Week 2

Hoi allemaal,
10 oktober,
Wietske jarig. Van harte gefeliciteerd Wietske en de rest van de familie natuurlijk.
Vanmorgen hadden de patiënten het over een televisie, dachten wij. Ze wezen op ons en dan het woord T.V.
Later begrepen we dat ze laptop of e-pad bedoelden.
Robert heeft een lied bij de foto’s gemaakt en dat nummer plus foto’s willen ze keer op keer zien.
We hebben hier een lange, grote zuster (non) die er als een man uitziet. In het begin zei ik steeds “hij” als ik het over haar had met Anneke. Het is echt een vrouw en een schat bovendien. Achter d grote tuin ligt een hele grote vijver waar zij (zuster Alfonsa) erg druk mee is. Ook met de groentetuin trouwens. Gisteren is ze in de vijver gevallen. De vijver zit vol met vissen voor consumptie. Ze kon zich nergens aan vastgrijpen en gleed steeds uit. Ze heeft geroepen en geschreeuwd maar niemand die haar hoorde. Uiteindelijk is ze eruit gekomen maar ze was doodmoe. Ze is ook al 71 jaar. Ze heeft de hele verdere dag geslapen van vermoeidheid en de shock. Deze zuster maakt ook drankjes klaar als je iets mankeert. We hebben papier gekregen van het Bishops house dus na het rusten kunnen we gaan tekenen en kleuren. De kledingkast van de patiënten is een grote janboel dus die heb ik vanmiddag even beetgepakt. Alles netjes opgevouwen en wat erg kapot was in een tas gedaan. Die scheuren ze kapot in lappen voor tussen de benen. De nieuwe onderbroekjes moeten er ook bij kunnen. Vanavond onverwachts toch weer naar de kleermaker. Pater Sudhir belde dat bij Anneke de maten opnieuw genomen moesten worden. Hij kwam ons halen met een chauffeur, twee keer wachten voor de trein, er kwam een locomotief aan met 61 kolenwagons en dan meet de kleermaker alleen even opnieuw de taille op van Anneke. Het is een hok van niks met drie trapnaaimachines zoals je ze vroeger had en drie redelijk jonge knullen erachter. Het was druk op de weg en ik denk dat Sudhir hier wel twee uur zoet mee was. Hij zorgt ontzettend goed voor ons. E gaan nergens alleen naar toe. Hier is het groen aan de kant van de weg bruin van het stof. Echt een hele dikke laag. Het dondert en bliksemt af en toe maar er komt geen regen. Normaal is het 25 graden in deze tijd van het jaar maar wij hebben 33 graden. We transpireren verschrikkelijk, onze haren en kleding zijn steeds drijfnat en dan moet je het ook nog op de hand wassen. Geen wasbord of zo iets, wat mijn oma tig jaar geleden al wel had.
Het is hier ook allemaal erg corrupt. Het verschil tussen rijk en arm is zooooo groot daar kan ik met mijn verstand niet bij. Paula en haar studenten (Anne, Alexandra en Jeanine) zijn van plan bedrijven van hier te gaan bezoeken om te proberen geld in te zamelen voor de mensen van de watersnoodramp. Ik ben benieuwd wat er uit komt. Elke avond als we gaan slapen ben ik benieuwd of ik ’s morgens wel op tijd wakker ben voor de mis en tot nog toe word ik om 05.30 uur uit mezelf wakker. Ik heb n.l. geen wekker bij me. Nou ja, als ik me verslaap is het ook geen ramp dan zal ik het wel nodig hebben maar het is wel fijn om op deze manier de dag te beginnen.
Dinsdag 11 oktober.
Elke dag hetzelfde ritueel. De mis, ontbijt, patiënten wassen, de was op de hand doen, thee met heel veel melk, wandelen met Shita in de rolstoel, foto’s laten zien (een groot succes Robert en ook de muziek) enz. enz.
Je ziet veel mensen met een doek voor hun mond (die op de fiets of de brommer zitten) voor de stof want het stuift hier heel erg.
Voor Anouk en Manon.
