het weeshuis, lekker de kindertjes geknuffeld (het speelgoed wat wij gegeven hadden is verdwenen maar dat zoeken wij later wel uit).
We hebben even gewinkeld dat gaat altijd met een auto en onder begeleiding van een pater en hebben 30 onderbroekjes gekocht voor onze patiënten in Shanti-Dan.
We hebben ook nog gekeken naar een cadeautje voor het bruidspaar maar hier zijn we nog niet in geslaagd.
Straks gaan we naar het Bishops huis waar we achter de computer kunnen.
Tot zover mijn verslag.
Dikke knuffel voor iedereen en vooral voor Anouk en Manon, dat snappen jullie wel he!
Liefs, Laura.
-
09 Oktober 2011 - 12:06
Anneke En Peter:
Jongens, jongens wat maken jullie in korte tijd veel mee! Een totaal ander leven dan hier! Maar ook heerlijk dat je ziet dat mensen het goed doet en tergelijk moet je ook weer je grenzen aangeven. Wat zijn India suit's? Zijn die studenten ook bij jullie? Ook leuk dat jullie een trouwerij mogen mee maken. Went het eten al een beetje en de warmte? En dan het vroege opstaan, wij nemen ons petje voor jullie af!! Heel veel sterkte wensen wij jullie beiden en Gods zegen bij alles wat jullie ondernemen en ook heel veel liefde en knuffels voor de kindertjes. Veel liefs van ons Peter en Anneke -
09 Oktober 2011 - 12:51
Leo:
Al lezend krijg je toch wel een klein beetje de indruk wat jullie allemaal meemaken daar. Heftig allemaal om te lezen, nog meer misschien om mee te maken. Sterkte allemaal
Leo -
09 Oktober 2011 - 13:22
Duncan:
Heerlijk verhaal moeders :-)
Groetjes van hier en suc6 verder zie dat je het al goed aanvoelt.
Kus Duncan -
09 Oktober 2011 - 15:30
Paula Elshof:
Heb een enorme bewondering voor je,
denk dat ik het emotioneel niet zou redden, fysiek trouwens ook niet ,
maar dat is een ander verhaal, wens jou en je collega's heel veel sterkte,
veel lieve knuffels, Paula -
09 Oktober 2011 - 17:46
Chantal Broekman:
Hallo Laura,
Wat mooi wat jullie allemaal voor de mensen daar kunnen betekenen! Er zullen vast nog een hoop mooie maar ook zeker vervelende indrukken bij komen...
Succes!
Groeten Chantal
(oudste dochter van Anneke) -
09 Oktober 2011 - 20:23
Loes :
Laura,
Wat hebben jullie al veel meegemaakt. Het is fijn te horen dat je het vertrouwen van de mensen krijgt. Zoals je zegt een glimlach toveren op een gezicht is alsof de zon gaat schijnen en de liefde van Jezus Christus zichtbaar wordt. Ik wens jullie heel veel sterkte en God's zegen.
Liefs Loes -
09 Oktober 2011 - 20:47
Barend En Fransina:
Je wordt er stil van, je weet het wel maar nu komt het veel dichter bij.
Trekken jullie het zelf allemaal wel?
Toch ook wel weer fantastisch om dit mee te mogen maken.
Neem zelf ook genoeg rust, want 2 maanden dit allemaal mee te maken vergt ook veel van jullie.
Een lieve groet vanuit Zevenbergen
-
09 Oktober 2011 - 21:34
Ilona:
Dit indrukwekkende verslag is het begin van je boek. Een reis om nooit te vergeten.Diep respect, en kijk uit naar het volgende verslag !