Hoi lieverds, de kindertjes hebben geen speelgoed, geen potloden of papier maar toch zijn ze blij en gelukkig. Ze slapen met z’n allen in 1 bed met hun kleren aan en zonder dekens of lakens. Gewoon in de kamer en die kamer is kleiner dan Anouk d’r kamer. Er zijn ook wel rijke mensen hor maar die wonen her niet en die zorgen ook niet voor de arme mensen. Oma gaat ‘s middags ook even naar bed.
Het is hier zoooo warm dat je dat echt even met doen.
Ik mis jullie wel hoor maar papa heeft foto’s op de I-pad gezet zodat ik jullie toch een beetje bij me heb.
Na het slapen gaan we proberen om de patiënten een nieuw liedje te laten leren zingen.
“Read your Bible, pray every day” jullie allemaal wel bekend, denk ik;
We hebben zelf, Hoofd, schouders, knie en teen vertaald in het Hindi en gaan we ook weer zingen en spelen.
Ze moeten wel lachen om onze uitspraak maar ze genieten er wel van.
Woensdag 12 oktober.
Gisteren zijn we weer opgehaald omdat de Sari’s klaar waren en die moesten nog wel even gepast worden. De blouse zat iets te strak dus die werd even wijder gemaakt. Vandaag dus de bruiloft.
Om 10.00 uur moesten we in de kerk zijn dus het werd nog haasten want alleen Paula kan haar Sari zelf aandoen. We hadden gelukkig hulp van de mensen van hier.
Het is haast niet op te schrijven hoe zo’n bruiloft in zijn werk gaat.
Er is alleen een kerkdienst en dan ben je getrouwd.
De dienst duurt wel twee uur en 4 misdienaren en 6 priesters trouwen je. Na de dienst speelde een man op een soort mini keyboard en hij zat in een Riksja waar dus ook een accu in stond.
Een andere man liep ernaast op blote voeten.
Er werd door heel veel mensen gedanst op het plein naast de kerk en er stonden ook mannen op trommels te slaan. We moesten door het dorp om naar de feestruimte te gaan en dat deed iedereen lopend, terwijl de trommels trommelden en de man in de Riksja op zijn keyboard speelde.
De jongens en meisjes worden hier uitgehuwelijkt. De ouders kiezen een geschikte partner uit, Het moet wel klikken tussen de vrouw en de ouders van de man want zij gaat daar wel wonen als ze getrouwd is. Ze maken wel kennis met elkaar van te voren en ze krijgen twee weken voor het huwelijk een soort cursus over van alles. Seksueel, eventuele ruzies, het geloof en alle andere voorkomende problemen.
Als het echt niet klikt hoeven ze niet met elkaar te trouwen maar dat gebeurd niet veel.
O, ik vergeet nog wat. We zijn allemaal versierd met Henna.
Allebei mijn handen en armen en beide voeten zijn versierd.
Het blijft er drie weken op zitten. We hebben allemaal een verschillende kleur Sari en voelen ons als prinsessen.
Heel veel bekijks natuurlijk, ze willen constant met ons op de foto, veel handen schudden en buigen.
Eenmaal aangekomen bij de grote tent stond ons weer een verrassing te wachten. Onze voeten werden weer gewassen omdat we speciale gasten zijn.
Het is 40 graden en de transpiratie gutst uit ons lichaam. We zijn constant drijfnat maar dat zie je gelukkig niet zooo erg. Normaal gesproken is het in oktober en november ongeveer 25-30 graden.
Nou, wij hebben dat nog niet meegemaakt. We hebben in een hele grote tent gezeten en hebben lekker eten gekregen. Als drank krijg je water. Toen moesten we echt wel weer terug want we waren doodop van de warmte. Gauw de Sari uit en met koud water ons lichaam gewassen en afgespoeld.
Vanavond weer terug naar Santi-Dan.
Zomaar even tussendoor. Overal op straat ligt koeienpoep en de mensen rapen dat op. In Santi-Dan was een zuster rozen aan het snoeien en een andere zuster maakte balletjes van de koeienpoep en deed die bovenop de afgeknipte takjes. Ze drogen dan niet zo snel uit. De mensen gebruiken ook de koeienpoep om hun lemen huizen te repareren. Er is hier (bij de 4 meiden) een gezin dat het toch wel goed heeft. Ze maken zelf allerlei snacks en zijn daar met z’n allen de hele dag mee bezig. De kinderen ook als ze uit school komen. Ze verkopen veel aan de groothandel maar ’s avonds gaat de vader met de handkar erop uit om ook snacks in de stad te verkopen.
Als je ziet waar de snacks gemaakt worden snap je niet dat er genoeg is om naar de groothandel gebracht te worden. Deze mensen hebben (voor de buurt dan) een mooi huis. Dat staat dus gewoon tussen de krotten in. Deze kinderen zien er dus ook verzorgd uit en gaan naar de Engels sprekende school’ Ze moeten er keihard voor werken en hebben hun eigen bedrijf en dat is voor veel mensen niet weggelegd natuurlijk. We moeten nu wel gaan beslissen wat we met het geld gaan doen. We denken aan vouwmatrassen voor de mensen van de watersnoodramp. De meiden proberen geld bij elkaar te krijgen voor nieuwe huizen. Beton storten met een kleine opstaande rand en dan zijn ze al aardig gered. Je went gauw aan de armoede.
Dat komt gedeeltelijk door de temperatuur.
Huizen zoals wij hebben hoeft hier niet en iedereen heeft zo’n simpel huis.
Ze lachen, zijn vriendelijk en opgewekt. Behalve in de wijk van de watersnoodramp dan he, want deze mensen slapen in de open lucht en op de grond. Vreselijk met al dat ongedierte.
Donderdag 13 oktober.
Voor Anouk en Manon.
Het is zoooo warm vandaag. Oma transpireert zo erg dat het net is of ik uit de douche kom en me niet afgedroogd heb.
Het eten is heel anders dan in Nederland. ’s Morgens een soort pannenkoek, hij smaakt anders, meer naar brood, met groente, doperwten (kikkererwten met nog wat anders) een gebakken of gekookt eitje, fruit en koffie of thee. Om 10.00 uur thee met een kaakje, om 12.30 uur rijst met een gele saus, groente, we weten niet hoe deze groente heet maar soms is het bamboe (die wij in de tuin hebben) en heel soms vlees, water en fruit.
15.30 thee met een kaakje
.19.30 rijst met gele saus, groente en weer heel soms vlees, soms soep vooraf en water en fruit.
De rijst ziet er een beetje raar van kleur uit maar het smaakt prima. En dan gaan we naar bed. ’s Avonds krijgen we niets meer.
Vandaag zagen we hoe een zuster met een mevrouw samen de rijst klaar maakten voor gebruik. Dat gaat hier ook met de hand.
Ze hebben hier in India natuurlijk wel machines maar bij de zusters van Moeder Teresa gaat alles heel eenvoudig.
We blazen elke dag ballonnen op maar door de warmte knallen ze heel gauw kapot. Vooral Shitah (die zichzelf over de grond voortsleept) moet hier heel hard om lachen.
Voor mijn moeder en mijn schoonmoeder.
Natuurlijk lezen jullie het hele verslag maar jullie hebben in ieder geval over Moeder Teresa gehoord.
Zij heeft Shanti-Dan, waar wij wonen, opgericht.
De nonnen dragen ook dezelfde wit met blauwe kleding die Moeder Teresa vroeger droeg.
Deze nonnen komen bij ons zitten als we eten en maken dan gezellig een babbeltje met ons.
Ze hebben de leiding over alles wat hier moet gebeuren. Ze sturen de weesmeisjes en jongens aan om te werken en controleren of het(in hun ogen) goed is gedaan. Alles is erg stoffig en van raampjes zemen (als ze er in zitten) hebben ze nog nooit gehoord.
Twee oude vrouwtjes kunnen niet zelfstandig uit bed komen dus ’s nachts doen ze hun billen naast het bed en laten hun plas op de grond lopen. De vloer wordt dus wel elke dag gedweild met een stok en een vieze lorrenlap als dweil met koud water.
Sop komt er niet aan te pas.
De zusters zijn ook niet te beroerd om zelf de handen uit de mouwen te steken.
Dat er niet zoveel gedaan wordt als in Nederland komt echt door de hitte. Je moet een stapje achteruit doen anders val je flauw.
De zusters zeggen ook dat het weer van slag is want het is veel te warm voor de tijd van het jaar.
Wat ik gehoord heb over de nonnen in Nederland is hier in ieder geval niet van toepassing. Ze werken, geven leiding en gaan natuurlijk wel regelmatig in gebed.