Veel liefs Ilona. -
09 Oktober 2011 - 22:24
Cees Van Tol:
Wat een groot verschil met het leven hier maak jij mee, wij maken ons druk om alles en daar is men gelukkig met een lach.ik kijk alweer uit naar je volgende verslag
Groet en sterkte
Cees -
10 Oktober 2011 - 06:51
Jacquelinevanmarion:
Hoi Laura,
Wat een verslag zeg!!!! Volgens mij zit je daar helemaal jezelf te zijn, en ook heel gelukkig ondanks alle ellende van de mensen daar! Alleen het feit dat je ze kan helpen door te knuffelen of te aaien en te zingen ligt helemaal in jou lijn van denken en doen dit is iets wat je altijd hebt gewild,denk ik, ik hoor je niet oververmoeidheid of weinig slaap helemaal jou ding. Je klinkt erg gelukkig,Lau Geniet van de mooie momenten en neem ze in je hart en op je netvlies mee terug, (misschien blijf je wel, grapje haha) nee, hoor je kinderen en kleinkinderen zijn er ook nog, volgens mij zijn jullie daar wel met een grote groep hé? Af en toe even boek pakken en tot je zelf komen, heel belangrijk net zo als alle andere familie en kennissen wil ik je veel sterkte wensen en hou je taai, meisje. Ook dikke kussen van John XXX
tot de volgende mail!!!! -
10 Oktober 2011 - 07:15
Corry:
Hoi Laura,
Wat een verslag zeg! Heel leuk om zo een beetje mee te kunnen leven. Blijf er van genieten! Groetjes Corry -
10 Oktober 2011 - 11:26
Anne Marie:
Wat een verslag. Wat een indrukken krijg jij. Ik blijf het knap vinden voor alle ontberingen die daar bestaan die wij niet gewend zijn. Ik denk dat je een heel ander mens wordt door deze ervaringen. Chapeau ! Kus van ons. -
10 Oktober 2011 - 20:04
Irma Van De Esschert:
Lieve Laura Bedankt dat je zo de tijd heb genomen om alles aan ons te schrijven. Het is mij niet helemaal duidelijk met wie je nou samen bent. Jullie zijn daar met z'n tweetjes als ik het goed begrijp. Als jullie buiten het kindertehuis gaan om bv. inkopen te doen gaat er dan iemand mee? Die de taal spreekt. Voel je je veilig om daar als westerling alleen rond te lopen of mag dat niet? Ik hoop dat het slapen snel beter gaat. Blijven jullie nu de gehele periode bij dit tehuis of gaan jullie ook nog ergens anders heen. Dit vraag ik ook met de hoop dat er misschien uitzicht is op een beter bed voor je op een ander adres. Zorg goed voor je zelf je kan anderen het beste helpen, als je zelf fit bent. Ik had me voor genomen geen belerende dingen te schrijven, maar daar ga ik al. Komt omdat ik je een warm hart toe draag.
De groeten van ons allemaal.
Veel liefs Irma -
11 Oktober 2011 - 09:35
Irma:
Hoi Laura, Nu ik je verhaal nog een keer lees staan de antwoorden op mijn vragen er eigenlijk in. Anneke is je collega en vriendin van de voedselbank en met haar ben jij samen bij het kindertehuis. Paula de vriendin van Jelle is werkzaam op een andere plek en zie je af en toe. Als jullie naar buiten gaan gaat Sudhir als begeleiding mee. Door alles wat je vertelde heb ik hier gewoon overheen gelezen de eerste keer. Veel plezier bij de bruiloft. Groetjes Irma -
11 Oktober 2011 - 19:31
Roos:
Wat een verhaal....gelezen met een brok in mijn keel. Heel knap van je , zorg goed voor jezelf! Dikke kus Roos -
12 Oktober 2011 - 07:14
Eline:
Wat een indrukwekkend verhaal! Wat maak je ontzettend veel mee. Wat een andere wereld. Knap van je dat je dit allemaal doet. Als je weer terug bent, heb je een hele andere kijk op het leven.. dit is iets wat je altijd bij blijft. De moeilijke dingen maar ook vast veel mooi dingen, op hun manier. Lieve Laura, pas goed op jezelf en ik kijk uit naar je volgende verslag. -
12 Oktober 2011 - 10:44
Jan En Marjon:
Hoi Laura,
Wat leuk dat je zo bezig bent met een dagboek. Indrukwekkende verhalen hoor. Wat een andere wereld he?
Geniet er maar van!
Liefs,
Jan en Marjon -
12 Oktober 2011 - 20:35
Uit Ouddorp:
Vol bewondering, met een vleugje jaloezie en met tranen in mijn ogen heb ik genoten van je verslag. Altijd al geweten dat er een schrijfster en welzijnswerker in je zit; tijdens het lezen leek het of ik even bij je was. Veel liefs, ook van ma, die er van geniet en het verhaal vol trots aan iedereen laat lezen. Kan bijna niet wachten op jouw volgende verslag. Namaste XH -
12 Oktober 2011 - 21:46
Rob:
Wow Lau, wat een indrukwekkend verhaal! En wat maak je daar veel mee. Ik heb veel bewondering voor hetgeen je daar doet. Het werk lijkt me op jouw lijf geschreven. Ben zeer benieuwd naar jouw volgende verslag.
Liefs, Rob -
13 Oktober 2011 - 00:12
Robin Goldstein:
Waarde Laura
We wish you good luck in your journey of life.
Succes.
Robin Vatinee en kinderen
-
15 Oktober 2011 - 02:51
Janet En Rob:
Wat goed zo'n verslag, ben je toch een beetje bij ons.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