Ze mogen maar 1 keer in de maand een telefoontje plegen met hun familie en mogen 1 keer in de drie jaar naar huis of andere familie. Een keer in de drie jaar krijgen ze nieuwe kleding.
Van die witte nonnenkleding die elke dag gewassen moet worden.
We hebben hier elke dag ook wel een stroomstoring maar vandaag was het wel heel erg lang. Bijna de hele dag geen stroom. Het is dan niet te harden in onze kamer omdat de ventilator (die aan het plafond hangt) ook niet werkt.
Vrijdag 14 oktober
Vandaag of morgen, sorry ik weet het niet meer precies zijn Barend en Fransina 40 jaar getrouwd. Van harte gefeliciteerd en nog vele jaren in goede gezondheid erbij he!
Arbeiders zijn bezig het land om te ploegen en dat wordt dan later ingezaaid.
Alles gaat met de hand. Ze gebruiken nog een zelfgemaakt “Juk” met van riet gemaakte manden eraan. Heel primitief maar mooi om te zien. Het gaat op zijn elfendertigst maar dat is logisch met die hitte. Het is 17.00 uur en nog steeds erg warm. Vanavond vroeg naar bed want morgen gaan we om 05.00 uur weg.
We hebben een picknick met de kinderen.
Zaterdag 15 oktober,
Om 04.00 op en om 04.45 stonden we klaar.
Geen bus te zien en die kwam een uur later. De zuster noemde het India tijd. Bepakt en bezakt met potten en pannen in een vreselijk oude bus afgeladen met mensen vertrokken we om 06.15
Na een uurtje gereden te hebben dachten wij dat we toch wel bijna op de plaats van bestemming waren maar nee hoor dat was dus niet zo.
We hebben wel genoten van de hele mooie natuur die India heeft maar de wegen zijn erbarmelijk. Je wordt helemaal door elkaar gehusseld want bijna alle wegen zijn onverhard en zitten vol met diepe kuilen.
Onderweg werd er een paar keer gestopt en hebben we wat gedronken en gegeten.
Anneke en ik begrepen er werkelijk niks meer van. Een picknick hadden ze gezegd maar uiteindelijk waren we na zes uur gereden te hebben op de plaats van bestemming.
We kwamen bij een strekdam en toen we later de berg op reden kwamen we uit bij een soort toren en kon je de hele strekdam met omgeving bewonderen.
Het zat er vol met aapjes die erg brutaal waren en het eten zo uit je hand stalen. Heel leuk om zooo dichtbij de apen te kunnen komen.
Er was 1 aap die heel zielig naar haar baby’tje keek. Ze bewoog niet meer en daar begreep ze natuurlijk niks van.
Niet nodig om te vertellen dat dit baby’tje dood was.
Met zijn allen rijst met van alles erbij met onze handen gegeten want bestek hadden ze niet bij zich.
Je moet dat met je rechterhand eten want met je linkerhand veeg je je billen af.
Dat is dus een groot probleem voor mij want ik ben linkshandig.
We hebben ook nog een waterput gezin en daar stond een groot bord met de tekst bij dat deze waterput geschonken was door de Rotary uit Den Haag.
Dab weer terug naar huis.
We wisten nu dat de rit zes uur zou duren dus dat kon niet tegenvallen.
Wat gebeurde er toen we nog een uur van huis af waren?
Ja hoor, de bus had er geen zin meer in en daar stonden we dan.
Anneke en ik waren zooo moe want we zaten met 4 mensen op een bankje zonder rugleuning en echt alles ging ons zeer doen.
We wisten niet meer hoe we moesten zitten. Na twee uur wachten (er waren 7 nonnen mee en die wachtten ook heel geduldig af wat er ging gebeuren( kwam er uiteindelijk een andere bus en binnen een uur waren we toen thuis.
Gauw met koud waren ons gewassen want je ziet bruin van het vuil en dan naar bed.
Voor Hans.
Ik heb het hele verslag op papier staan behalve van vandaag want dat heb ik nu dus gelijk getypt.
Wil jij overal kopieën van maken dan hoef ik het verslag van vandaag niet nog eens over te schrijven.

Liefs, Laura